Γιώργος Παπαπαύλου: Ο “Ντίνος” από τη σειρά “Αυτή η νύχτα μένει” αποκαλύπτεται στο Instyle.gr

Ο Γιώργος Παπαπαύλου είναι η έκπληξη της φετινής χρονιάς. Ο «Ντίνος», ο ρόλος που υποδύεται στην εξαιρετική σειρά του Alpha “Αυτή η νύχτα μένει”, γράφει τη δική του ιστορία στην ελληνική τηλεόραση. Ένας ρόλος που συζητείται από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε ο Γιώργος Παπαπαύλου ντυμένος γυναικεία, να ανεβαίνει στο πάλκο του «Ονείρου» για να μας «μαγέψει» με τη σκηνική του παρουσία.

Η αποθέωση του – θεατρικού κυρίως ηθοποιού – είναι συνεχής στα social media,

Αυτό που έχει καταφέρει ο Γιώργος Παπαπαύλου είναι να συζητείται ένα σημαντικό ζήτημα, αυτό της αντιμετώπισης της διαφορετικότητας που όπως όλα δείχνουν ακόμη και πολλές δεκαετίες μετά το ΄80 συνεχίζει να καταστρέφει ζωές.

Ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε στο Instyle.gr και την Αθηνά Δαβαρία και δήλωσε παθιασμένος για τον ρόλο του. Όπως είπε ήθελε η σχέση που θα δημιουργήσει με τον αστυνομικό Αλέξανδρο (Γιάννης Εγγλέζος) να αποδοθεί τρυφερά και όχι χυδαία. «Είναι ένα ταμπού, μια προκατάληψη που πρέπει να σπάσει. Δύο άνθρωποι αγαπιούνται ανεξαρτήτως φύλου. Και δίνονται και είναι τρυφεροί και προστατεύουν και αυτό ήθελα να περάσει γιατί είναι η στιγμή. Και χαίρομαι που είμαι μέρος αυτής της στιγμής που κατά τη γνώμη μου όσο και αν ακούγεται βαρύγδουπο είναι ιστορική για την τηλεόραση».

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Giorgos Papapavlou (@giorgos_papapavlou)

Στοίχημα για τον Γιώργο Παπαπαύλου ήταν να μη γίνει καρικατούρα ο ρόλος. Και το κατάφερε… Έβγαλε τα παπούτσια του και μπήκε στις μύτες των ποδιών του, να παίξει για όλους τους βασανισμένους ανθρώπους, όπως η Δήμητρα της Λέσβου, τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον Ζακ και τόσους άλλους…

Ένας καλλιτέχνης με καθαρή ματιά, φωτεινός, καλός άνθρωπος… Γιατί όπως είχε πει ο αγαπημένος του συγγραφέας, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι:

«Ένας άνθρωπος που ξέρει πως να αγκαλιάσει έναν άλλον, είναι καλός άνθρωπος»

Το σίριαλ «Αυτή η Νύχτα Μένει» έφερε στο φως τα χαρακτηριστικά της δεκαετίας του ΄80. Ωστόσο έχει φέρει και πολλά σκοτάδια. Ένα από αυτά τα σκοτάδια είναι και ο ρόλος που υποδύεσαι. Η ομοφοβία είναι σε πρώτο πλάνο πάντα και το πώς ένας άνθρωπος μπορεί να εξελίξει τη ζωή του μέσα από αυτό. Αναγκάστηκε ο Ντίνος να ντυθεί γυναίκα για να μπορέσει να δουλέψει ως τραγουδιστής;

Η σειρά μέσα σε όλα τα άλλα που θίγει, θίγει και ένα φλέγον ζήτημα. Φλέγον και σήμερα γιατί έχει γίνει αυτή η συζήτηση πιο ανοιχτή. Για το διαφορετικό… Πόσο το αποδεχόμαστε και πόσο έχουν υποφέρει οι άνθρωποι που μία άλλη μερίδα ανθρώπων τους έχει κατατάξει στο διαφορετικό. Γιατί εγώ δεν πιστεύω στην έννοια του διαφορετικού. Πιστεύω στο κανονικό και σε ένα άλλο κανονικό.

