Η δίκη των νομικών των SS που έσπειραν τον θάνατοι

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Μετά το τέλος του Πολέμου η κορυφαία δίκη που τιμώρησε τους κορυφαίους Γερμανούς αξιωματούχους  του Αδόλφου Χίτλερ για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας ήταν εκείνη που έμεινε στην ιστορία ως η «  δίκη της Νυρεμβέργης».

Οι συνακόλουθες δίκες δεν εκδικάστηκαν από Διεθνές Δικαστήριο, όπως η κύρια δίκη, αλλά τη δίωξη εκκίνησαν και έφεραν σε πέρας οι ΗΠΑ, αν και διεξήχθησαν στο Δικαστικό μέγαρο της Νυρεμβέργης όπως και η κύρια δίκη.

Στη «Δίκη των Δικαστών», η οποία διεξήχθη από τις 5 Μαρτίου

Εξ αυτών τέσσερις αθωώθηκαν, ένας αυτοκτόνησε λίγο πριν από την έναρξη της διαδικασίας και οι υπόλοιποι καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης.

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Το 1933 οι Εθνικοσοσιαλιστές αναλαμβάνουν την εξουσία και αρχίζουν να εφαρμόζουν το Πρόγραμμά τους.

Πολλοί δικαστές διορισμένοι πριν την άνοδο των Ναζί στην εξουσία, λόγω των οικονομικών και κοινωνικών κύκλων από τους οποίους επιλέγονταν, είχαν απόψεις σχεδόν παρόμοιες με αυτές του Ναζιστικού Κόμματος.

Ελάχιστοι Εβραίοι δικαστές συνέχισαν την από έδρας εργασία τους όταν οι Ναζί ανέλαβαν την εξουσία.

Ο Νόμος του 1933 είχε ως συνέπεια την απόλυσή τους.

Οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έγιναν ακόμη χειρότερες όταν οι Ναζί εδραίωσαν την εξουσία τους και άρχισαν τις διώξεις.

Το 1938 θεσπίστηκαν νόμοι που προέβλεπαν χειρότερες ποινές για τους Εβραίους απ’ ότι για τους Γερμανούς πολίτες για το ίδιο ακριβώς αδίκημα. Προγράμματα στείρωσης των μη-αρείων (κυρίως φυσικά των Εβραίων) και “κάθαρσης από ελαττωματικά κληρονομικά χαρακτηριστικά”, όπως το Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4 είχαν τεθεί σε εφαρμογή.

Σπάνιες ήταν οι εξαιρέσεις δικαστικών, που αρνήθηκαν να εφαρμόσουν παρόμοιους νόμους με συνέπεια να εκδιωχθούν από τον δικαστικό κλάδο.

Αρκετοί δικαστικοί ή νομικοί, λειτουργώντας υπό το πρίσμα του “Νόμου” καταδίκασαν ανθρώπους ή απέτρεψαν νομικές διώξεις κατά του καθεστώτος και των λειτουργών του.

Με την πτώση της Ναζιστικής Γερμανίας και τις διαδικασίες κατά τη Δίκη της Νυρεμβέργης αποκαλύφθηκε ο ρόλος μερικών από αυτούς, που επέδειξαν υπερβάλλοντα ζήλο ως δικαστικοί ή δημόσιοι κατήγοροι.

Παραπέμφθηκαν να δικαστούν από το Στρατιωτικό Δικαστήριο – Τομέας ΙΙΙ, το οποίο απαρτίστηκε εξ ολοκλήρου από Αμερικανούς.

ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ

Η υπόθεση έλαβε την ονομασία “Οι ΗΠΑ κατά του Γιόζεφ Αλστέτερ και άλλων”.

Το κατηγορητήριο απαρτίστηκε από τέσσερις κύριους τομείς.

