"Ο Πρύτανης φορούσε σκουλαρίκι"

Του Σταύρου Παπαντωνίου, εφημερίδα "Παραπολιτικά"

Hταν το 1998 όταν µια αδιάφορη εκλογική διαδικασία για την Κοσµητεία της Φιλοσοφικής Σχολής έµελλε να αποτελέσει κοµβικό σηµείο για τα µελλούµενα, όχι µόνο στο Πανεπιστήµιο Αθηνών, αλλά και στη ζωή ενός ανθρώπου που τις τελευταίες εβδοµάδες είναι κεντρικό πρόσωπο της επικαιρότητας.

Τότε, δίπλα στο όνοµα του νικητή των εκλογών, καθηγητή του τµήµατος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, Εµµανουήλ Μικρογιαννάκη, φιγουράριζε ένα άλλο, µε πολύ λίγες ψήφους, εκείνο του καθηγητή

Φιλοσοφίας του τµήµατος ΦΠΨ, Θεοδόση Πελεγρίνη. Ο άγνωστος φιλόσοφος, που έµπαινε στο «κάδρο» έστω και µε λίγες ψήφους, προερχόµενες στη συντριπτική τους πλειονότητα από τη φοιτητική παράταξη του ΚΚΕ, ήταν τότε ένας περιθωριοποιηµένος πανεπιστηµιακός στο τµήµα του από τους «γηραιούς» φιλοσόφους, λόγω των φιλοφοιτητικών και ενίοτε εξτρεµιστικών θέσεών του. Τότε στους διαδρόµους της Φιλοσοφικής όλοι σχολίαζαν την αλλόκοτη συµπεριφορά του και κυρίως το διαµαντένιο σκουλαρικάκι που εκείνος αρνιόταν να βγάλει…

ΚΟΣΜΗΤΟΡΑΣ

Στο αποµονωµένο γραφείο του στον 5ο όροφο µύριζε µέχρι έξω κάποιος την έντονη µυρωδιά από εκλεκτά χαρµάνια βρετανικού καπνού για τις πίπες του και µπορούσε να δει τις αφίσες από τις θεατρικές παραστάσεις που διοργάνωνε -ένα πάθος που, όπως φαίνεται, είχε από τότε.

Πέρασαν περίπου τρία χρόνια και ο sui generis καθηγητής φάνηκε πως ήταν υπέρµαχος της γνωστής ρήσης «ο επιµένων νικά». Με σηµαία το «νέο» και µετά την κακή θητεία του Μικρογιαννάκη, αλλά κυρίως λόγω της ετερόκλητης και ιδιότυπης συµµαχίας ∆ΑΠ και ΠΚΣ, των φοιτητικών νεολαιών της Ν.∆. και του ΚΚΕ, ανέβηκε στον πολυπόθητο κοσµητορικό θώκο. Σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου δέχθηκε έντονη κριτική για το λαµπερό στρασάκι στο αφτί του. «Θα κερδίσω και την κοσµητεία και µετά θα το βγάλω», έλεγε σε όποιον τον ρωτούσε ο Πελεγρίνης. Το 2003, το µεγάλο φαβορί των πρυτανικών εκλογών ήταν το ψηφοδέλτιο Μπαµπινιώτη. Απέναντί τους παρατάχθηκε ο δυναµικός καθηγητής του Οικονοµικού Νοµικής, Κ. Κιουλάφας, που έχει πλέον αποβιώσει, στο ψηφοδέλτιο του οποίου βρήκε θέση υποψήφιου αντιπρύτανη ο Θεοδόσης Πελεγρίνης. Πήγαν καλά, αποσπώντας το 46-47% των ψήφων, κυρίως γιατί το ΚΚΕ απέσυρε την τελευταία στιγµή τη στήριξή του ρίχνοντας λευκά.

Εναν χρόνο µετά, ο Πελεγρίνης διεκδίκησε την επανεκλογή του στην κοσµητεία, έχοντας ξανά απέναντί του την πρυτανεία του ΕΚΠΑ, η οποία αντιπαρέταξε µια ισχυρή υποψηφιότητα.

