Οι δύο όψεις της «υποχρεωτικότητας» του ελληνικού τραγουδιού

Έχει σηκώσει μεγάλη κουβέντα η απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού να προωθήσει διατάξεις για την ενίσχυση του ελληνικού τραγουδιού.

Στο υπό διαβούλευση νομοσχέδιο το υπουργείο προτείνει ελάχιστο υποχρεωτικό χρόνο εκτέλεσης του ελληνόφωνου τραγουδιού στο σινεμά και σε αρκετούς κοινόχρηστους χώρους.

Παράλληλα, δίνει κίνητρα επιπλέον διαφήμισης σε ραδιοφωνικούς σταθμούς που θα μειώσουν τα ξένα τραγούδια και θα δώσουν περισσότερο χώρο στα ελληνικά.

Αυτή η τελευταία διάταξη είναι και η πιο λογική από όλα όσα προτείνονται. Δεν υπάρχει υποχρεωτικότητα, αλλά δίνονται κίνητρα που ευνοούν

τους έλληνες τραγουδοποιούς και αυτό είναι θεμιτό.

Άλλωστε, όπως επισημαίνουν αρκετοί άνθρωποι του τραγουδιού στην Ελλάδα, δεν παίρνουν επιδοτήσεις για να βγάλουν δίσκους (όπως πχ συμβαίνει για ταινίες και σειρές), συνεπώς θα πρέπει κάπως και αυτοί να βοηθηθούν ώστε να έχουν περισσότερες απολαβές από τα πνευματικά δικαιώματα για τις ακροάσεις.

Το να δίνονται λοιπόν κίνητρα σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό να παίζει περισσότερα ελληνικά τραγούδια είναι ΟΚ.

Η υποχρεωτικότητα, όμως;

Έχει νόημα το να επιβάλλεις σε ένα mall για παράδειγμα να παίζει περισσότερα ελληνικά τραγούδια; Το ίδιο προβλέπεται και στα ξενοδοχεία, με τους ιδιοκτήτες να αντιδρούν έντονα, λέγοντας πως το επόμενο βήμα είναι το υπουργείο να μοιράσει "playlist' με τα τραγούδια που εγκρίνει.

Παράλληλα, το αναγκαστικό ποσοστό μετάδοσης 70% σε ταινίες που χρηματοδοτούνται από το Δημόσιο, προκαλεί επίσης μεγάλες αντιδράσεις.

Οι πιο ηχηρές έρχονται από τους κινηματογραφιστές που κάνουν λόγο για «εξωφρενική υποχρέωση» σε όλες τις ελληνικές οπτικοακουστικές παραγωγές και κινηματογραφικές ταινίες, οι οποίες λαμβάνουν έστω και ένα ευρώ ενίσχυση από φορείς που – μεταξύ άλλων – υποχρεούνται εκ του νόμου να συνδράμουν την εγχώρια οπτικοακουστική παραγωγή (π.χ ΕΚΚ, ΕΡΤ, ΕΚΟΜΕ).

Ο ΣΑΠΟΕ (Σύλλογος Ανεξάρτητων Παραγωγών Οπτικοακουστικού Υλικού) κάνει λόγο για ανεφάρμοστη, παράλογη και αντισυνταγματική διάσταση της προτεινόμενης διάταξη.

«Η καλλιτεχνική δημιουργία δεν αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση κρατικών σκοπών, όσο θεμιτοί και εάν μπορούν να χαρακτηριστούν αυτοί. Υπάρχουν άλλοι φορείς και άλλα μέσα για την προώθηση του ελληνόφωνου τραγουδιού, που δεν παραβιάζουν ευθέως το Σύνταγμα και όλα τα διεθνή κείμενα προστασίας ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων», σημειώνει ο ΣΑΠΟΕ και καταλήγει:

«Η διάταξη προδίδει πλήρη άγνοια των ιδιαιτεροτήτων της οπτικοακουστικής παραγωγής, των εμπλεκομένων μερών, των προϋποθέσεων και των δυσκολιών της ανεύρεσης κεφαλαίων, των απαιτήσεων των συμπαραγωγών και των λοιπών χρηματοδοτών, των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται μεταξύ των μερών, των συμβιβασμών που απαιτούνται, καθώς και του σύνθετου θεσμικού πλαισίου για τους διάφορους μηχανισμούς ενίσχυσης. Είναι μια διάταξη που τινάζει στον αέρα την ελληνική οπτικοακουστική παραγωγή και την κινηματογραφική τέχνη. Εκθέτει την Χώρα διεθνώς, καθώς πουθενά αλλού – τουλάχιστον στον λεγόμενο «δυτικό κόσμο» – δεν έχει θεσπιστεί παρόμοια υποχρέωση για τον κλάδο».

#Ελληνικό_Τραγούδι #ραδιόφωνο #Μενδώνη #τραγούδια #μουσική #ταινίες #Mall