Η επίσκεψη Ερντογάν, η Χάγη και η υπόκλιση

Γράφει οΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΠΕΖΑΣ

Παρακάτω θα βρείτε μια εικόνα η οποία διευκρινίζει τη διαφοροποίηση των ζωνών απόλυτης και μερικής εθνικής κυριαρχία. Όπως είναι γνωστό, η Ελλάδα ασκεί δικαιώματα απόλυτης εθνικής κυριαρχίας στην αιγιαλίτιδα ζώνη, η οποία όπως προβλέπεται από το Δίκαιο της Θάλασσας εκτείνεται μέχρι και τα 12 ν.μ.

Στις περιοχές της ΑΟΖ και της Υφαλοκρηπίδας η χώρα ασκεί μερικά κυριαρχικά δικαιώματα, τα οποία όμως δεν είναι εγγενή αλλά επίκτητα,

ύστερα από συνθήκες ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέλη.

Για να γίνει πρακτικά κατανοητό, αυτή τη στιγμή η Ελλάδα ασκεί απόλυτη εθνική κυριαρχία στα 6 ν.μ. την οποία μπορεί να επεκτείνει μέχρι και τα 12 ν.μ. αυτοβούλως. Εάν κάποιο τουρκικό πλοίο προβεί σε μία ενέργεια που αντιβαίνει στις διεθνείς οδηγίες στα 12 ν.μ. η Ελλάδα μπορεί να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο αλλά μόνο διπλωματικό, δεν έχει δικαίωμα, εφόσον δεν υπάρχει οριοθετημένη ΑΟΖ με διμερή συνθήκη, να προβεί σε κάποια ενέργεια αναχαίτισης της δραστηριότητας.

Εδώ λοιπόν γεννιέται και το ζήτημα της οριοθέτηση της ΑΟΖ.

Η προσφυγή στην Χάγη για να οριοθετεί ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα

Η προσφυγή στην Χάγη κρύβει κινδύνους

Τα Δικαστήρια εκδικάζουν υποθέσεις πάνω στη νομοθεσία και με βάση τη νομολογία που έχουν στα χέρια τους. Στα ελληνικά Δικαστήρια ισχύει η ελληνική νομοθεσία ενώ το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης εκδικάζει βάσει πέντε (5) παραγόντων και ενός προσυμφώνου ανάμεσα στα

εμπλεκόμενα μέλη. Τουρκία και Ελλάδα θα πρέπει επομένως να υπογράψουν ένα συνυποσχετικό που θα καθορίσει την κρατούσα νομοθεσία στη διαδικασία εκδίκασης.

Η νομική παρουσία Ερντογάν και η Διακήρυξη των Αθηνών

Η πρόσφατη νομική επίσκεψη του Ερντογάν αποτέλεσε για πολλούς αναλυτές επίδειξη δύναμης, δείχνοντας το ποσό ικανή είναι η τουρκική διπλωματία και ίσως αποτέλεσε την αρχή της οριστικής υποχώρησης της Ελλάδας στα διμερή ζητήματα. Ο Μανώλης Κοττακης μετά και την υπογραφή της Διακήρυξης της Αθήνας χαρακτήρισε την ημέρα ως "ημέρα Εθνικής Μελαγχολίας". Η επίσκεψη και στην συνέχεια η σύγκρουση των αναλυτών έφερε στην επιφάνεια τα σημεία εκείνα που δείχνουν την τουρκική διπλωματική υπεροχή και την ελληνική υποχώρηση: ας δούμε τα 8 πιο σημαντικά και επίκαιρα.

Σημείο 1

Το Δίκαιο της Θάλασσας έξω από το συνυποσχετικό

Ο πρώην υπουργός εξωτερικών Νίκος Δένδιας είχε δηλώσει πως η Ελλάδα δεν θα πρέπει να βρεθεί στη Χάγη εάν στο συνυποσχετικό δεν συμπεριλαμβάνεται το Δίκαιο της Θάλασσας. Η Ελλάδα έχει υπογράψει το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS 3, 1982), αντιθέτως η Τουρκία όχι. Το Δίκαιο της Θάλασσας δίνει σαφή νομική υπεροχή στην Ελλάδα, ενώ ορίζει πως νήσοι και νησίδες έχουν τα ίδια δικαιώματα σε θαλάσσιες ζώνες με τη στεριά. Το σημερινό Υπουργείο Εξωτερικών έχει αφήσει ανοιχτή την παρουσία του Δικαίου της Θάλασσας στο συνυποσχετικό, γεγονός που δύναται μόνο να ζημιώσει την Ελλάδα.

