Τα «ναι» και τα «όχι» μας έφτασαν εδώ. Καιρός να πούμε «ίσως»…?

Έπεσε στα χέρια μου εψές ο «Φιλοπαίγμων Μύθος» της Δημουλά. Παιχνιδιάρικος μύθος, δεν αντιλέγω, αλλά ολίγον τι στοιχειωμένος για τις δικές μου πεζές προτιμήσεις. Γι αυτό και τις προηγούμενες τέσσερις ή πέντε φορές που έτυχε να το ξαναζήσω αυτό, το πιάσιμο δηλαδή απ΄ την αρχή του μύθου, πάντα κάτι τύχαινε -το κάτι ας εκληφθεί ως άλλοθι για την προτίμηση μου στο πράττω τα έργα έναντι του ποιώ- και τα χέρια μου παρατούσαν την προσπάθεια στην μέση.