Η Κατερίνα έμαθε ότι έχει HIV πριν 40 χρόνια, χάνοντας το νεογέννητο μωρό της από AIDS

Πες μου για τα όνειρα που έχεις από ‘δω και πέρα. 

«Αχ αυτό το βασικό όνειρο που είχα, έχω και θα έχω – ίσως εκτός από τις σκοτεινές μέρες που με πιάνει κατάθλιψη – είναι το θέατρο. Από μικρή το σπούδασα γιατί το λάτρευα, παρότι δεν είχα καμία θεατρική παιδεία από τη μαμά μου. Κάποια στιγμή με την Αμερική το έχασα. Μετά με τα φάρμακα. Ήρθε λιποδυστροφία και με έκανε καχεκτική, αδύνατη, κακάσχημη. Όλοι θέλανε τα όμορφα κορίτσια, τις τσουπωτές, οπότε αποτραβήχτηκα. Ένα φεγγάρι, τότε που έπαιρνα 20 χάπια τη μέρα. Χάπια

που έπρεπε να τα διατηρήσω σε πάγο, χάπια που έπρεπε να τα φάω προ φαγητού, μετά φαγητού, πριν το κολατσιό, μετά το κολατσιό, μαζί με το φαΐ, το απογευματινό, βραδινό, νυχτερινό. Πολλά χάπια. Και κάποια από αυτά μου προκάλεσαν λιποδυστροφία όπου μέσα σε ένα μήνα, μπορεί και λιγότερο έφυγε το λίπος από το πρόσωπο μου, από τα χέρια μου, από τα πόδια μου και ήμουν μια νεκροζώντανη. Ήμουν ένα ζόμπι που είχε ανέβει από τον τάφο. Έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δεν ξέρω πως προχωρούσα και εμφανιζόμουν στον κόσμο. Ήταν τεράστια η ντροπή του να είσαι αρρωστιάρα. Υγιής είναι να έχεις μαγουλάκια, να έχεις ρόδινα μαγουλάκια, τσουπωτά. Εγώ ήμουνα με τα κόκαλα έξω. Ακόμα μου έχει μείνει λίγο αυτό. Θα ήθελα να ήμουν λίγο πιο τσουπωτή και να μπορούσα να δουλεύω στο θέατρο».