Συμμετοχή σε από κοινού σχέδιο ή συνωμοσία για τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας

Εγκλήματα πολέμου εκ καταχρήσεως δικαστικής εξουσίας και επιβολής ποινών, με αποτέλεσμα μαζικές δολοφονίες, βασανιστήρια, λαφυραγώγηση και κατάσχεση ιδιωτικής περιουσίας

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας παρόμοια με τα ανωτέρω συν κατηγορία για εξαναγκαστική εργασία των κρατουμένων.

Συμμετοχή σε εγκληματικές οργανώσεις – το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα και ηγετικές θέσεις στην SS.

Το κατηγορητήριο απαγγέλθηκε στις 4 Ιανουαρίου 1947.

Η απόφαση σύστασης του Δικαστηρίου λήφθηκε από την Αμερικανική Κυβέρνηση Κατοχής της Γερμανίας στις 13 Φεβρουαρίου 1947.

Το Δικαστήριο απαρτίστηκε από τα εξής μέλη:

Κάρρινγκτον Μάρσαλ (Carrington T. Marshall), τέως επικεφαλής του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Οχάιο Προεδρεύων

Τζέιμς Μπραντ (James T. Brand), βοηθός επικεφαλής του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Όρεγκον

Μάλορι Μπλερ (Mallory B. Blair), τέως δικαστής στο Γ’ Εφετείο του Τέξας

Τζάστιν Γούντγουορντ Χάρντινγκ (Justin Woodward Harding), μέλος του Δικηγορικού Συλλόγου του Οχάιο, αναπληρωματικός.

Δημόσιος Κατήγορος ανέλαβε ο Τέλφορντ Τέιλορ (Telford Taylor) με βοηθό του τον Τσαρλς ΛαΦολέτ (Charles M. LaFollette).

Ο Μάρσαλ αποσύρθηκε τον Ιούλιο του 1947 λόγω ασθενείας.

Προεδρεύων ανέλαβε ο Μπραντ και ο Χάρντινγκ έγινε τακτικό μέλος του Δικαστηρίου.

Όταν το Δικαστήριο, στις 5 Μαρτίου 1947, συγκροτήθηκε και εξέτασε τις κατηγορίες, απέρριψε την πρώτη κρίνοντας ότι παρόμοιες κατηγορίες δεν ανήκαν στη δικαιοδοσία του.

Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα και τα SS είχαν κριθεί εγκληματικές οργανώσεις ήδη από το Διεθνές Δικαστήριο που εκδίκασε την κύρια Δίκη της Νυρεμβέργης.

ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΝΕΣ

Δεν έγινε δυνατό να δικαστούν οι κύριοι υπεύθυνοι – ανώτατοι αξιωματούχοι του καθεστώτος – της κατάστασης που εκτέθηκε πιο πάνω.

ο Φραντς Γκύρτνερ απεβίωσε το 1941.

Ο Όττο Γκέοργκ Τίρακ (Otto Georg Thierack), αντικαταστάτης του από το 1942 και εντεύθεν συνελήφθη από τους Συμμάχους αλλά αυτοκτόνησε το 1946 και ο Ρόλαντ Φράισλερ (Roland Freisler), Πρόεδρος του Λαϊκού Δικαστηρίου που είχε συγκροτήσει το καθεστώς από το 1942 σκοτώθηκε σε μια αεροπορική επιδρομή στο Βερολίνο το 1945.

Ο Χανς Γκλόμπκε, νομικός σχολιαστής των Νόμων της Νυρεμβέργης, συντάκτης αρκετών επιμέρους άρθρων, όπως αυτό που υποχρέωνε τους Εβραίους με γερμανικά ονόματα να προτάσσουν το όνομα “Ίσραελ” (άνδρες) και “Σάρα” (γυναίκες) και μετέπειτα νομικός σύμβουλος στο τμήμα επί των Εβραϊκών υποθέσεων του Υπουργείου Εσωτερικών (του οποίου ηγείτο ο Άντολφ Άιχμαν), αν και επιζών, υποστηριζόμενος από τον μελλοντικό Γερμανό Καγκελάριο Κόνραντ Αντενάουερ, ο οποίος έκανε ό,τι μπορούσε για να τον απεμπλέξει και από τη δίκη του Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ το 1961, δεν παραπέμφθηκε σε δίκη και απεβίωσε το 1973.

