Παύλος Ιωαννίδης: Έφυγε ο κορυφαίος πιλότος του Ωναση και της Ολυμπιακής

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Ήταν ένας θρύλος των αιθέρων!

Αεροπόρος του πολέμου και της ειρήνης με πολυσχιδή δράση, ατελείωτες ώρες πτήσης, τεράστια προσφορά και ανεκτίμητες εμπειρίες.

Εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση, διέφυγεστην κατοχή στην Μ. Ανατολή, πολέμησε τους Ναζί, υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορίακαι όταν ο Ωνάσης δημιούργησε την Ολυμπιακή Αεροπορία,

Από τα χέρια του πέρασαν στρατιές νέωναεροπόρων που εκπαίδευσε με αγάπη και δικαιοσύνη, τους έδωσε ευκαιρίες και τους ανέδειξε μεταξύ των κορυφαίων χειριστών της Πολιτικής Αεροπορίας.

«Έφυγε» ήσυχα στο σπίτι του σε ηλικία 97 ετών..

Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΜΙΑ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Τον Ιούνιο του 1944, κατόπιν εντολής του Συμμαχικού Αρχηγείου Μέσης Ανατολής, διέφυγε από την Ελλάδα μαζί με δύο Άγγλους αξιωματικούς (McIntyre και Bob Morton) και έφτασε στο Κάιρο.

Τιμήθηκε “επ’ ανδραγαθία” από τον Βασιλέα της Αγγλίας Γεώργιο VI με το μετάλλιο “King’s Medal for Courage” (Κ.Μ.C.) της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και του απενεμήθη Δίπλωμα Τιμής από τον ΒρετανόΣτρατάρχη Lord Alexander.

Τις διακρίσεις αυτές επέστρεψε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας και ως στερούμενες πλέον οιασδήποτε αξίας, στον Άγγλο Πρέσβη στην Αθήνα Charles Peake, στις 10 Μαΐου 1956, την ίδια μέρα που απαγχονίστηκαν στη Λευκωσία οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ Καραολήςκαι Δημητρίου.

Εκπαιδεύτηκε ως πιλότος καταδιωκτικών από την Αγγλική R.A.F. και εν συνεχεία εντάχθηκε στην Ελληνική Βασιλική Αεροπορία, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1947.

Ανεκλήθη στην Πολεμική Αεροπορία με το βαθμό του Επισμηναγού και πετούσε επί 12 χρόνια την βασιλική οικογένεια, ως Κυβερνήτης, με αεροπλάνα της Ολυμπιακής και του σμήνους υψηλών προσώπων της Πολεμικής Αεροπορίας.

Με τον Ιωαννίδη κυβερνήτη η τέως βασιλικήοικογένεια διέφυγε από την Καβάλα στην Ιταλία μετά το αποτυχημένο βασιλικόπραξικόπημα!

Ο ΕΜΠΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΜΕΓΙΣΤΑΝΑ

Ο Ιωαννίδης ήταν από τους πρώτους που πίστεψε στο όραμα του Αριστοτέλη Ωνάση και έγινε από την πρώτη στιγμή το «δεξί του χέρι».

 Εργάστηκε στην Ολυμπιακή Αεροπορία διαδοχικά ως αρχιεκπαιδευτής, γενικός αρχιχειριστής, διευθυντής πτητικής εκμετάλλευσης και γενικός διευθυντής, ως ένας από τους στενούς συνεργάτες του Αριστοτέλη Σ. Ωνάση.

Με τη διαθήκη του, ο τελευταίος τον όρισε ισόβιο μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος.

Το 1983, το Δ.Σ. τον εξέλεξε ως πρώτο βοηθό γραμματέα, το 1985 ως γραμματέα, ενώ το 1992 εκλέχθηκε αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου – θέση στην οποία παρέμεινε έως τις 30 Ιουνίου 2005.

Υπήρξε γενικός διευθυντής της ναυτιλιακής εταιρείας Springfield Shipping Cο. PanamaS.A. και εκτελεστικός διευθυντής του ναυτιλιακού και εμπορικού τομέα του Ομίλου Ωνάση μέχρι το 1995.

Διετέλεσε επίσης πρόεδρος όλων των εταιρειών της Χριστίνας Ωνάση, ένας από τους εκτελεστές της διαθήκης της, καθώς και μέλος της επιτροπής διαχείρισης της περιουσίας της ανήλικης κόρης της, Αθηνάς.

