Κοριτσάκι δίχως σπίρτα

Σκοτείνιασαν τα μάτια μου. Η πόλη, λουφάζει. Τα βήματα των περαστικών, αλαργεύουν. Σταγόνες βροχής είναι άραγε ή νιφάδες απαλές, που λούζουν τα μαλλιά μου; Ο κρύος νυχτερινός αέρας διαπερνά τα ισχνά μου κόκκαλα, φτάνει ως τον πυρήνα της ύπαρξής μου. Στεγνώνει τα δάκρυά μου, ξυλιάζει τα μικρά μου χέρια…

Ανάβω ένα σπίρτο. Νοιώθω την αψάδα της μυρωδιάς του, η μικρή φλογίτσα τσιμπά με τη ζεστασιά της τη σάρκα των ακροδαχτύλων μου, μα το φως του, δεν το βλέπω. Ανάβω κι άλλο.Να ταξιδέψω θέλω… Στα ομορφοφωτισμένα

δωμάτια των ζεστών σπιτιών, εκεί, που κοριτσάκια σαν κι εμένα, φοράνε όμορφα ρούχα. Παπούτσια ολοκαίνουρια, καλτσάκια με ροζ καρδούλες, έχουν μαλλιά χτενισμένα κι όμορφες κούκλες στην αγκαλιά. Εκεί, που μια μάνα, τα μαλώνει τρυφερά γιατί δεν έφαγαν όλο τους το φαγητό. Γιατί έκρυψαν μια σοκολάτα ανάμεσα στα βιβλία του σχολείου κι αυτή έλιωσε από τη ζέστη και κατέστρεψε το τετράδιο της ορθογραφίας. Εκεί που ο πατέρας κρατά μια τρυφερή γωνιά στην άκρη της μοκέτας, κάτω από το στολισμένο δέντρο, για παιχνίδια και πειράγματα… Εκεί, που υπάρχουν εικόνες χαράς ακόμη και μέσα στην ανασφάλεια της πανδημίας και ενός μέλλοντος που ποιό θα ναι, κανείς δεν ξέρει...

Σκοτάδι, νυχτοσιγαλιά, ένα σκυλί που αλυχτά-μόνο του θα ναι κι αυτό και φοβάται. Κρύο απλώνει το μαύρο σκουφί της νύχτας. Η μιλιά έχει φύγει για τις σκιές. Οι σκιές πυκνώνουν. Ανάβω ένα ακόμη σπίρτο… Τίποτα. Λίγη ζεστασιά κι ο ήχος από το άναμμα. Κανένα φως. Γύρω μου ξεδιπλώνεται ο ύπνος των σκιαγμένων, η ανάσα των τρομαγμένων, τα όνειρα των παιδεμένων. Των σκοταδιών το νυχτέρι και της μικρής φλογίτσας του σπίρτου, το σβήσιμο.

Δεν έχω κουράγιο να σηκωθώ. Κάθομαι απελπισμένη σ’ αυτή τη γωνιά της γης, σαν την Ελλάδα στης Μεσογείου την άκρη. Κατάκοπη, ξεμεινεμένη, πεινασμένη, φοβισμένη και λερή. Χωρίς προορισμό περνοδιαβαίνω στις ρούγες και τις γειτονιές, με τη μικρή μου φτηνοπραμάτεια που δεν έχει πια καμιά αξία. Σημασία δε μου δίνουν οι περαστικοί, μα ούτε κι οι συνήθεις ελεήμονες. Έσερνα όλη μέρα τα βήματά μου και τώρα δεν έχω πια τη δύναμη μήτε το χέρι να απλώσω, ή να διαλαλήσω τα σπίρτα μου με το μικρό τους φως.

Κάποιοι που μιλούσαν μια σκληρή γλώσσα, όλο συριχτά σύμφωνα, άρπαξαν τα πιο καλά μου σπιρτόκουτα-σπίτια, με έσπρωξαν δυνατά να πέσω καταγής κι έφυγαν γελώντας. Άλλοι, με παραμέρισαν τρομάζοντάς με και αγριεμένοι ούρλιαζαν ακατάληπτα πάνω από το κεφάλι μου, κραδαίνοντας μια βίτσα από αγρελιά. Ξέπνοη, χώθηκα σε μικρά στενά. Μύρισα το φόβο κείνων που διάβαιναν, εκείνων που ξέμεναν και κείνων που έψαχναν δρόμο γι αλλού. Άγγιξα κάπου την ελπίδα, μα την έχασα στο λυκόφως…

Στίχους και ποίημα, δε βρήκα. Ούτε σπίρτο να φωτίσει με το καλειδοσκόπιο της φλογίτσας του, τις φετινές γιορτές. Θα θελα να είχα χαρτί και χρωματιστά κραγιόνια να ζωγραφίσω τα Χριστούγεννα, μα ως και τα μάτια μου, γκριζόμαυρες φτιάχνουν τις νοερές ζωγραφιές.

Τον λυπάμαι το μικρό Χριστούλη που έρχεται κάθε χρόνο, να γεννηθεί μέσα στο κρύο και την αχυρένια φάτνη. Ένα μωρούλι μια σταλιά, πως καταφέρνει και σηκώνει τις τόσες αμαρτίες του κόσμου; Το κυνηγά ο Ηρώδης, το προσκυνούν οι Μάγοι, το θαυμάζουν οι βοσκοί, το υμνούν αγγελάκια τροφαντά, το φωτίζει ένα λαμπρό αστέρι. Μα ξέρω πως είναι ένας μικρός αμνός, περιστοιχισμένος από σταυρωτήδες…

Ανάβω ένα ακόμη σπίρτο. Μια εφημερίδα που παρέσυρε ο άνεμος, έχει κολλήσει στα γόνατά μου. Όλες οι ειδήσεις στα πόδια μου, τα κρούσματα, τα κρεβάτια στις ΜΕΘ, η μετάλλαξη Όμικρον, ο Μπάιντεν κι ο Πούτιν, το Αφγανιστάν κι οι «αγοραπωλησίες» μικρών κοριτσιών σαν κι εμένα, οι συμμορίες ανηλίκων και τα παιχνίδια εξουσίας των ενηλίκων.

Σηκώνομαι αποφασισμένη. Αυτή η μικρή φλογίτσα από το σπίρτο που καίει μέσα μου, μπορεί πολλά να αλλάξει. Μ’ αυτήν θα ανάψω μια μεγάλη φωτιά, να κάψω όλα τα άχρηστα.Να ζεστάνω τον τόπο για να μη ξυλιάσει φέτος ο Χριστούλης. Να νιώσουν θαλπωρή τα παιδάκια σε όλον τον κόσμο. Να φωτιστεί ο τόπος μου. Να κυλήσουν τα παγωμένα δάκρυα, να εξαφανιστούν οι σκιές.

Μια φωτιά θέλω… που μπορεί να ανάψει ακόμη και με το μικρό μου σπίρτο!

ΠΡΙΝ ΦΥΓΕΤΕΠανδημία - αλαλούμΜειώνουν οι φιλελεύθερες πολιτικές τις ανισότητες;