Στην υπόθεση παραπέμφθηκαν να δικαστούν οι εξής δεκαέξι.

Δίπλα στο κάθε όνομα παρατίθεται η αντίστοιχη ετυμηγορία.

Γιόζεφ Αλτστέτερ (Josef Altstötter):

Πέντε χρόνια φυλάκιση (περιλαμβανομένου του χρόνου της προφυλάκισης).

Αφέθηκε ελεύθερος το 1950 και απεβίωσε το 1979 στη Νυρεμβέργη.

Βίλχελμ φον Άμμον (Wilhelm von Ammon):

Δέκα χρόνια φυλάκιση (περιλαμβανομένου του χρόνου της προφυλάκισης). Έλαβε χάρη από τον Τζων ΜακΚλόι (John J. McCloy) το 1951 και απεβίωσε το 1992.

Πάουλ Μπάρνικελ (Paul Barnickel): Αθωώθηκε.

Απεβίωσε το 1966 στο Μόναχο.

Χέρμαν Κούχορστ (Hermann Cuhorst): Αθωώθηκε.

Απεβίωσε το 1991 στο Κρέσμπρον αμ Μπόντενζέε.

Καρλ Ένγκερτ (Karl Engert):

Διεκόπη η διαδικασία λόγω ασθενείας του, απεβίωσε το 1951.

Γκίντερ Γιόελ (Günther Joel):

Δέκα χρόνια φυλάκιση (περιλαμβανομένου του χρόνου της προφυλάκισης).

Χρόνος και τόπος θανάτου άγνωστα.

Χέρμπερτ Κλεμμ (Herbert Klemm ):

Ισόβια κάθειρξη.

Χρόνος και τόπος θανάτου άγνωστα.

Ερνστ Λάουτς (Ernst Lautz):

Δέκα χρόνια φυλάκιση (περιλαμβανομένου του χρόνου της προφυλάκισης).

Απεβίωσε το 1979 στο Λίμπεκ

Βόλφγκανγκ Μέτγκενμπεργκ (Wolfgang Mettgenberg):

Δέκα χρόνια φυλάκιση (περιλαμβανομένου του χρόνου της προφυλάκισης). Απεβίωσε το 1950 στη φυλακή του Λάντσμπεργκ.

Γκίντερ Νέμπελουνγκ (Günther Nebelung):

Αθωώθηκε, απεβίωσε το 1970.

Ρούντολφ Έρσεϊ (Rudolf Oeschey):

Ισόβια κάθειρξη, άγνωστο πότε απεβίωσε.

Χανς Πέτερσεν (Hans Petersen): Αθωώθηκε, απεβίωσε το 1963.

Όσβαλντ Ρόταουχ (Oswald Rothaug): Ισόβια κάθειρξη, αφέθηκε ελεύθερος το 1956 και απεβίωσε στην Κολωνία το 1967.

Κουρτ Ροτενμπέργκερ (Curt Rothenberger): Επτά χρόνια φυλάκιση (περιλαμβανομένου του χρόνου της προφυλάκισης).

Απεβίωσε το 1959 στο Αμβούργο.

Φραντς Σλεγκελμπέργκερ (Franz Schlegelberger):

Ισόβια κάθειρξη, αφέθηκε ελεύθερος το 1950 και απεβίωσε το 1970 στο Φλένσμπουργκ

Καρλ Βέστφαλ (Carl Westphal): Αυτοκτόνησε το 1946 όταν έγινε γνωστό το κατηγορητήριο και πριν από την έναρξη διεξαγωγής της δίκης.

Πληροφορίες

«Duhaime.org Law magazine».

Ρεϊμόν Καρτιέ, Ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

University of Missouri Kansas City, Law Heroes.

United States Holocaust Museum, Holocaust Encyclopedia

The post Η δίκη των νομικών των SS που έσπειραν τον θάνατοι appeared first on Militaire.gr.