Την 1η Ιουλίου 2005 ανακηρύχθηκε επίτιμος αντιπρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Ωνάση και μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής.

Έγραψε τη βιογραφία «Κι αν δεν είσαι… θα γίνεις», για τον Αριστοτέλη Ωνάση (εκδ. Α.Α. Λιβάνης, 2007).

ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΤΩΝ ΑΙΘΕΡΩΝ

Η πρώτη πτήση της Ολυμπιακής Αεροπορίας έγινε το πρωί της 6ης Απριλίου 1957 από το αεροδρόμιο του Ελληνικού με προορισμό την Θεσσαλονίκη.

Κυβερνήτης του DC-3 (Ντακότα) ήταν ο Παύλος Ιωαννίδης.

Ο ίδιος πιλοτάρισε και το Boing 707, στην πρώτη απ ευθείας πτήση της ΟΑ Αθήνα–ΝέαΥόρκη.

Από την αρχή της σταδιοδρομίας του ασχολήθηκε συστηματικά με τη βελτίωση του πλέον κρίσιμου τομέα της αεροπορίας, την “ασφάλεια των πτήσεων”.

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 ήταν γνωστό και επιβεβαιωμένο ότι “η Αδυναμία του Ανθρωπίνου Παράγοντος” οδηγεί στο “Ανθρώπινο Λάθος” το οποίο είναι η κύρια αιτία όλων των ατυχημάτων στον τομέα των μεταφορών (επιγείων, θαλασσίων, αεροπορικών), καθώς επίσης και σε κάθε άλλο τομέα δραστηριότητας που συμμετέχει ο άνθρωπος.

Η “αδυναμία” αυτή αντιμετωπίστηκε επιτυχώς στον τομέα των αεροπορικών συγκοινωνιών, μέσω της εφαρμογής: αυστηρής επαναληπτικής εκπαίδευσης, χρήσης εξομοιωτών πτήσεως και λιστών ελέγχου, σχολαστικής τήρησης των προβλεπόμενων διαδικασιών/κανονισμών, με πνεύμα ομαδικής και συντονισμένης εργασίας, ανάπτυξη σωστής νοοτροπίας και αυτοπειθαρχίας.

Το ονομαζόμενο “Airline Concept”.

Έχοντας βαθιά γνώση της αεροπορικής φιλοσοφίας και μακροχρόνια εμπειρία στην εκπαίδευση, εφάρμοσε επιτυχώς το “AirlineConcept” στο στόλο του Ιδρύματος Ωνάση το 1982, κατόπιν τετραετούς προετοιμασίας.

Έτσι, ο Όμιλος Ωνάση υπήρξε, παγκοσμίως, πρωτοπόρος στην προσπάθεια της περαιτέρω βελτίωσης της ασφάλειας του πλοίου, του πληρώματος, του φορτίου και της προστασίας του θαλάσσιου περιβάλλοντος.

«ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ…»

Στο βιβλίο του «κι αν δεν είσαι θα γίνεις» περιγράφονται χαρακτηριστικές στιγμές της πολυτάραχης ζωής του.

Η απαίτηση του δικτάτορα Ιωαννίδη να απολυθεί από την Ολυμπιακή, οι κηδείες του Αριστοτέλη, του Αλέξανδρου και της Χριστίνας, το δυστύχημα του γιου του Ωνάση, η διαθήκη της Χριστίνας και οι απατήσεις του Τιερυ Ρούσελ και άλλες άγνωστες πτυχές της αεροπορικής ιστορίας της χώρας.

Για τον Ωναση ειχε πει

«Η σχέση μου με τον Αριστοτέλη Ωνάση βασιζόταν στην τιμιότητα, στην αφοσίωση, στην ικανότητα διαχειρίσεως δύσκολων καταστάσεων, στο θάρρος που είχα να λέω πάντα τη γνώμη μου και να μη συμφωνώ μαζί του απλά για να του είμαι ευχάριστος.

Εκτίμησε αυτή τη στάση εκ μέρους μου, όταν διαπίστωσε πως ο,τιδήποτε του έλεγα ήταν λογικό, είχε αποκλειστικό σκοπό το καλό της εταιρείας και δεν υποκινείτο από προσωπικά οφέλη ή επιδιώξεις.

Το ίδιο συνέβαινε και με τον Αλέξανδρο και τη Χριστίνα.

