Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα

Πήραμε το πλοίο της γραμμής για να κάνουμε το δρομολόγιο που κάνουν οι ναυτικοί μετ’ επιστροφής, χωρίς να κατέβουμε σε κάποιο λιμάνι. Η διαδρομή μας ήταν Πειραιάς – Κύθνος – Σέριφος – Σίφνος – Κίμωλος – Μήλος και πίσω, ενώ άλλες μέρες προστίθενται κάποιοι ακόμα προορισμοί, με τερματικό λιμάνι εκείνο της Σαντορίνης. Στις περίπου 17 ώρες προσπαθήσαμε να δούμε και να καταγράψουμε τη ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα από τα πολλά πλοία που ταξιδεύουν αδιάκοπα στις ελληνικές θάλασσες.

Η ζωή τον χειμώνα μέσα σε ένα πλοίο

της άγονης (τι άθλια λέξη για τα νησιά μας!) και της γόνιμης γραμμής έχει δυσκολίες που μόνο αν έχεις ζήσει μπορείς να φανταστείς. Ενώ υπάρχει μια διαρκής κίνηση στη μικροπολιτεία του καραβιού, η εξειδίκευση, ο σαφής διαχωρισμός των αρμοδιοτήτων και η επαναληψιμότητα δημιουργούν κανονικότητα και ρουτίνα που κάποιες φορές κάνει τα πράγματα να μοιάζουν βασανιστικά ακίνητα.

Η αναχώρηση ήταν στις 7 το πρωί. Το λιμάνι σχεδόν έρημο. Καράβια αραγμένα με σβηστά φώτα και λιγοστοί –σε σχέση με ένα καλοκαιρινό δρομολόγιο– επιβάτες που μετριάζουν τη νύστα τους με έναν καφέ ή με την υπερένταση του ταξιδιού, μέχρι να βολευτούν σε μια θέση ή στην καμπίνα και να χαλαρώσουν για το ταξίδι. Ανάλογα με το πού θα κατέβει ο καθένας, πηγαίνει και σε άλλη μεριά του πλοίου, μήπως και βρει τους συντοπίτες του. Αλλού κάθονται συνήθως όσοι θα κατέβουν στη Σέριφο και αλλού όσοι πάνε στην Κύθνο ή στη Μήλο…

Το πλήρωμα είναι ήδη στο πόδι από τις 5 το πρωί ώστε να είναι έτοιμο για την υποδοχή του κόσμου και τις προετοιμασίες που απαιτούνται. Λίγο-πολύ αυτά που συμβαίνουν μπροστά από την μπουκαπόρτα του καραβιού, μέσα στο γκαράζ και στους χώρους υποδοχής τα έχουμε δει όλοι. Είναι οι γνώριμες εικόνες του απόπλου, μόνο που τον χειμώνα γίνονται όλα με χαμηλότερους ρυθμούς.

Εκείνα που δεν έχουμε τη δυνατότητα να δούμε είναι όσα γίνονται στα ενδότερα. Μέσα στα γραφεία, πάνω στη γέφυρα, κάτω στις μηχανές, στις καμπίνες του προσωπικού, στην κουζίνα και σε τόσες άλλες ήσυχες ή θορυβώδεις αθέατες γωνιές, όπου κρύβεται ένας άλλος κόσμος. Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να μπαίνει κάποιος άνθρωπος όποτε χρειάζεται μέσα στο φουγάρο ή ότι δεν κρατάει το τιμόνι ο καπετάνιος, αλλά ένας ναύτης;

Υπάρχουν πολλά στο βασίλειο των καραβιών που δεν μας έχουν κάνει ποτέ να αναρωτηθούμε, αλλά είναι η ζωή των ανθρώπων που τα βιώνουν.

Το πλοίο της Zante Ferries με το οποίο ταξιδέψαμε εκείνη τη μέρα είχε περίπου 50 άτομα πλήρωμα, που αυξάνεται τους καλοκαιρινούς μήνες. Αρκετοί από αυτούς δεν είναι από την Αθήνα και ένας βασικός παράγοντας για τον οποίο κάνουν αυτήν τη δουλειά είναι οι καλές οικονομικές απολαβές. Αυτή η δουλειά, όμως, δεν είναι για όλους και οι καλοί μισθοί κρύβουν από πίσω τους –όπως συχνά συμβαίνει– μεγάλες δυσκολίες, επικινδυνότητα και ευθύνη.