Οπότε ο “Ντίνος” είναι ένα παιδί που μικρός, κατεβαίνοντας από το χωριό του, συνάντησε τους λάθος ανθρώπους και αναγκάστηκε, παρασύρθηκε να ντύνεται γυναίκα, να ανεβαίνει στη πίστα και να τραγουδάει, χωρίς όμως αυτό να τον επιβάρυνε πολύ ψυχολογικά. Ήταν και κάτι που το ήθελε. Αλλά βλέπουμε έναν άνθρωπο που σε όλη του τη ζωή έχει υποφέρει πολύ. Έχει κακοποιηθεί, έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού και θύμα βιασμού όπως είδαμε. Όμως στέκεται θαραλλέα, δηλαδή είναι όπως συμβαίνει με όλα αυτά τα παιδιά, αν η πραγματικότητα δεν σε συντρίψει σε σκληραίνει πολύ. Και ο Ντίνος έχει σκληρύνει με αυτή την έννοια. Ποια έννοια; Δεν είναι ένας σκληρός άνθρωπος, αλλά είναι ένας άνθρωπος που βρίσκει τους τρόπους να επιβιώσει. Και λέω δεν έχει σκληρύνει γιατί κρατούσε μέσα του το παιδί ζωντανό. Και όταν εμφανίστηκε ο έρωτας, αυτή η μαγική κινητήριος δύναμη που μπορεί να σε κάνει από καμένη γη να ανθίσεις εκεί και ο ίδιος ράγισε. Για αυτό και συνειδητά ως ηθοποιός, επέλεξα οι σκηνές που ο Ντίνος είναι πιο συναισθηματικός, που ραγίζει, που κλαίει, να είναι οι σκηνές που έχει αφεθεί στον “Αλέξανδρο”.

Ο “Αλέξανδρος” ήρθε στη ζωή του ξαφνικά;

Με τον “Ντίνο” είχε συναντηθεί στην Αλεξανδρούπολη, που πάλι είχε γίνει μία ιστορία. Με είχαν συλλάβει και μου έφερε ένα σάντουιτς, με φρόντισε λίγο αλλά μετά δεν τον ξαναείδα. Μέχρι που τον είδα στο Αγρίνιο πια και τον ερωτεύτηκα και με ερωτεύτηκε.

Αυτός ο έρωτας έχει κατακλύσει το διαδίκτυο. Όσοι παρακολουθούμε τη σειρά ζήσαμε μοναδικές στιγμές, όταν οι δύο αυτοί άνθρωποι ενώθηκαν. Οι ερωτικές σκηνές δεν ήταν καθόλου χυδαίες. Ακόμα και τα ακροδάχτυλά σου, ο τρόπος που άγγιζες τον Αλέξανδρο έδειχναν το πόσο τον αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο…

Η υποκριτική είναι το όλον. Δεν είναι μόνο λόγος, είναι το βλέμμα, είναι σώμα, είναι αίσθημα, είναι ψυχή, είναι πνεύμα. Είναι ένας μηχανισμός πολύ περίπλοκος. Οπότε εγώ εδώ, δίνω το 100% και ήθελα αυτός ο άνθρωπος να έχει σάρκα και οστά, να έχει ευαισθησίες. Και ήθελα και αυτή η σχέση – και θέλαμε και με τον Γιάννη (Εγγλέζο) – αλλά και με τους σκηνοθέτες μας και όλο το team, αυτή η σχέση να αποτυπωθεί, να αποδοθεί όσο πιο τρυφερά γίνεται. Γιατί δυστυχώς στο μυαλό των ανθρώπων αυτή η σχέση έχει κάτι παράνομο, έχει κάτι χυδαίο. Είναι λίγο ταυτισμένη η ομοφυλοφιλία με συχνή εναλλαγή συντρόφων αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Και δεν είναι αυτό… Είναι κάτι που αυτό πρέπει να σπάσει. Είναι ένα ταμπού, μια προκατάληψη που πρέπει να σπάσει. Δύο άνθρωποι αγαπιούνται ανεξαρτήτως φύλου. Και δίνονται και είναι τρυφεροί και προστατεύουν και αυτό ήθελα να περάσει γιατί είναι η στιγμή. Και χαίρομαι που είμαι μέρος αυτής της στιγμής που κατά τη γνώμη μου όσο και αν ακούγεται βαρύγδουπο είναι ιστορική στιγμή για την τηλεόραση.