Σημείο 2

Το Αμβούργο μονίμως εκτός συζήτησης

Το Αμβούργο εκδικάζει μόνο υποθέσεις που αφορούν διαφορές πάνω στο Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο οριοθετεί τις νομικές οδηγίες για την οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών και ορίζει, όπως προαναφέρθηκε, πως νήσοι και νησίδες έχουν τα ίδια δικαιώματα σε θαλάσσιες ζώνες με τη στεριά. Το Αμβούργο είναι το Δικαστήριο του Δικαίου της Θάλασσας.

Μάλιστα ο καθηγητής κ. Μάζης έχει προτείνει καθαρά πως το ζήτημα ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας θα πρέπει να εκδικαστεί στο Αμβούργο με βάση την UNCLOS 3 του 1982.

Η προσφυγή στο Αμβούργο (ITLOS) ξεκαθαρίζει εξ αρχής πως δεν θα τεθεί υπό συζήτηση, ούτε η απόλυτη εθνική κυριαρχία - αιγιαλίτιδα ζώνη, ούτε η αποστρατικοποίηση των νησιών.

Σημείο 3

Το ασαφές συνυποσχετικό ευνοεί την Τουρκία

Εάν η υπόθεση εκδικαστεί χωρίς το Δίκαιο της Θάλασσας, η Τουρκία ενδεχομένως να πάρει πλεονέκτημα. Το Δικαστήριο της Χάγης βασίζεται σε πέντε παράγοντες όταν εκδικάζει μια υπόθεση όπως προαναφέρθηκε. Και αυτές είναι:

Α) Γενικές Αρχές του Διεθνούς Δικαίου

Β) Εθιμικό Δίκαιο

Γ) Διεθνείς Συμβάσεις και Συνθήκες

Δ) Διεθνείς πρακτικές

E) Ex aequo et bono (εξ έκβο ετ μπόνο)

Ακόμα και αν επιλέξουμε να βρεθούμε εκεί χωρίς το Δίκαιο της Θάλασσας και να εμπιστευτούμε το συνυποσχετικό πάνω σε αυτούς τους παράγοντες, ένα ασαφές συνυποσχετικό όμως δύναται εν τέλη να επιτρέψει στο Δικαστήριο να εκδικάσει κατά τον 5ο τρόπο, Ex aequo et bono (κατά ισότητα και συνείδηση) δηλαδή κατά την βούληση του Δικαστηρίου και η απόφαση να αφεθεί στα χέρια των Δικαστών που θα έχουν μπροστά τους τη συμφωνία με την Ιταλία και την πρόσφατη «Διακήρυξη της Αθήνας» να λειτουργούν εναντίον μας.

Σημείο 4

Η «Διακήρυξη της Αθήνας» προετοιμάζει ένα ασαφές συνυποσχετικό

Η «Διακήρυξη της Αθήνας» έχει πολλές γκρίζες ζώνες. Δύο από αυτές οδηγούν στις πρώτες υποχωρήσεις στις θαλάσσιες ζώνες και στην άμυνα της χώρας. Ας δούμε αναλυτικότερα αυτά τα δύο σημεία:

«Τα μέρη δεσμεύονται να απέχουν από κάθε δήλωση πρωτοβουλία η ενέργεια που θα μπορούσε να υπονομεύει η να απαξιώσει το γράμμα και το πνεύμα αυτής της διακήρυξης και να θέσει σε κίνδυνο την διατήρηση της ειρήνης και της σταθερότητας της περιοχής».

Με βάση λοιπόν το τουρκικό «κάζους μπέλι» στις 8 Ιουνίου 1995, η τουρκική Εθνοσυνέλευση, με ομόφωνη απόφασή της, εξουσιοδότησε την κυβέρνηση της σκληροπυρηνικής Τανσού Τσιλέρ να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα, περιλαμβανομένων και των στρατιωτικών, εναντίον της Ελλάδας, σε περίπτωση που η τελευταία επέκτεινε τα χωρικά της ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) από τα 6 στα 12 ν.μ. Αν η Ελλάδα λοιπόν θελήσει να επιστρέψει τα άρματα μάρντερ στα νησιά του Βορείου Αιγαίου ή να επεκτείνει την απόλυτη εθνική της κυριαρχία στα 12ν.μ. νοτίου της Κρήτης, αυτό ενεργοποιεί το «κάζους μπέλι» και ανταποκρίνεται ταυτόχροναστην παραπάνω διάταξη της «Διακήρυξης» και η Ελλάδα δεν πρέπει να προχωρήσει στην ενέργεια αυτή.

Η διάταξη αυτή της «Διακήρυξης της Αθήνας» έρχεται έτσι ουσιαστικά να «κουμπώσει» με το τούρκικο «κάζους μπέλι» . Η Διακήρυξη δεν είναι δεσμευτική αλλά είναι ξεκάθαρη. Δεν δεσμεύει την Ελλάδα στην ενέργεια υποχώρησης αλλά της την συνιστά αυστηρά. Και αν δεν την δεσμεύει εν τέλη, ποιός ο ρόλος της Διακήρυξης; Να θολώσουμε τα νερά

του Ερντογάν ή να προβούμε σε αρχικές υποχωρήσεις; Αντί λοιπόν η Ελλάδα να επιχειρεί να επεκτείνει την απόλυτη εθνική της κυριαρχία, διακηρύττει μαζί με την Τουρκία πως δεν θα το κάνει και προβαίνει σε μια συνυπόσχεση που δύναται να δικαιολογήσει την ενεργοποίηση του τουρκικού «κάζους μπέλι».

«Τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης θα περιλαμβάνουν στον στρατιωτικό τομέα εξάλειψη αδικαιολόγητων πηγών έντασης και των κινδύνων που απορρέουν από αυτές».

Ορισμένα ερωτήματα προκύπτουν λοιπόν αβίαστα:

1. Τα τουρκικά αεροσκάφη θα αναγνωρίζονται ή όχι ως εχθρικά στον ελληνικό εναέριο χώρο;

Μετά τη «Διακήρυξη της Αθήνας» και στα πλαίσια της αμοιβαίας συνεργασίας, οι Τούρκοι δεν θα θεωρούνται στρατιωτικά πλέον εχθροί μας;

Τα ελληνικά μαχητικά αεροσκάφη θα φέρουν οπλισμό;

Τα πολεμικά αεροσκάφη μας θα πρέπει να προσπαθούν να αναχαιτίσουν τα τουρκικά κατά την διάρκεια παραβιάσεων του FIR πάνω από τα 6ν.μ. της αιγιαλίτιδας ζώνης οπλισμένα, καθώς οπλισμένα αεροσκάφη σε διαδικασία αναχαίτισης εμπίπτουν στον ορισμό «στον στρατιωτικό τομέα… πηγές εντάσεων και κινδύνων που απορρέουν από αυτές», ή όχι;

Η διάταξη αυτή της Διακήρυξης, εμπίπτει στη γενικότερη τουρκική εξωτερική πολιτική:

Για να ολοκληρωθεί το πλάνο αποστρατικοποίησης του Αιγαίου θα πρέπει εκτός από το στρατό ξηράς να αποχωρήσει και εκείνος της θάλασσας και του αέρος. Η Ελλάδα ασκεί απόλυτα κυριαρχικά δικαιώματα στο FIR της, το οποίο εκτείνεται όμως πάνω από χωρικά ύδατα τα οποία η Τουρκία θέλει να απαγκιστρώσει από την Ελλάδα και τα οποία με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, μας ανήκουν.

