Η ποίηση της ελληνικής πέτρας δια χειρός Robert McCabe μαγεύει τη Βουδαπέστη

ούνιο, 1955. Επισκέπτης στέκεται στα ερείπια του ναού του Ποσειδώνα

«Σήμερα κάθε αρχαιολογικός τόπος στην Ελλάδα μάς θυμίζει τη δική του μοναδική ιστoρία του ελληνισμού, τα επιτεύγματα, τις απώλειες και τις αναγεννήσεις του». (Robert McCabe - Από τον πρόλογο του βιβλίου Robert McCabe Chronography,  για την επέτειο των 180 χρόνων  της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρίας, 2017). 

Ο αδερφός του φωτογράφου, Τσαρλς, χαλαρώνει στη σκιά του ναού του Απόλλωνα με την Ακροκόρινθο στο φόντο (1961)

Η Αθήνα,

η Ακρόπολη, το Σούνιο, Επίδαυρος, οι Μυκήνες, ο Μυστράς, οι Δελφοί, τα Μετέωρα, η Δωδώνη, η Κάμειρος, η Λίνδος, η Κνωσός, όπως τα είδε, δεκαετίες  πριν, η καλλιτεχνική και ευαίσθητη ματιά ενός νεαρού Αμερικανού που βρέθηκε στην Ελλάδα για πρώτη φορά το 1954 στο πλαίσιο ενός Grand Tour στην Ευρώπη και στη συνέχεια συνδέθηκε αξεδιάλυτα μαζί της, παρελαύνουν στην έκθεση «Η ποίηση της πέτρας. Η κλασσική Ελλάδα μέσα από το φακό του Robert McCabe». Υπό τον τίτλο αυτό, επιλεγμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του καλλιτέχνη  από τη συλλογή της Εφορείας Αρχαιοτήτων της Πόλης των Αθηνών παρουσιάζονται στη Βουδαπέστη με πρωτοβουλία της Πρεσβείας της Ελλάδας και σε συνεργασία με τον διεθνούς φήμης φωτογράφο. 

Η αφίσα της νέας έκθεσης McCabe στη Βουδαπέστη

Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στην ιστορική Εθνική Βιβλιοθήκη Széchényi, σε επιμέλεια της Σοφίας Χηνιάδου Καμπάνη. Πρόκειται για έναν όμορφο χώρο που εξασφάλισε η Πρεσβεία, στην εμβληματική περιοχή του Κάστρου της Βούδας, στην πόλη της Βουδαπέστης. 

Ρόδος. Το άγαλμα της Αφροδίτης Αιδουμένης που βρέθηκε από ψαράδες την δεκαετία του 1920

Ο διακεκριμένος φιλέλληνας Αμερικανός φωτογράφος ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1954, ως φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Princeton και έκτοτε συνεχίζει να φωτογραφίζει το πνεύμα και την ψυχή  της χώρας, παρουσιάζοντας το έργο του σε πολυάριθμες εκθέσεις και εκδόσεις σε όλο τον κόσμο.  
Το φωτογραφικό έργο του Robert McCabe, το οποίο καταγράφει την ιστορία, τον πολιτισμό και την απαράμιλλη  φυσική ομορφιά της Ελλάδας, με ιδιαίτερα ελκυστικό και δυναμικό τρόπο, περιλαμβάνει και σημαντικό αριθμό φωτογραφιών αρχαιολογικών μνημείων. 

Η έκθεση, την οποία θα εγκαινιάσει στις 10 Νοεμβρίου ο πρέσβης της Ελλάδας κ. Εμμανουήλ Αποστολάκης, θα διαρκέσει  ως το τέλος του χρόνου. Aναμένεται να προκαλέσει ενδιαφέρον στο ουγγρικό κοινό και να αναδειχθεί σε μείζον πολιτιστικό γεγονός, συμβάλλοντας στην δυναμική προβολή της χώρας μας και  του πολιτισμού της στην Ουγγαρία. 

Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, 1954. Παράσταση του «Ιππολύτου» του Ευριπίδη. Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε το Φεστιβάλ Επιδαύρου.

Η έκθεση πραγματοποιείται με την ευγενική υποστήριξη της Aegean Airlines, του ΕΟΤ και των οίνων Nico Lazaridi. 

Ο φωτογράφος αφιερώνει τις εικόνες της έκθεσης αυτής στη μνήμη του φίλου του, Ούγγρου φιλέλληνα Edmond Solymosy, η οικογένεια του οποίου φιλοξένησε τον Πάτρικ Λι Φέρμορ στην Ουγγαρία κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού  του από το Ρότερνταμ στην Κωνσταντινούπολη.

«Οι ελληνικές αρχαιότητες έχουν ένα εκπληκτικά ευρύ κοινόν. Ενδιαφέρουν αρχαιολόγους, αρχιτέκτονες, ποιητές, ερωτευμένους, ιστορικούς, καλλιτέχνες, ζωγράφους, χτίστες, επιστήμονες, λογίους και, φυσικά, φωτογράφους. Για τους περισσότερους παρατηρητές τα ερείπια είναι κάτι στατικό, είναι τα αμετάβλητα κατάλοιπα ενός προγενέστερου πολιτισμού. Αλλά για έναν φωτογράφο — ή και ζωγράφο — τα ερείπια είναι αενάως σε κίνηση καθώς ο ήλιος κινείται στον ουρανό, τα σύννεφα αλλάζουν τη διάχυση του φωτός πάνω σε ακανόνιστες επιφάνειες, ενώ η τροχιά του ήλιου αλλάζει κάθε μέρα του χρόνου και όλη η γύρω βλάστηση ανθεί ή ξεραίνεται. Για τον φωτογράφο, οι ελληνικές αρχαιότητες και τα μνημεία παρουσιάζουν μια μοναδική πρόκληση και διαφορετικές ευκαιρίες σε κάθε επίσκεψη. Τα ερείπια συγκινούν με πολλούς και ποικίλους τρόπους τον κάθε επισκέπτη. Του θυμίζουν την άνοδο και την πτώση των πολιτισμών, περιόδους εκπληκτικής επιτυχίας που ακολουθούνται από εισβολές και καταστροφές. Ιχνηλατούν την ιστορία ενός λαού μέσα από εποχές λάμψης και ευμάρειας σε άλλες φτώχειας και απώλειας. Ακόμη και στην αρχαιότητα ένα είδος ιερότητας περιέβαλλε τα παλαιότατα κατάλοιπα του παρελθόντος. Εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες χρόνια αργότερα, πανάρχαιες τοποθεσίες ή κατασκευές γίνονταν αντικείμενα προσκυνήματος», γράφει ο McCabe στο βιβλίο Chronography για τα 180 χρόνια της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας.