Και … «ποτς γκένεν αυτό ;»

Θα προσπαθήσω γράφοντας να ξετυλίξω το μπερδεμένο κουβάρι πού καλύπτει τον οπτικό μου ορίζοντα. Στον ορίζοντα πού εναλλάσσονται φραστικά σχήματα της εποχής μας :
Κινητικότητα, Διαθεσιμότητα, Μετάταξη.
Ομολογώ ότι ποτέ στο παρελθόν δεν με είχαν απασχολήσει αυτές οι λέξεις, ως συγγενείς έννοιες, πού μπήκαν ξαφνικά στη ζωή μας την εποχή των μνημονίων. Εννοιες, πού όπως φαίνεται από τις εξελίξεις, όλες οδηγούν στην ίδια κατάληξη : Στην Απόλυση.

Η Απόλυση, είναι η καταλυτική έννοια, με τις περίεργες

ιδιότητες. Ολοι ομιλούν γι’ αυτή, αλλά και όλοι προσπαθούν να μην την αναφέρουν ευθέως. Οι όποιες αναφορές, γίνονται πάντα πλάγια και έμμεσα. Λένε π.χ. : «Αν στο διάστημα πού θα διαρκέσει η διαθεσιμότητα, ο υπάλληλος δεν μπορέσει να απορροφηθεί σε άλλη θέση, τότε με τη λήξη του χρόνου διαθεσιμότητας θα απολυθεί», λένε.

Οι αριθμοί πού συνοδεύουν τις έννοιες κινητικότητα, μετάταξη, διαθεσιμότητα, είναι άφθονοι, διαφορετικοί κάθε φορά και διαρκώς μεταβαλλόμενοι. Αλλοτε μαθαίνουμε για 12.500 χιλιάδες, άλλοτε για 25.000 «μέχρι το τέλος του 2013», άλλοτε για 40.000 και άλλοτε για περισσότερους. Πολλές αναφορές σε αριθμούς, συνοδεύονται και από εύηχες πληροφορίες πού μπορεί και να προκαλέσουν ελπίδες στους ενδιαφερόμενους και τους θιγόμενους. Λένε π.χ. ότι «δεν υπάρχει κανένα ζήτημα συνολικής αυξήσεως των απολύσεων, πέραν των αρχικώς συμφωνηθέντων», χωρίς βεβαίως και πάλι να ξεκαθαρίζουν ποια ήταν αυτά τα αρχικώς συμφωνηθέντα και σε ποια ακριβώς έννοια αναφέρονταν. Στις κινητικότητες, τις διαθεσιμότητες, τις μετατάξεις, τις απολύσεις, ή σε … όλα μαζί ;

Δεν ξεκαθαρίζει κανείς επίσης, τι ακριβώς σημαίνει «συνολική αύξηση των απολύσεων». Δηλαδή, υπάρχει και … μερική αύξηση των απολύσεων ; Και … «ποτς γκένεν αυτό» ; ( για να θυμηθούμε την απορία του οικονομικού ποδοσφαιρικού μετανάστη Πατρίκ Ογκουντσότο ).

Μέσα απ’ αυτό τον πολυδαίδαλο εννοιολογικό ορίζοντα των μνημονιακών εξελίξεων, μία μέρα πριν από το «κρίσιμο Eurogrup» ( εδώ και τέσσερα χρόνια, όλα τα Eurogrup είναι κρίσιμα, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις διαπραγματεύσεις ) φαίνεται να έχει ξεπηδήσει η εξής κατάληξη :
Νικήτρια των συγγενών εννοιών έχει αναδειχθεί η διαθεσιμότητα και μάλιστα κουτσουρεμένη, σε σχέση με την αρχική της μορφή. Αντί για διάρκεια ενός έτους, θα έχει διάρκεια οκτώ μηνών, δηλαδή μικρότερη κατά το ένα τρίτο.

Η αναπηρία της διαθεσιμότητας, προήλθε από τους ευφυείς και αποτελεσματικούς χειρισμούς του Ελληνα Υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, ο οποίος έδωσε το ένα τρίτο του χρόνου διαθεσιμότητας στην Τρόϊκα, για να πάρει μία παράταση δύο μηνών, μέχρι τον Σεπτέμβριο, κατά το διάστημα της οποίας και μέχρι τότε, θα παραδίδεται στους εκπροσώπους των δανειστών και από μία λίστα με ονόματα των «διαθεσιμοτητοτεθέντων».
Με λίγα λόγια, πετύχαμε την παράταση δύο μηνών, δίνοντας διάστημα διαθεσιμότητας τεσσάρων μηνών. Νομίζω ότι πρόκειται για μία ακόμη τεράστια διαπραγματευτική επιτυχία, δεν ξέρω εσείς πως το βλέπετε.

Τέλος πάντων, η λίστα με τα πρώτα 5000 ονόματα ων τεθέντων σε διαθεσιμότητα, θα πρέπει να παραδοθεί μέχρι τέλους Ιουλίου. Πού θα παραδοθεί ; Βεβαίως, στους Τροϊκανούς εκπροσώπους των δανειστών μας, οι οποίοι και θα την ελέγξουν εξονυχιστικά, διότι δεν έχουν και μεγάλη εμπιστοσύνη στους Ελληνες πολιτικούς ( να ένα σημείο στο οποίο είναι βέβαιο ότι συμφωνούν και μερικά εκατομμύρια Ελληνες πολίτες μαζί τους ). Σ’ αυτά τα 5000 ονόματα, θα περιλαμβάνονται λέει 2500 σχολικοί φύλακες, 2000 εκπαιδευτικοί και 500 υπάλληλοι υπουργείων.