Για αυτούς τους ανθρώπους, τους ομοφυλόφιλους αλλά και όλους τους διαφορετικούς, τα τραβεστί, τα τρανσέξουαλ, τις λεσβίες, που πολύ συχνά, η πραγματικότητα η ίδια, τους έχει εκχυδαΐσει. Και πολύ συχνά κάποιοι από τους ίδιους, για να είμαστε ειλικρινείς. Αλλά είναι άνθρωποι όπως είμαστε όλοι μας.

Αυτό που έχεις καταφέρει είναι να μην κάνεις τον ρόλο καρικατούρα…

Αυτό ήταν το στοίχημα. Είναι πολύ απλό και ταυτόχρονα σύνθετο και δύσκολο. Τον Ντίνο, δεν τον αντιμετωπίζεις ως ένα εξωτικό πουλί, ως κάτι παραδείσιο με τα στερεότυπα και τα κλισέ που του έχει φορτώσει η κοινωνία και όχι μόνο. Πολλές φορές αυτό είναι δοχείο συγκοινωνούν. Πολύ συχνά και αυτοί οι άνθρωποι στην ανάγκη τους να πολεμήσουν αυτό, το κανονικό που τους συνέτριβε, έγιναν λίγο πιο υπερβολικοί, λίγο πιο επιθετικοί. Ήταν η ανάγκη τους να πουν ότι είμαστε και εμείς εδώ. Εγώ λοιπόν, έφτιαξα ένα κράμα ανθρώπου, που όπως είδες κι εσύ ο Ντίνος είναι ένα παιδί τρυφερό. Την ίδια στιγμή στο μαγαζί, είναι ένα παιδί που ανεβαίνει πάνω στη πίστα και είναι ο Θεός. Που μπορεί να φοράει τακούνια και να κινείται ως γυναίκα αλλά δε μιλάει ως γυναίκα. Επιλογή μου ήταν αυτό. Το μπέρδεψα τόσο πολύ για να μην υπάρξει ούτε ψήγμα στερότυπου. Ότι οι άνθρωποι που ντύνονται γυναίκα μιλάνε έτσι… Όχι…

Ο Αλέξανδρος σε θέλει επειδή είσαι αγόρι ή βλέπει και την θηλυκή σου πλευρά;

Ο Αλέξανδρος με θέλει γιατί είμαι αυτό που είμαι. Ούτε αν φοράω φουστάνια ούτε αν είμαι αγόρι, με θέλει για όλα. Γιατί όταν θες έναν άνθρωπο βάζεις όρια. Δεν πιστεύω στην αγάπη άνευ όρων. Η υγιής, ενήλικη σχέση έχει όρια, αλλά αγαπάς τον άλλον για αυτό που είναι. Όχι για αυτό που θα ήθελες να είναι, ή για αυτό που του προβάλλεις πάνω σου ή για τις προσδοκίες που έχεις. Και ο Αλέξανδρος με αγάπησε για αυτό που έιμαι.

Αντιμετώπισες μία σκηνή δύσκολη; Εκεί που σε έδειραν, η οποία ήταν συγκλονιστική…

Αυτή ήταν μία δύσκολη σκηνή. Ήταν δύσκολη γιατί όταν εγώ ξάπλωσα κάτω για να γυριστεί η σκηνή που όλα είναι μία σύμβαση, ούτε ξύλο έφαγα… Ανατρίχιασα, ένιωσα δυσφορία στην ιδέα ότι αυτό που εγώ αφηγούμαι ως ηθοποιός πάρα πολύς κόσμος το έχει εισπράξει. Έχει δεχθεί αυτή τη βία. Να είσαι κάτω και να σε κλωτσάνε. Να περνάς και να σε κράζουν. Να μπαίνεις σε έναν χώρο και να σε κοιτάνε όλοι με μισό μάτι. Νοιώθω τέτοια συμπάθεια για όλους αυτούς τους ανθρώπους και αισθάνομαι τόσο υποχρεωμένος μέσα από τον ρόλο μου να τους υπερασπιστώ όσο πιο γενναιόδωρα και έντιμα και δυνατά μπορώ, που νιώθω ότι κάποιος μου έκανε ένα δώρο, μου είπε πάρτο και για να δούμε τι θα το κάνεις;

Το έχεις καταφέρει. Αυτό το δώρο το πολλαπλασίασες επί εκατό. Έχεις επαφή με ανθρώπους που είδαν σε εσένα τον εαυτό τους;

Με πάρα πολύ κόσμο. Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο παράσημο για μένα γιατί δέχομαι μηνύματα από ανθρώπους και στο Twitter και γενικά στα social που λένε μπράβο θα ήθελα και εγώ κάποιος να μου μιλήσει όπως μιλάς εσύ στον Αλέξανδρο, θα ήθελα κι εγώ να είμαι σαν τον Ντίνο. Πιο παλιά μίλαγα με την Μπέτυ Βακαλίδου που της είχα πάρει μια συνέντευξη για μία παράσταση και μου είχε αφηγηθεί πόσο σκληρή ήταν η ζωή της.

Εγώ στη σκέψη μου όταν δουλεύω τον ρόλο σπίτι ή όταν πάω στο γύρισμα έχω στο μυαλό μου τη Δήμητρα της Λέσβου. Δε μπορώ να μην το έχω αυτό το πλάσμα που έχω δει στις συνεντεύξεις του τόσο αγαθό. Έφαγε τόσο κράξιμο, μπήκαν στο σπίτι του κάποια παιδιά. Από τι οικογένειες είναι αυτά τα παιδιά; Και τον κανιβάλισαν ή τον χτύπησαν, τον χτύπησε αμάξι και τον παράτησε… Δεν υπάρχει αυτή η ψυχούλα. Τον ρωτούσαν έχεις να πεις κάτι και έλεγε όχι, δεν κρατάω κακία. Για όλους αυτούς παίζω. Και για τον Γιακουμάκη και τον Ζακ και για όλα τα παιδιά που δεν τα ξέρουμε γιατί αυτή την στιγμή παντού στον πλανήτη υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν και αυτοκτονούν.

Το να κρύβεσαι είναι ένας διαρκής, αργός βασανιστικός θάνατος. Κάποιοι ζουν διπλή ζωή. Άλλο μαρτύριο και πολύ συχνά γιατί τα έχω ακούσει Η ομοφοβία είναι κρυμμένη παντού. Δεν είναι μόνο στους στρέιτ ανθρώπους είναι και στους ομοφυλόφιλους. Και ο αγώνας κάποιος άλλος έγραφε στο τουίτερ ομοφυλόφιλος δεν συνέβαιναν αυτά τότε. Μα είναι ντροπή να το λέμε αυτό. Είναι ντροπή το 2023 με τόσα περιστατικά καταγεγραμμένα, τόσες ζωές συντετριμμένες να λένε οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι δεν συνέβαιναν αυτά. Όταν ακόμα και στο σχολείο τα πιο θηλυπρεπή παιδιά τα κορόιδευαν.

Πιστεύεις ότι έπαιξε ρόλο και ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος; Οι ομοφυλόφιλοι ήταν πάντα γραφικές φιγούρες…

Σαφώς έπαιξε ρόλο γιατί ήταν ταινίες που είχαν απήχηση. Παρουσίαζαν τους ομοφυλόφιλους έτσι. Και αργότερα όμως και οι περισσότερες ελληνικές σειρές ή έδειχναν τους ομοφυλόφιλους ως γραφικές καρικατούρες και λίγο να γελάσουμε και να σπάσουμε πλάκα μαζί τους ή όταν άγγιζαν το θέμα λίγο πιο σοβαρά δεν το πήγαιναν σε βάθος. Δεν θυμάμαι να είδαμε ποτέ μία ερωτική σκηνή όπως είδαμε τώρα με τον Ντίνο και τον Αλέξανδρο. Που του βγάζει και το πουκάμισο. Για αυτό και χαίρομαι. Γιατί αυτή η σειρά γράφει μία μικρή ιστορία στην τηλεόραση. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν έιναι κάτι άλλο περα από εμάς.Η ομοφυλοφιλία δεν έχει να κάνει με το κρεβάτι έχει να κάνει με ολόκληρη τη ζωή του ανθρώπου. Επίσης τι σημαίνει να μην προκαλεί; Ας μας φέρουν ένα “προκαλόμετρο” όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες να ξέρουμε πότε ξεπερνάμε το όριο. Γιατίμε έναν τρόπο όλοι είμαστε διαφορετικοί. Είτε έτσι είτε αλλιώς.