Η συνέπεια είναι βασικό χαρακτηριστικό της ζωής των εργαζόμενων μέσα στο πλοίο. Υπάρχουν διαδικασίες και κανόνες που πρέπει να τηρούνται ευλαβικά για να κυλούν όλα ομαλά, όπως στο ταξίδι που κάναμε. Μπορεί τον χειμώνα να είναι τα πράγματα πιο ήρεμα ή πιο έρημα στον χώρο των επιβατών και στο γκαράζ, αλλά για τις διαδικασίες που πρέπει να γίνουν μέσα στη γέφυρα ή στο μηχανοστάσιο ή στην πλώρη και την πρύμνη δεν αλλάζει κάτι. Ίσα ίσα, ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγαλύτερος.

Ο καθένας μπορεί να φανταστεί ότι το ταξίδι δεν γίνεται πάντοτε με ευνοϊκές καιρικές συνθήκες. Επίσης, τα δρομολόγια που έχουν πολλούς προορισμούς είναι σαφώς δυσκολότερα από εκείνα όπως της Κρήτης που έχουν έναν, γιατί δεν υπάρχει καθόλου χρόνος χαλάρωσης. Κάθε 2-3 ώρες «πιάνουν» και από ένα διαφορετικό λιμάνι, με το καθένα από αυτά να έχεις τις δυσκολίες του. Εν προκειμένω, έλυσαν και έδεσαν άψογα το καράβι πάνω από 10 φορές σε ένα δρομολόγιο με μέτριας δυσκολίας καιρό.

Η αντίθεση των επιβατών με το προσωπικό είναι έντονη. Οι επιβάτες βιώνουν τα πράγματα με άλλο τρόπο. Κάποιοι μιλάνε στα τηλέφωνά τους δυνατά, σαν να μην έχουν τίποτα να κρύψουν. Άλλοι έχουν ξαπλώσει, άλλοι είναι προσηλωμένοι στα κινητά τους, ρίχνοντας καμιά κλεφτή ματιά από τα τζάμια προς τα έξω, όταν δένουμε σε κάποιο λιμάνι. Μερικοί επιβιβάζονται για να πάνε από το ένα νησί στο άλλο χωρίς βαλίτσες, όπως μια ομάδα μαθητών που πήγαινε σε ποδοσφαιρικό αγώνα και θα επέστρεφε με το ίδιο πλοίο στον γυρισμό.

Φτάσαμε στον Πειραιά την ίδια μέρα, περίπου στις 23:30. Είχαμε ξεκινήσει από τις 7 το πρωί. Για εμάς το ταξίδι τελείωσε μόλις βγήκαμε από την πόρτα του πλοίου. Για τους ναυτικούς, όμως, το ταξίδι συνεχίζεται με την απαραίτητη καθαριότητα που πρέπει να γίνει, τις σημειώσεις, τα ημερολόγια και όλα όσα ορίζουν τα πρωτόκολλα στο πόστο του καθενός. Τα «ρολά» θα κατέβουν γύρω στις 12:30 και στις 5 θα πρέπει οι περισσότεροι να είναι στο πόδι για την επόμενη αναχώρηση στις 7. Ακόμα και κάποιοι που μένουν στην Αθήνα επιλέγουν να μείνουν μέσα στο πλοίο για να μη χάσουν χρόνο στη μετακίνηση. Αν έφταναν στο σπίτι τους 1:00-1:30 τη νύχτα, θα έπρεπε στις 4:00 να είναι στο πόδι. Όσοι δεν είναι από την Αθήνα έτσι κι αλλιώς δεν έχουν άλλη επιλογή.

Η ζωή μέσα σε ένα πλοίο της γραμμής, και δη τον χειμώνα, έχει τις δικές της συμβάσεις μέσα στις συχνές φουρτούνες. Έχει άλλο περπάτημα. Εκείνο του πληρώματος που συνηθίζει να μη χάνει την ισορροπία του, συντονίζοντας το βήμα του με την κίνηση του κυματισμού. Είναι φορές που ο χρόνος μοιάζει ατελείωτος μέσα στην προκαθορισμένη ρουτίνα της βάρδιας. Έχει όμως τη διαρκή κίνηση και μαγικές εικόνες που δύσκολα βρίσκεις στις ρουτίνες της στεριάς. Δεν είναι λίγο να «χαιρετάς» κάθε μέρα τα νησιά – ακόμη κι αν δεν τα χαίρεσαι. Και αν η επιστροφή μοιάζει μακρινή, τουλάχιστον υπάρχει το ταξίδι.

Πηγή: Lifo

Το άρθρο Η καθημερινή ρουτίνα ενός πλοίου της γραμμής τον χειμώνα εμφανίστηκε πρώτα στο newsvoice.gr.