Το χρώμα του χάρτη

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, υπήρξε επί σειρά ετών, η «μικρή αδερφή» της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Ένας «προθάλαμος» από τον οποίο δοκιμασμένα ή έμπειρα στελέχη μεταπηδούσαν στα ψηφοδέλτια των βουλευτικών εκλογών με εξαίρεση τους μεγάλους δήμους που συχνά η πορεία ήταν αντίστροφη.

Συνήθης εικόνα της βραδιάς των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών αποτελεί η προβολή του εθνικού χάρτη με τα συμβολικά χρώματα των πολιτικών κομμάτων, σε μία προσπάθεια να αποτυπωθούν οπτικά οι νικητές και οι χαμένοι των εκλογών.

Σε ελάχιστες των περιπτώσεων όμως γινόταν μνεία στις γνώσεις, στην κατάρτιση και στις διοικητικές ικανότητες των εκλεγμένων ή στα προβλήματα που καλούνταν να επιλύσουν ή στις ανάγκες των πολιτών.

Οι ραγδαίες μεταβολές που έχουν συντελεστεί σε κοινωνικό επίπεδο αλλά και ο περιορισμός των δυνατοτήτων του κράτους σε χρηματοοικονομικούς πόρους, απαιτούν την ύπαρξη δραστικών αλλαγών στο μοντέλο της αυτοδιοίκησης. Η προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας περνάει μέσα από τις τοπικές κοινωνίες, περνάει μέσα από την τοπική αυτοδιοίκηση. Στις μικρές κοινότητες χτυπάει ο παλμός της πραγματικής οικονομίας, με τις μικρές επιχειρήσεις, τις τοπικές αγορές και τα εξειδικευμένα (αγροτικά ή βιοτεχνικά / βιομηχανικά) αντικείμενα εργασίας. Στις τοπικές κοινωνίες οι πολίτες στήνουν το σπιτικό τους, ζουν με τις οικογένειες τους, συναναστρέφονται και κοινωνικοποιούνται. Όλα αυτά συνηγορούν ως προς τη μεγάλη αξία που θα έπρεπε να έχουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές για τις ζωές όλων μας. Αξία που σαφώς υπερβαίνει απλά την επιλογή ενός κομματικού συνδυασμού ή την αποτύπωση ενός «χρώματος» στον εκλογικό χάρτη.

Για τη Νέα Δημοκρατία, οι εκλογές αυτές δεν πρέπει να έχουν «χρώμα» … πρέπει να έχουν «πρόσωπο». Το πρόσωπο ανθρώπων, με διάθεση για δουλειά, τεχνοκράτες ή επαγγελματίες με ηθική και προσωπική αναγνώριση στις τοπικές κοινωνίες, με φαντασία και δυναμισμό στην επίλυση των προβλημάτων, με διοικητικές και διαχειριστικές ικανότητες, με πολιτική ιδεολογία αλλά χωρίς κομματικές παρωπίδες, δίπλα στους πολίτες αλλά μακριά από τις παρακμασμένες τακτικές «εξυπηρέτησης». Πάνω από όλα όμως αναζητούνται φορείς μίας νέας κουλτούρας τοπικής αυτοδιοίκησης που θα επωμίζεται τη βασική φροντίδα των πολιτών σε βασικούς τουλάχιστον τομείς όπως η υγεία, η παιδεία, η ποιότητα ζωής και η ασφάλεια, με παράλληλες λειτουργίες όπως η είσπραξη των φόρων.

Η αύξηση των υποχρεώσεων απέναντι στους πολίτες και των «δικαιωμάτων» διοίκησης απέναντι στην κεντρική κυβέρνηση, πρέπει να αποτελεί τη βασική λύση για την αποκέντρωση των δαιδαλωδών μηχανισμών της δημόσιας διοίκησης. Για να επιτευχθεί όμως με αποτελεσματικότητα απαιτούνται κατάλληλα «πρόσωπα». Η τοπική αυτοδιοίκηση δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καταλήξει η «χωματερή» της κεντρικής διοίκησης, αλλά έχει όλα τα εχέγγυα για να γίνει το φυτώριο στο οποίο θα δοκιμαστούν μοντέλα περιφερειακής ανάκαμψης, τόσο της οικονομίας, όσο και της κοινωνικής συνοχής.

Η προσπάθεια όλων των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας εν όψει των επερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών, πρέπει να είναι επικεντρωμένη στην ανάδειξη των προσώπων εκείνων που θα οδηγήσουν όχι στη βραχυπρόθεσμη νίκη του χρωματισμού του εκλογικού χάρτη για μία βραδιά, αλλά στη μακροπρόθεσμη μεγιστοποίηση της ωφέλειας των τοπικών κοινωνιών. Για να κερδηθεί η μάχη ανασυγκρότησης της πατρίδας μας απαιτείται σύμπραξη και σκληρή δουλειά από την κεντρική κυβέρνηση καθώς και την τοπική αυτοδιοίκηση. Η πρώτη οφείλει να διασφαλίσει τα μακροοικονομικά – εθνικά μεγέθη, ενώ η δεύτερη να επιτύχει τα επιθυμητά μικροοικονομικά – τοπικά μεγέθη. Στα μεγέθη αυτά, δεν περιλαμβάνονται μόνο χρηματοοικονομικοί, αλλά πρωτίστως κοινωνικοί παράγοντες, που σε τελική ανάλυση είναι περισσότερο ουσιαστικοί για την ευημερία των πολιτών.

Στις επερχόμενες εκλογές μπορούμε να αποδείξουμε ότι για όλους εμάς η τοπική αυτοδιοίκηση δεν είναι «παίγνιο» αριθμών, αλλά μία πολιτική μάχη προσώπων.