Πιστεύεις ότι το ελληνικό κοινό είναι έτοιμο και ώριμο να αναγνωρίζει τα κοινωνικά λάθη του παρελθόντος τώρα;

Αυτό που εισπράττω εγώ είναι ότι μια μερίδα του κοινού και νομίζω ότι αυτή σταδιακά αυξάνεται, είναι έτοιμη. Και έχει αρχίσει να ωριμάζει. Όλο αυτό ξεκινάει από την Παιδεία. Το πώς θα αντιμετωπίσεις και θα αντιλαμβάνεσαι τους γύρω σου και τους ανθρώπους που κατά την γνώμη σου δεν σου μοιάζουν. Υπάρχει όμως και μία άλλη μερίδα του κοινού που θέλει πάρα πολλή δουλειά ακόμα. Για αυτό πιστεύω και το λέω χαριτολογώντας αλλά το πιστεύω, την ίδια στιγμή που φωνάζουμε εμείς οι ηθοποιοί ότι πρέπει να γίνει μία Ακαδημία Παραστατικών Τεχνών, θα πρότεινα να γίνει και μία Ακαδημία Κοινού. Να εκπαιδευτεί.

Αν και μπήκες στη παρέα του νυχτερινού μαγαζιού “Όνειρο” πρόσφατα, έχεις καταφέρει σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνεις ένα με τους συνεργάτες σου, τα παιδιά στο μαγαζί, τον μαέστρο. Είναι πολύ σημαντικό γιατί βλέπουν εσένα, τον “Ντίνο” για αυτό που είναι και τον αγαπούν και τον συμπαθούν.

Με έχουν αποδεχθεί και με υπερασπίζονται. Οι σεναριογράφοι το έχουν γράψει πολύ καλά και το κανάλι, ο Alpha – γιατί είναι και η συμμετοχή του καναλιού πολύ μεγάλη.

Ο ρόλος υπήρξε από την αρχή ή στην πορεία δημιουργήθηκε;

Υπήρχε ο ρόλος από την αρχή και μάλιστα ήταν πολύ προσεκτικοί και από πάνω όλοι του καναλιού. Όταν έκανα το πρώτο fitting που έπρεπε να βρούμε τις περούκες, να δούμε τι μακιγιάζ μου πάει και τι ρούχα θα φορέσω, ήρθε η Ευγενία Μαυρίδου, η οποία είναι υπεύθυνη της μυθοπλασίας του Άλφα. Να είναι εκεί και το ήθελα και εγώ. Σε ότι ραντεβού κάναμε πήγαμε όλοι μαζί σε αυτό.

Ο ρόλος πώς ήρθε σε σένα;

Πέρασαν περίπου 400 άτομα. Και μείναμε δύο τελευταίοι. Ταλαιπωρήθηκαν πάρα πολύ για να πουν ποιον θα διαλέξουν. Αλλά τελικά ο ρόλος ήταν να έρθει σε μένα.

Και έμαθες ότι πήρες τον ρόλο τη στιγμή που ήσουν στο νοσοκομείο;

Ήταν απότοκο του κορονοιού. Όσο είχα κορωνοιό εγώ δεν νοσηλεύτηκα. Πέρασε και μία εβδομάδα μετά τη νόσηση και άρχισα να έχω δέκατα. Στην προσπάθειά του το ανοσοποιητικό μου να αντιμετωπίσει τον ιό. Εκτοξεύθηκε έπαθα αυτοφλεγμονή στον πνεύμονα. Ευτυχώς το ξεπέρασα, ήμουν δυόμισι μήνες με κορτιζόνη.

