Πτώση σε δύο νότες

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ shelly-pe.jpg Οι υπερβολές του Pete Shelley θα αφοριστούν και θα γίνουν συστατικά ενός μύθου ρομαντικού. Η αλήθεια βρίσκεται εκεί, στο έργο του | AP Photo 10.12.2018, 12:14 | Ετικέτες: θάνατος, punk, rock Συντάκτης: Αντρέας Μαντάς*

Pete Shelley (17 Απριλίου 1955 – 6 Δεκεμβρίου 2018)

Ο Norman Spinrad στο μυθιστόρημα «Η μηχανή του ροκ'ν'ρολ» περιγράφει μια εξ ολοκλήρου «συνθετική»

μουσική. Οσα χρόνια και να περάσουν, δύσκολα θα αλλάξει ο ρόλος της ποπ μουσικής για την κοινωνία. Η ποπ ή η ροκ (ποια η διαφορά άλλωστε;) θα συνεχίσουν να διαμορφώνουν τη νεανική κουλτούρα της κάθε εποχής.

Οι Buzzcocks υπήρξαν σημαντικό κεφάλαιο για την DIY αισθητική ήδη με το ντεμπούτο τους ep «Spiral Scratch» το 1977. Τον Howard Devoto με τον Pete Shelley τούς είχα πάντα στο μυαλό μου σαν τους Cocteau και Genet του post punk σύμπαντος. Φαντάζομαι τον Devoto, μετά την ξαφνική απώλεια της περασμένης Πέμπτης, να σκέφτεται αυτό που είχε πει κάποτε ο Cocteau για ένα ποίημα του Genet: «Η αισχρότητά του δεν είναι ποτέ πρόστυχη».

Οι υπερβολές του Shelley θα αφοριστούν και θα γίνουν συστατικά ενός μύθου, ενός μύθου ρομαντικού. Η αλήθεια βρίσκεται εκεί, στο έργο του. Το υλικό σώμα κάθε καλλιτέχνη. Τον θυμάμαι σαν τώρα, σχεδόν 15 χρόνια πριν, μετά το τέλος του live των Buzzcocks στο Gagarin να πίνουμε μπίρες και να μιλάμε για τους Sex Pistols, τον Iggy Pop, τον Tony Wilson, τον Martin Hannett, τον Ian Curtis, τους Happy Mondays, τον Morrissey, τους Magazine. Εξάλλου δεν είχε περάσει πολύς καιρός που είχε βγει στις αίθουσες το «24 Hour Party People» κι εγώ σαν έφηβος νέος τότε ήμουν επηρεασμένος από τον μύθο...

Μου μιλούσε σαν να κρατούσε ένα αντίτυπο των «Εκλάμψεων» του Rimbaud στα χέρια, ιδιαίτερα όταν του είπα ότι μου θύμιζε πολύ τον Αρλεκίνο του Beckett. Και παρά την αφέλεια της ηλικίας που ίσως προκάλεσε αυτό το σχόλιο, τώρα που το ξανασκέφτομαι, στα τραγούδια των Buzzcocks αυτό το ασήμαντο, το επαναλαμβανόμενο, το οικείο, το δίχως νόημα πολλές φορές, μετουσιώνεται σε κάτι πιο σημαντικό από την τραγωδία της ζωής. Σαν τις δραματικές εντάσεις στις «κωμωδίες» του Beckett.

Και οι στίχοι του Shelley τόσο φρέσκοι, ένας κάτοχος του χτες, του σήμερα και του αύριο. «What Do I Get?», «I Don't Mind», «Boredom», «Breakdown», «Love You More», «Ever Fallen In Love (With Someone You Shouldn't)», «Harmony In My Head», «Fast Cars», «Nostalgia», «Everybody's Happy Nowadays».

Κι όπως λέει κι ο στίχος του τελευταίου, τόσο ταιριαστά, «Life's an illusion, love is a dream, but I don't know what it is». Κάπως έτσι, χωρίς νοσταλγία. Δεν είναι τυχαίο που ο τίτλος του είναι επηρεασμένος από μια γραμμή από το «Brave New World» του Aldous Ηuxley: «I am free, free to have the most wonderful time. Everybody's happy nowadays».

Ετσι το 'θελε.

*Ηθοποιός

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Σίγησε» η φωνή των Buzzcocks Τα πραγματικά πρόσωπα πίσω από έξι θρυλικά τραγούδια