Πλέον αυτού, με τον Αλέξανδρο μας ένωνε και η κοινή μας αγάπη για το αεροπλάνο.

Μετά το θάνατο του πατέρα της, η Χριστίνα κατάλαβε ότι μπορεί να βασίζεται επάνω μου για βοήθεια και συμβουλές, τις οποίες βέβαια εκτιμούσε πάντοτε, αλλά σπάνια ακολουθούσε, τουλάχιστον απ’ την αρχή. Είχε την ίδια ηλικία με την κόρη μου και η σχέση μας ήταν ανάλογη.

Εκτός απ’ αυτά όμως, ξέρω ότι ο Αριστοτέλης Ωνάσης είχε μιλήσει για μένα και στα δύο του παιδιά.

Κάποια μέρα, περί τα τέλη Απριλίου 1971, ο Ωνάσης μου ζήτησε να πάω στο σπίτι του. Πήγα και τον περίμενα στο σαλόνι μαζί με τον Κώστα Κονιαλίδη, εξάδελφό του και Διευθύνοντα Σύμβουλο της εταιρείας.

Ήρθε και ο Ωνάσης ύστερα από λίγο και μου είπε ότι έπρεπε να αλλάξει τον Γενικό Διευθυντή της εταιρείας λόγω ορισμένων προβλημάτων που είχαν ανακύψει και χωρίς περιστροφές πρόσθεσε:

«Θέλω να γίνεις εσύ Γενικός διευθυντής».

Ομολογώ ότι αυτό ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα να ακούσω.

Αφού τον ευχαρίστησα για την πρότασή του, του είπα:

«Δεν νομίζω ότι είμαι έτοιμος ν’ αναλάβω αυτή τη θέση, κύριε Ωνάση».

Με αντέκρουσε αμέσως, λέγοντάς μου: «Ξέρεις τα θέματα που αφορούν τις υπηρεσίες του αεροδρομίου, τα τεχνικά, την εξυπηρέτηση επιβατών και την πτητική εκμετάλλευση.

Τι άλλο θέλεις;»

Του επανέλαβα ότι χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για να ενημερωθώ.

 Στο τέλος μου είπε: «Θέλω να το σκεφθείς σοβαρά.

Θα τα ξαναπούμε γρήγορα».

Έφυγα προβληματισμένος για το πώς έπρεπε να αντιδράσω και τι να κάνω.

Συζήτησα το θέμα με τον Κονιαλίδη, ο οποίος μου δήλωσε απερίφραστα:

«Παύλο, εγώ δεν σε θέλω Γενικό διευθυντή.

Ο Αρίστος σε θέλει!»

 Δεν του απήντησα. Τι να έλεγα, άλλωστε;

Το θέμα αυτό δεν το ανέφερα ποτέ στον Ωνάση.

Ο Ωνάσης έφυγε για κάποιο ταξίδι και όταν επέστρεψε, σταμάτησε στο γραφείο μου και μου ζήτησε να πάω σπίτι του για φαγητό την επομένη το μεσημέρι.

Δεν κοιμήθηκα καλά εκείνο το βράδυ. Ξυπνούσα τη νύχτα και σκεφτόμουν την προσφορά του Ωνάση, αλλά και τα λόγια του Κονιαλίδη.

Πήγα στο σπίτι του Ωνάση την επομένη ημέρα.

Ο Ωνάσης άρχισε να μου μιλάει για την ανάπτυξη της εταιρείας και τα μελλοντικά του σχέδια, όπως νέα δρομολόγια προς την Αυστραλία, την Ιαπωνία και για τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η εταιρεία με τα πληρώματα.

Μου μιλούσε με τέτοιο τρόπο λες και ήμουν ήδη ο Γενικός Διευθυντής. Ένοιωσα πάρα πολύ άσχημα.

Στο τέλος μου είπε:

«Θα λείψω για λίγο, και όταν γυρίσω θα τα ξαναπούμε.

Άρχισα να αισθάνομαι ότι, λίγο-πολύ, φέρομαι σαν πριμαντόνα και πράγματι ένοιωσα ντροπή.

Ο Αριστοτέλης Ωνάσης επέστρεψε στην Αθήνα στο τέλος Ιουνίου.

Όταν συναντηθήκαμε με ρώτησε:

«Πήρες την απόφασή σου;»

«Μάλιστα, κύριε Ωνάση» του απάντησα.

«Σας ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη σας».

Την επόμενη ημέρα ο Ωνάσης έφυγε και πάλι στο εξωτερικό.