Περισσότερες λεπτομέρειες δεν έγιναν γνωστές και αν θέλετε τη γνώμη μου, πολύ καλά κάνουν και δεν γίνονται ακόμη πιο σαφείς, διότι μπορεί να υπάρξουν και τίποτα εθελοντές, πού θα προσφερθούν προθύμως και οικειοθελώς να τεθούν σε διαθεσιμότητα, προκειμένου να βοηθήσουν να σωθεί η πατρίδα. Η ελληνική ιστορία βρίθει από ήρωες και ηρωϊκές πράξεις, οπότε δεν θα πρέπει να μας φανεί καθόλου παράξενο η ύπαρξη εθελοντών της διαθεσιμότητας.
Μετά από τους 5000 του Ιουλίου, θα έρθει η σειρά άλλων 7000 οι οποίοι κατανέμονται ( πάντα σύμφωνα με τα σημερινά ρεπορτάζ ) ως εξής : 3500 υπάλληλοι της δημοτικής αστυνομίας, 1500 εκπαιδευτικοί ( «πού δεν ασκούν τα καθήκοντά τους», όπως αναφέρεται, αλλά το γιατί δεν τα ασκούν, δεν αναφέρεται πουθενά ) και 2000 υπάλληλοι από τα υπουργεία και τους δήμους.

Κάπως έτσι, με μάλλον εύκολους μαθηματικούς υπολογισμούς, όπως προσθέτοντας τις χιλιάδες των υποψηφίων, φτάνουμε στο συνολικό αριθμό : «Εως το 2014», λέει, «θα βρεθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας συνολικά 25000 υπάλληλοι. Από αυτούς, θα απολυθούν 4000 μέσα στο 2013 και οι υπόλοιποι 11000 μέσα στο 2014 ( καλομελέτα κι’ έρχεται ).

Τα πράγματα λοιπόν είναι πολύ απλά και κακώς μπερδευόμαστε και ψάχνουμε να βρούμε την άκρη. Όλα είναι απλά μαθηματικά και μάλιστα για μαθητές του δημοτικού : «Εξι και πέντε έντεκα, τρία και δύο πέντε, εφτά και πέντε δώδεκα και τρία δεκαπέντε», όπως έλεγε ένα ελαφρύ τραγουδάκι της εποχής μου.
Ένα είναι αυτό πού προβληματίζει, ολίγον τι. Ότι με όλους αυτούς τους αριθμούς και τις μπερδεμένες έννοιες, θα χάσουν τον ύπνο τους μερικά ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ανθρώπων, συμπολιτών μας, συνανθρώπων μας, συγγενών μας, γειτόνων και γνωστών μας, πού για πολλούς μήνες ακόμα δεν θα ξέρουνε τι τους ξημερώνει !
Ολους αυτούς, πού αναλογίζονται με τρόμο, αν θα είναι οι επόμενοι στη σειρά, ή οι μεθεπόμενοι.
Ολους αυτούς, πού δεν θα ξέρουν τι να πούν στα παιδιά τους, αν θα είναι σε θέση να συνεχίσουν τα αγγλικά τους, τα φροντιστήριά τους, ή και τις ίδιες τους τις σπουδές.

Ολους αυτούς πού δεν θα ξέρουν τι θα πούν στις γυναίκες τους, αν θα μπορέσουν να συνεχίσουν να πληρώνουν τα δάνεια και τις δόσεις τους, αν θα καταφέρουν να ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ τα υποθηκευμένα σπίτια τους ή θα τους τα φάνε οι Τράπεζες και η εφορία.

Ολους αυτούς πού δεν θα ξέρουν αν θα μπορούν να συνεχίσουν να πληρώνουν ΔΕΗ, τηλέφωνα, νερό, ή θα τους τα κόψουν ένα ωραίο πρωϊ.
Ολους αυτούς, πού δεν θα ξέρουν αν από δω και πέρα θα έχουν ΝΑ ΦΑΝΕ, χωρίς μεροκάματο, χωρίς επίδομα, χωρίς κοινωνική προστασία.
Ολοι αυτοί, αποτελούν τους ΑΡΙΘΜΟΥΣ πού διαπραγματεύονται οι κυβερνητικοί της χώρας μας με τους εκπροσώπους των δανειστών, γιά να μπούν στο καθεστώς διαθεσιμότητας, πού οδηγεί στην απόλυση. Οι αριθμοί, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ, είναι οι συγγενείς μας, οι φίλοι μας, οι γείτονές μας.

Από κεί και πέρα, το αν θα είναι12500 χιλιάδες, ή 5000 ή 15000 ή 25000 και πάει λέγοντας, ουδεμία αξία έχει. Αξία έχει ΝΑ ΜΗ ΧΑΣΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ τη δουλειά του. Διότι και αυτός ο ΕΝΑΣ, άνθρωπος είναι, μια ανθρώπινη οντότητα, πού θα είναι ο τελευταίος υπεύθυνος για όσα ζούμε σήμερα.

Και είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο, ότι η δυστυχία έστω και του ΕΝΟΣ ανθρώπου, μπορεί να προκαλέσει, αλυσιδωτά, την γενικότερη δυστυχία, την δυστυχία και την καταστροφή όλων μας.