Με της ψυχής το φεγγαρίσιο φως

Του κάκου εδώ πυκνώνεται το βράδυ!
Γλυκύτατ’ αποδιώχνει το σκοτάδι
κάποιο χλωμό φεγγάρι, μυστικό.
Του πατρικού σπιτιού το εικονοστάσι
στην άγια κώχη οπόχει καθαγιάσει
το λογισμό μου υψώνει ευλαβικό.

Άγιες μορφές, θαμπές απ’ τα λιβάνια,
και κάτω οι θήκες με παλιά στεφάνια
πατέρων και προγόνων, τα ιερά.
Τις θρήσκες βλέπω τάχα μπρος μου νόνες,
να στένουν, τις παλιές, χρυσές εικόνες
στο εικονοστάσι αυτό κάθε φορά.

Με συνταράζει αύχαστη λαχτάρα·
να διώξω θέλω την παλιά κατάρα,
να πάρω θέλω μια καινούργια ευχή.
Την πίστη λαχταρώ

και την αγνότη,
κληρονομιά που είχε η μικρή μου νιότη
χάρη στην τρυφερή της την ψυχή!

Ανιστορώ την πεθαμένη Νόνα
στης σάλας καθιστή την πολυθρόνα
την Κυριακή, μετά την εκκλησιά.
Μπροστά της τ’ ανοιχτό Κυριακοδρόμι
και δυο ψυχούλες άπλαστες ακόμη
λουσμένες στου Βαγγέλιου τη δροσιά.

Κι ανιστορώ τις γιορτινές λαμπράδες
του Πάσχα τις χαρές και τις λαμπάδες,
την κοινωνία στην Άγια Πύλη εμπρός…
Των προσευχών τα λόγια θέλω πάλι
να θυμηθώ, κι απόψε αγάλι αγάλι
να τα ψευδίσω αγνά καθώς μικρός.

Στο σκοταδάκι εκείνο ας επιστρέψω!
Να μάθω δε διψώ, μα να πιστέψω.
Άπιστος ψαχουλιάρης ο σοφός.
Ήλιος της γνώσης άλλοτε ας μη φέξει
απάνω απ’ τη ζωή μου, κι όλη ας τρέξει
με της ψυχής το φεγγαρίσιο φως!

Του πατρικού σπιτιού μου ωραίο βράδυ,
πνίγομαι!… Δεν με πνίγει το σκοτάδι·
του νου με πνίγουν, φίδια, οι αστραπές·
ποια χάρη θα βρεθεί να με λυτρώσει,
τα φλογισμένα φίδια να σκοτώσει,
στις ώρες να μ’ αφήσει τις θαμπές;

Τίνος Θεού ευδοκία σ’ έχει στείλει,
μανούλα μου, ν’ ανάψεις το καντήλι
την ώρα ετούτη του ψυχοδαρμού;
Μόνο στο θυμιατήρι, που γυρίζεις
κι όλο το σπίτι απόψε λιβανίζεις,
λάμπει μια σπίθα ελπίδας λυτρωμού.

Γεώργιος Αθάνας

Από την Ποιητική Συλλογή του Παναγιώτη Παναγάκη, με τίτλο «250 από το Ωραιότερα Νεοελληνικά Θρησκευτικά Ποιήματα», Κως 2022.

The post Με της ψυχής το φεγγαρίσιο φως appeared first on Dogma.