Για μένα όμως άρχιζαν οι δυσκολίες.

Πήγα στα κεντρικά γραφεία της Ολυμπιακής για πρώτη φορά με την ιδιότητα του Γεν. Διευθυντή στις 5 Ιουλίου του 1971, αλλά δεν υπήρχε καν γραφείο για να καθίσω. Απίστευτο και όμως αληθινό!»

Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ Ο ΣΚΟΡΠΙΟΣ

Για την Αθηνά την κόρη της Χριστίνας  ο Ιωαννίδης είχε αποκαλύψει τα εξής.

«Είδα την Αθηνά για πρώτη φορά στις 30 Ιανουαρίου 1985 στο Αμερικανικό Νοσοκομείο στο Παρίσι, μια μέρα μετά τη γέννησή της.

Έκτοτε τη συνάντησα αρκετές φορές όσο ζούσε η Χριστίνα αλλά και μετά το θάνατό της.

Την επισκεπτόμουν στην καινούργια της κατοικία στην Ελβετία αρκετές φορές και ειδικότερα στα γενέθλιά της.

Η γυναίκα μου κι’ εγώ περάσαμε μερικές μέρες μαζί της το καλοκαίρι το 1995 και 1996, όταν επισκεφθήκαμε το Σκορπιό για διακοπές με την καινούργια της οικογένεια.

Από κει και μετά δεν είχα την ευκαιρία να την ξαναδώ, παρά την επιθυμία μου, λόγω της διαμάχης με τον πατέρα της, ο οποίος προσπαθούσε με συνεχείς και ανήθικους τρόπους να καρπωθεί την περιουσία της ανήλικης κόρης του, έχοντας απέναντί του εμένα και τους συναδέλφους μου, που κάναμε ότι ήταν δυνατόν για να διαφυλάξουμε τα συμφέροντά της.

Δυστυχώς η Αθηνά έχει πλήρως αποκοπεί από τις ελληνικές ρίζες της και δεν έχει καμία επαφή ούτε μ’ εμένα προσωπικά ούτε και με το Ίδρυμα.

Της έστειλα πρόσφατα την αγγλική έκδοση του βιβλίου μου και ελπίζω ότι θα το διαβάσει για να ενημερωθεί και να καταλάβει τις καταστάσεις και τις δύσκολες συνθήκες που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν. 

Της εύχομαι με όλη μου την καρδιά να έχει πάντα υγεία, ευτυχία και όλα τα καλά στη ζωή της.

Είχα επισκεφθεί πολλές φορές το Σκορπιό. Τόσο επί εποχής Αριστοτέλη Ωνάση, όσο και αργότερα όταν το νησί περιήλθε στην ιδιοκτησία της Χριστίνας.

Και οι δυο τους αγαπούσαν πολύ το νησί και είχαν άριστες σχέσεις με τους κατοίκους της περιοχής.

Μετά τον πρόωρο θάνατο της Χριστίνας το 1988, εξακολούθησα να έχω δεσμούς με το Σκορπιό, δεδομένου ότι ήμουν υπεύθυνος για την καλή λειτουργία και τη διαχείρισή του μέχρι το 1999, όταν ορίστηκαν νέοι διαχειριστές της περιουσίας της ανήλικης κόρης της Χριστίνας.

Η πώληση του Σκορπιού προκάλεσε αισθήματα λύπης και απογοήτευσης όχι μόνο σ’ εμένα, αλλά και σε όλους τους Έλληνες. Αισθάνθηκα ότι χάθηκε κάτι δικό μας.

Στο νησί βρίσκεται το εκκλησάκι της Παναγίτσας όπου υπάρχουν οι τέσσερις τάφοι της οικογένειας.

Ο τάφος του Αριστοτέλη, του Αλέξανδρου, της Χριστίνας και της ομογάλακτης αδελφής του Ωνάση, Αρτέμιδας Γαρουφαλίδη.

Αυτό κάνει την απώλεια ακόμη πιο οδυνηρή.

Παρ’ όλον ότι, βάσει της διαθήκης του Ωνάση, δεν είναι εφικτή η μεταβίβαση μιας εκτάσεως 30 στρεμμάτων, η οποία περιλαμβάνει και το εκκλησάκι με τους τάφους.»

The post Παύλος Ιωαννίδης: Έφυγε ο κορυφαίος πιλότος του Ωναση και της Ολυμπιακής appeared first on Militaire.gr.