Πως είναι η σχέση σου με τους υπόλοιπους συναδέλφους;

Υπέροχη είναι ένα κλίμα φανταστικό. Είναι μία πολύ ωραία συνεργασία, μία πολύ ωραία στιγμή. Ξέρω ότι τελειώνει αλλά θα το κρατήσω μέσα μου σαν κάτι πολύ σημαντικό. Και ο ρόλος και ότι βρίσκομαι με τόσο σημαντικούς ηθοποιούς.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Giorgos Papapavlou (@giorgos_papapavlou)

Αυτό που έχετε καταφέρει όλοι είναι να πιστέψουμε ότι υπάρχετε. Ότι κάπου είστε στο Αγρίνιο και θα έρθουμε να σας δούμε…

Χαίρομαι πάρα πολύ για αυτό. Ένας ηθοποιός δε μπορεί να υπάρξει μόνος. Είναι δουλειά συνόλου. Να έχεις σενάριο, μετά όλα μαζί, σκηνοθεσία, το μοντάζ, η παραγωγή, όλα παίζουν ρόλο για να μπορέσεις να ανθίσεις ως ηθοποιός.

Πότε θα δούμε το τελευταίο επεισόδιο;

Θα τελειώσει αρχές Ιουλίου. Δεν έχουμε πάρει τα σενάρια από τα δύο τελευταία επεισόδια. Μένουν δύο να γραφτούν, δε ξέρω την εξέλιξη. Τα γυρίσματα γίνονται στο κέντρο, στη Κηφισιά, στην Παιανία.

Η αναγνωρισιμότητα πως σου φαίνεται;

Μου αρέσει, με τρελλαίνει, χαίρομαι γιατί νιώθω ότι επικοινωνούν, δεν ασχολούνται με την προσωπική μου ζωή, ασχολούνται με τη δουλειά μου. Και αυτή η δουλειά όταν κάνεις θέατρο, τηλεόραση, σινεμά θέλει δύο, κάποιον που την κάνει και κάποιον που την βλέπει. Αλλιώς δεν υπάρχει. Οπότε χαίρομαι. Χαίρομαι που μου μιλάνε, χαίρομαι που τους αρέσει. Είμαι ευγνώμων. Το απολαμβάνω.

Έχεις παίξει σε λίγες σειρές στην τηλεόραση. Ήταν επιλογή σου;

Ήταν επιλογή μου. Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που το φοβόμουνα γιατί είμαι παιδί του θεάτρου. Έχω παίξει σε πάνω από 40 παραστάσεις και πιστεύω ότι το θέατρο είναι ο τόπος όπου κάποιος μπορεί να γίνει ηθοποιός και καλός ηθοποιός. Και είχα την τύχη να ασχοληθώ με πολύ μεγάλα κείμενα. Από τους αρχαίους τραγικούς μέχρι Σαίξπηρ, Τσέχωφ, Στρίντμπεργκ αυτό είναι το ρεπερτόριό μου, οπότε εγώ μέσα εκεί ανδρώθηκα και ωρίμασα ως ηθοποιός. Η τηλεόραση λοιπόν πολύ συχνά εμπεριέχει ένα κομμάτι που είναι επικίνδυνο και έχει να κάνει με την ταχύτητα και η ταχύτητα φέρνει προχειρότητα. Και είναι άδικο να είσαι ένας ηθοποιός που φέρεις πράγματα και η ταχύτητα να στα καλύπτει και μετά να σε βλέπεις στην οθόνη και να λες γιατί έκανα έτσι αυτή τη σκηνή. Οπότε ήμουν επιφυλακτικός. Παρόλα αυτά και στον “Έρωτα μετά” και στο “Αυτή η Νύχτα Μένει” βρέθηκα σε ένα περιβάλλον πάρα πολύ ωραίο. Σε ένα περιβάλλον με ωραίους συνεργάτες, με μία δουλειά σοβαρή και με ωραίους ρόλους. Αλλά τώρα δεν την φοβάμαι. Τώρα την θέλω.