Η στρατιωτική εμπλοκή έρχεται ως αποτέλεσμα της αύξησης του κινδύνου παραβίασης των κυριαρχικών δικαιωμάτων και από μόνη της αποτελεί πράξη επικίνδυνη και για τα δύο εμπλεκόμενα μέλη. Η Τουρκία λοιπόν στη Διακήρυξη θέλει να εγγυηθεί την ασφάλεια εις βάρος της επικινδυνότητας σε περιοχές που με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας και το ελληνικό FIR δεν της ανήκουν. Η Τουρκία δηλαδή παρέχει μέσω του συμφώνου ασφάλεια σε περιοχές που η παρουσία της θα έπρεπε να αποτελεί απειλή και κατ’ επέκταση να αυξάνει την επικινδυνότητα, τόσο

λόγω της "παραβίασης" όσο και λόγω της δική μας ένοπλης αντίδρασης. Η ταύτιση της υποχώρησης σε θάλασσα και αέρα έρχεται να «κολλήσει» με την εμπόρευση;;;;;; ασφαλείας, σε ξένο όμως μαγαζί.

Η « Διακήρυξη της Αθήνας» έχει σαφέστατα μικρότερη νομική βάση από μια συνθήκη, παρόλα αυτά είναι δεσμευτική στο γεγονός πως είναι ξεκάθαρη ως προς το τι αυστηρά συνιστά στην Αθήνα να πράξει.

Σημείο 5

Και η απόλυτη κυριαρχία στο τραπέζι

Σε επιστολή του στη Χάγη, στις 14.01.2015, ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε διευκρινίσει πως δεν πρέπει να τεθεί υπό συζήτηση η περιοχή απόλυτης εθνικής κυριαρχίας, η αιγιαλίτιδα ζώνη, μέχρι δηλαδή και τα 12ν.μ. και έθεσε το Δικαστήριο της Χάγης εκτός δικαιοδοσίας γι’ αυτό το ζήτημα αλλά και για το ζήτημα αποστρατικοποίησης των νησιών, ενώ και ο πρώην υπουργός εξωτερικών Νίκος Δένδιας είχε μιλήσει για δικαστική διαμάχη μόνο για ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδα και για κανένα άλλο ζήτημα, την ίδια στιγμή που το Μέγαρο Μαξίμου εκείνη την περίοδο μιλούσε για θαλάσσιες ζώνες επί του συνόλου, βάζοντας στο παιχνίδι και την εθνική κυριαρχία. Η «Διακήρυξη της Αθήνας», η οποία αποτρέπει μονομερείς ενέργειες που δύναται να προκαλέσουν την απέναντι πλευρά, όπως π.χ. η επέκταση σα 12 ν.μ. (αναρωτιόμαστε) μοιάζει να είναι μια πρώτη προτροπή για ανοιχτή συζήτηση ακόμα και για την εθνική κυριαρχία.

Σημείο 6

Από μουσουλμανική σε τουρκική μειονότητα

Το 2004, σε επίσκεψη του στη Θράκη ο Τούρκος Πρόεδρος είχε απευθυνθεί στη μειονότητα λέγοντας τους πως «είστε μουσουλμάνοι πολίτες Έλληνες το θρήσκευμα και θα πρέπει να είστε νομοταγείς». Το 2017, στο Μέγαρο Μαξίμου είχε πει πως η μειονότητα είναι μουσουλμανική και αποτελείται από ανθρώπους τουρκικής, τσιγγάνικης και πομακικής καταγωγής.

Ο Τούρκος Πρόεδρος φαίνεται πως πλέον νιώθει πως το έδαφος είναι πιο γόνιμο για να προχωρήσει κι αυτή την επιδίωξη του. Την ίδια στιγμή ο κ. Γεραπετρίτης σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ είπε πως τα ζητήματα της μειονότητας είναι αντικείμενο των συζητήσεων μεταξύ των δύο πλευρών, θέση η οποία έρχεται σε σύγκρουση με αυτή των κυρίων Σαμαρά, Παυλόπουλου, Καραμανλή. Από την άλλη μεριά έχουμε τον

Ερντογάν να μιλά για χάσμα Διεθνών Συνθηκών και Δικαστηρίων και τον Κώστα Καραμανλή να απαντάει από την Αλεξανδρούπολη:

«Και, ασφαλώς, πρέπει να εξαντλήσουμε την όποια ευκαιρία παρουσιαστεί για επίλυση της διαφοράς μας για την οριοθέτηση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας. Η Ελλάδα έχει αποδείξει, εδώ και πολλά χρόνια, την ε την ειλικρίνεια και την ετοιμότητά της για ειρηνική επίλυση της διαφοράς αυτής, στη βάση πάντα του Διεθνούς Δικαίου. Όμως, για οτιδήποτε άλλο από όσα θέτει η Τουρκία, τα πράγματα είναι λυμένα, ξεκάθαρα και διευθετημένα από Διεθνείς Συνθήκες, το Διεθνές Δίκαιο και τις σχετικές ρυθμίσεις διεθνών οργανισμών και δεν μπορούν να τεθούν υπό διαπραγμάτευση ή δικαστική αίρεση".

Να υπενθυμίσουμε πως τουρκικοί σύλλογοι ζητούν, σε ανοιχτή υπόθεση, στο Διεθνές Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, να αναγνωριστεί η μειονότητας ως τουρκική.

Σημείο 7

Το Δικαστήριο απεφάνθη, το ζήτημα τελείωσε!

Υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι που μπορούν να οδηγήσουν στην απώλεια δικαιωμάτων πάνω στις θαλάσσιες ζώνες και να βγάλουν την Τουρκία κερδισμένη, με απόφαση Διεθνούς Δικαστηρίου. Επαναλαμβάνω, η Τουρκία μπορεί να κερδίσει με απόφαση Διεθνούς Δικαστηρίου και να φαίνεται δίκαιο:

1. Γιατί δεν συμπεριλήφθηκε το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS 3, 1982).

2. Γιατί υπογράψαμε ένα ασαφές συνυποσχετικό και αφήσαμε το Δικαστήριο να δικάσει κατά βούληση, Ex aequo et bono

3. Γιατί δώσαμε στη Χάγη τη δυνατότητα να αποφασίσει και για την απόλυτη εθνική μας κυριαρχία.

Αν τελικά το Δικαστήριο δώσει στην Τουρκία τμήμα της ΑΟΖ μας, εξαιτίας των τριών παραπάνω λόγων, θα φταίμε εμείς και όχι το Δικαστήριο, και η δικαστική απόφαση δεν θα είναι δίκαιη αλλά διπλωματική και συμβιβαστική. Ο καθημερινός Έλληνας είναι δύσκολο να ακολουθήσει την επικαιρότητα γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα (ανεξαρτήτως μορφωτικού επιπέδου, γιατρός, μηχανικός, υπάλληλος κλπ), καθώς όπως διαπιστώσατε είναι ιδιαίτερα περίπλοκο. Σε αυτό το κενό πληροφόρησης «πατάει» και το Υπουργείο Εξωτερικών για να κινηθεί πίσω από τος κουρτίνες σε μια πολύ πιθανή μετά και την

«Διακήρυξη της Αθήνας» υποχώρηση, η οποία δεν θα γίνει άμεσα και δημόσια, αλλά διαχειριστικά και νομικά πάνω στους τρεις λόγους που αναφέραμε προηγουμένως.

Προσοχή στις λεπτομέρειες!

Σημείο 8

Το κερασάκι της υπόκλισης

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η υποχωρητική στάση θολώνονταν πίσω από μια «Διακήρυξη της Αθήνας» και όχι σύμφωνο, από μια εσωτερική σύγκρουση που έμοιαζε να θέλει να κρατήσει τον Ερντογάν σε απόσταση και από δύο πρώην Πρωθυπουργούς να κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Όλα αυτά να ισορροπούν σε μια κλωστή, μέχρι να έρθει η ακατανόητη υπόκλιση (δεν χωράει πλέον αμφισβήτηση ότι συνέβη) του Υπουργού Εξωτερικών, που προδιαθέτει ακόμη περισσότερο για τις πιθανές τελικές υποχωρήσεις. Ας μην ξεχνάμε πως με τον κανόνα της επιστήμης της ψυχολογίας 7-38-55, η επικοινωνία των συναισθημάτων γίνεται κατά 7% μέσα από τον λόγο, 38% από τον τόνο της φωνής και 55% με την γλώσσα του σώματος...

The post Η επίσκεψη Ερντογάν, η Χάγη και η υπόκλιση appeared first on Militaire.gr.