Το 2006 όµως ήρθε η δική του στιγµή. Τέθηκε επικεφαλής δικού του σχήµατος για τη διεκδίκηση της πρυτανείας, έχοντας απέναντί του τον τελευταίο µιας µεγάλης σειράς καθηγητών του βαθέος συστήµατος του ΕΚΠΑ, τον καθηγητή Ιατρικής Χρήστο Κίττα. Ο Θ. Πελεγρίνης έχασε κυριολεκτικά στο νήµα, εξατίας κυρίως των πολυάριθµων ψήφων της Ιατρικής και της τεράστιας στήριξης της ∆ΑΠ στο πρόσωπο του Κίττα.

Η επιµονή του τον αντάµειψε ξανά πάντως, καθώς εξελέγη δύο φορές πρόεδρος στο τµήµα του, ενώ άρχισε τις θεατροποιήσεις φιλοσοφικών έργων, όπου πρωταγωνιστούσε ο ίδιος. Επίσης εγκαινίασε µια πιο στενή συνεργασία µε τον Οργανισµό Λαµπράκη και το Μέγαρο Μουσικής, όπου παρουσίαζε τα έργα του.

Η ΝΙΚΗ

Το 2010 ήταν η τελευταία του ευκαιρία για να τεθεί επικεφαλής του αρχαιότερου πανεπιστηµίου της χώρας. Εχοντας χάσει πλέον τη φρεσκάδα του, δεν εξέφραζε την ανανέωση. Μεγάλο φαβορί, ο πανίσχυρος καθηγητής Ιατρικής Χριστόδουλος Στεφανάδης, ενώ κατέβηκαν δύο ακόµα ψηφοδέλτια, από τη Νοµική και τη Φυσικοµαθηµατική Σχολή.

Η νοµοθετική ρύθµιση Γιαννάκου µε την απόλυτη γενίκευση της ψήφου στα µέλη της ακαδηµαϊκής κοινότητας έσπασε τις γραµµές και προκάλεσε ένα «µπάχαλο» στη συγκρότηση του εκλεκτορικού σώµατος. Οι ενστάσεις, η καθυστέρηση διεξαγωγής του πρώτου γύρου και άλλα ευτράπελα έδωσαν στον Θ. Πελεγρίνη ένα 30%, που τον πέρασε άνετα στον δεύτερο γύρο. Εκεί, µε 55%, ο φιλόσοφος-ηθοποιός, κόντρα στα συστήµατα, κατόρθωσε να ηγηθεί του σηµαντικότερου πανεπιστηµίου της χώρας.

Το σανίδι και οι παραστάσεις της ζωής του

Τα κοστούµια και η γραβάτα ποτέ δεν του άρεσαν. Οι επικριτές του λένε πως δεν κάνει για πρύτανης, δεν µπαίνει σε καλούπια και δεν έχει διοικητικές ικανότητες. Οι φίλοι του τονίζουν πως πρόκειται για έναν σπουδαίο ακαδηµαϊκό, µε απίστευτη σχέση µε τους φοιτητές και ιδιαίτερη ιδιοσυγκρασία. Το πάθος του Θ. Πελεγρίνη για το θέατρο ξεκινά από πολύ παλιά. Οι πρώτες παραστάσεις που διοργάνωνε, αλλά δεν έπαιζε σε αυτές, ήταν στο Παλιό Πανεπιστήµιο, στην Πλάκα. Κοµβικός ήταν ο ρόλος της γνωριµίας του µε τον συγγραφέα Γιώργο Μανιώτη, που τον µύησε σε αυτό το σύστηµα, ενώ πολύ φίλος του είναι και ο Κώστας Καζάκος. «Το θέατρο είναι πολιτισµός και φιλοσοφία», απαντούσε πάντα ο ίδιος σε όσους του έλεγαν ότι δεν είναι σωστό να παίζει σε παραστάσεις.