Ποιες παραστάσεις που έχεις παίξει, ξεχωρίζεις;

Τα τελευταία δύο χρόνια συνεργαζόμουν και θα ξανασυνεργαστώ στο μέλλον γιατί είχαμε μία πολύ ωραία συνεργασία με ένα πολύ σημαντικό Έλληνα σκηνοθέτη, τον Θωμά Μοσχόπουλο. Έκανα πολύ ωραίους ρόλους εκεί, οπότε σίγουρα θα σου πω μέσα στις δουλειές που θυμάμαι ότι είναι “Ο Γιατρός της Τιμής του” που έκανα πρόπερσι και η “Pomona” που έκανα φέτος. Θυμάμαι την παράσταση “Η Αποθέωση της Τρέλας” που ήταν ένας μονόλογος του Στρίντμπεργκ που παίχτηκε σε παγκόσμια πρώτη στην Ελλάδα, από μένα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Ο συλλέκτης του John Fowles. Οι δουλειές που έκανα με την Ρούλα Πατεράκη. Το “Προς τη Δαμασκό” στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών και το “Δαμάζοντας τα Κύματα” στο Εθνικό. Είναι πάρα πολλά.

Σε έχω ακούσει στις συνεντεύξεις σου να μιλάς για την ψυχοθεραπεία. Πότε ξεκίνησες;

Έχω έξι χρόνια τώρα που κάνω ψυχοθεραπεία. Θεωρώ ότι όλοι οι άνθρωποι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πρέπει να κάνουν. Και θεωρώ 100% ότι όποιος αποφασίσει να γίνει ηθοποιός πρέπει μαζί με τις σπουδές του να κάνει και ψυχοθεραπεία. Είναι απαραίτητο, όχι μόνο για την ίδια τη φύση της δουλειάς αλλά και για το πώς θα συμπεριφέρεσαι σε ένα επάγγελμα τόσο ομαδικό. Πώς θα συνυπάρχεις, πώς θα επικοινωνείς.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Giorgos Papapavlou (@giorgos_papapavlou)

Υπάρχει ομαδικότητα στο θέατρο;

Υπάρχει. Κάποιες φορές υπάρχει, κάποιες δεν υπάρχει. Δεν θα σου πω, ότι είναι αγγελικά πλασμένος αυτός ο χώρος. Έχει πολλή ανασφάλεια, πολύ ανταγωνισμό, που με κουράζει πάρα πολύ. Έχει και παρασκήνιο… έχει και δουλοπρέπεια και γλύψιμο, αλλά την ίδια ακριβώς στιγμή έχει υπέροχους ανθρώπους, μορφωμένους ανθρώπους, φωτισμένους ανθρώπους, μυαλά που σε πάνε παρακάτω. Προσπαθώ να μείνω έξω από όλα αυτά… Είναι δική σου απόφαση που θα πας. Πολλές φορές με κόστος. Γιατί όταν συνειδητά επιλέγεις να μην σε πιάνει η αγωνία να υπάρχεις και να τρέχεις από παρέα σε παρέα ή να επιδιώκεις να είσαι μέσα σε ένα σύστημα ή ένα κύκλωμα έχει ένα κόστος αλλά την ίδια στιγμή έχει και ένα μεγάλο κέρδος. Την δική σου ηρεμία.

Πόσο σε βοηθάει το θέατρο να καταπολεμήσεις τις φοβίες σου. Καταρχάς έχεις φοβίες;

Δεν έχω φοβίες. Ήμουν ατρόμητος από μικρός δεν έχω φόβους. Καλά φοβάμαι τα φίδια, ή τους σκορπιούς. Έχω μία ανησυχία να είναι καλά οι άνθρωποι γύρω μου, να μην αρρωστήσω αλλά δεν είναι αυτή η φοβία, η έντονη που με κρατάει.

Γιώργο, γεννήθηκες στην Πάτρα; Τι θυμάσαι από τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια;

Έχω γεννηθεί και έχω μεγαλώσει στην Πάτρα. Θυμάμαι ατέλειωτο παιχνίδι, αλάνες, κυνηγητό, πετροπόλεμο, επικίνδυνες καταστάσεις. Κάθε φορά που σκέφτομαι αυτά που έκανα μικρός, από τύχη ζω (γέλια). Σκαρφαλώματα πάνω σε εγκαταλελλειμμένα εργοστάσια. Θυμάμαι τους παιδικούς μου φίλους, με τους οποίους έχω ακόμα σχέση. Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο είχα διοργανώσει Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχα αποφασίσει ότι θα καλέσω την γειτονιά, θα τρέξουμε 100 μέτρα, 3.000 μέτρα, άλμα εις μήκος και σκυταλοδρομία. Πήγα στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, ζήτησα να γίνει χορηγός και μου είπε ο νικητής σε κάθε άθλημα θα παίρνει ένα κρουασάν και ένα παγωτό (γέλια).Και άλλη μία φορά είχα διοργανώσει Eurovision, σε ένα γιαπί, οικοδομή που χτιζόταν. Ένα Σάββατο μαζευτήκαμε, τους είχα βάλει να γράψουν το τραγούδι, ο καθένας το δικό του. Και τη μελωδία και τον στίχο.

Εσύ συμμετείχες;

Συμμετείχα με ένα τραγούδι που λεγόταν “αμήν” ή “αληλούια”, επηρεασμένος από αυτά που βλέπαμε μικρά.

Και φεύγεις από εκεί;

Φεύγω στα 18, κατεβαίνω Αθήνα να σπουδάσω Νομική. Με τον στόχο όμως να γίνω ηθοποιός, το ήξερα από πριν. Το ήθελα από πριν. Να έχω το plan b. Το σχέδιο σε περίπτωση που το θέατρο δεν πάει καλά. Μετά πέρασα στη Δραματική ενώ τελείωσα τη Νομική.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Giorgos Papapavlou (@giorgos_papapavlou)

Ωστόσο, δεν σταματάς να μαθαίνεις. Αυτό το διάστημα κάνεις ένα μεταπτυχιακό. Τι αφορά;

Κάνω ένα μεταπτυχιακό στις Παραστατικές Τέχνες. Θέατρο, χορό, μουσικό θέατρο. Αυτό το κάνω επειδή τα τελευταία χρόνια διδάσκω, είμαι Καθηγητής Υποκριτικής σε Δραματική Σχολή, στην “Αθηναϊκή Σκηνή”. Πέρα από την δική μου ανάγκη να εξελιχθώ, το θεωρώ και υποχρέωσή μου απέναντι στους μαθητές μου. Να είμαι όσο το δυαντόν πιο καταρτισμένος. Παράλληλα έχω και ένα Εργαστήρι για ερασιτέχνες. Κάνουμε θεατρικό παιχνίδι, αυτοσχεδιασμούς. Είναι στο Μαρούσι και του χρόνου θα λειτουργεί έβδομη χρονιά. Σκοπός μας δεν είναι οι παραστάσεις. Περισσότερο κάνουμε υποκριτική με αυτοσχεδιασμούς, ασκήσεις που έχουν να κάνουν με δραματοθεραπεία.

Τα μελλοντικά σου σχέδια;

Θα κάνω μία παράσταση στο πλαίσιο “Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός 2023” σε ένα κείμενο που έχει γράψει ο Έκτορας Αποστολάκης. Θα είμαστε τρία άτομα, η Ελένη Δαφνή και η Αναστασία Στυλιανίδη, το σκηνοθετώ εγώ και η Ελένη Δαφνή. Θα γίνει στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, 20 και 21 Ιουλίου. Για του χρόνου συζητάω διάφορα αλλά ακόμα δεν είναι τίποτα οριστικό.

Πως περνάς την καθημερινότητά σου;

Αυτή η περίοδος είναι μία πολύ πιεσμένη περίοδος γιατί έχω τα γυρίσματα, το μεταπτυχιακό της εξεταστικής, τις εξετάσεις στην Δραματική σχολή που διδάκω, το Εργαστήρι που έχω. Είναι πάρα πολλά και ανυπομονώ να πάω διακοπές. Να δω τους φίλους μου γιατί τους έχω πεθυμήσει. Θα πάω σίγουρα στο Πήλιο και Κρήτη. Και θέλω να ξεκουραστώ γιατί αυτή η δουλεΙά ξέρω ότι είναι θέμα επιβίωσης αλλά φροντίζω πάντα να αφήνω ένα διάστημα ανάπαυλας για να μπορώ να βγω μετά με μεγαλύτερη φόρα.