Euroleague: Οι αγωνίες των οκτώ

Η πρώτη εβδομάδα των πλέι-οφ είναι ήδη παρελθόν και είναι η ώρα να ρίξουμε φως στις αγωνίες των οκτώ μονομάχων. Έχουμε και λέμε λοιπόν.

Ρεάλ Μαδρίτης
Φάκου, ένα μήνα ακόμα

Κανένας Ταβάρες, Χεζόνια ή Μούσα. Ο πραγματικός αναντικατάστατος στη Μαδρίτη είναι ο Φάκου Καμπάσο, ο μοναδικός που δεν έχει ταίρι στα πράγματα που φέρνει στο τραπέζι για τους blancos, πράγμα που αποδείχτηκε κατά τη διάρκεια της σεζόν και επιβεβαιώνεται ως τώρα στα πλέι-οφ. Δεν είναι σε καλή ημέρα οι Διόσκουροι φόργουορντ, Μούσα και Χεζόνια;

Καθαρίζουν ο Ντεκ με τον Γιαμπουσέλε. Είναι άκεφος και κάπως πιο γκρινιάρης από ότι συνήθως ο Ταβάρες; Ο Πουαριέ κάνει εύκολα την πιο γεμάτη σεζόν του στην μετά-NBA περίοδο. Όμως ο Φάκου δεν έχει ταίρι: ο Τσάτσο Ροντρίγκεθ μπορεί να υποκαταστήσει για λίγο το σπιρτόζικο, φρενήρες παιχνίδι του Αργεντινού, όμως ούτε στις MVP σεζόν του δεν ήταν το ίδιο επιδραστικός στην άμυνα. Ο Καμπάσο μετρά 17 πόντους με 71% δίποντο και 63% τρίποντο ως τώρα στα πλέι-οφ μαζί με 5 ασίστ για 1 λάθος, συνοδεία της αδιαπραγμάτευτης πίεσης στην μπάλα και του τέμπο που οδηγεί τη Ρεάλ στο ανοιχτό γήπεδο και μετατρέπει το μέγεθος σε ακατανίκητο πλεονέκτημα.

Μπασκόνια
Είμαστε όλοι εδώ;

Αουτσάιντερ όσο κάθε νούμερο 8, οι Βάσκοι είχαν μία ευκαιρία να βάλουν δύσκολα στη Ρεάλ όσο το έκαναν τα προηγούμενα χρόνια η Φενέρ στον Ολυμπιακό, οι Μπάγερν, Ζενίτ στην Μπάρσα, η Εφές στη Ρεάλ. Το πρόβλημα είναι πως τα δύο παιχνίδια των play in απομύζησαν δυνάμεις τόσο σε πνευματικό, όσο και σωματικό επίπεδο. Ο Μονέκε ήταν το πρώτο θύμα, κομβικός όσο και αν δεν είναι ο παίκτης που αιφνιδίασε τους πάντες στο πρώτο τρίμηνο της σεζόν. Το κορμί του Χάουαρντ δείχνει να έφτασε στο όριο του μετά τρεις εβδομάδες ανελέητου κυνηγητού μέσα από σκριν, χέρια και γόνατα. Την Κυριακή μπορεί να έσταξε 36 πόντους στην άμυνα της Παλένσια, χρειάστηκε όμως 37 λεπτά για να το κάνει: όσο κι αν ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς πιστεύει ότι η κούραση είναι μια δικαιολογία που έχει εφευρεθεί για να τον εκνευρίζει, οι σωματικοί περιορισμοί των πλέι-οφ είναι μια πραγματικότητα που ακόμα και η κοτσίδα του δεν μπορεί να παρακάμψει. Η Μπουέσα έχει τον τρόπο να μεταγγίσει ενέργεια, αλλά οι απέναντι είναι ζόμπι – και είναι και πολλοί.

Παναθηναϊκός
Να λερώσουμε τα χέρια μας

Υπάρχουν δύο τρόποι να προσεγγιστούν τα παιχνίδια του Βελιγραδίου. Ο ένας είναι το «είμαστε καλύτεροι, κάντε το καλύτερο σας, δεν αρκεί γιατί εμείς μπορούμε περισσότερα». Μπορεί να δουλέψει, ειδικά αν δεν παίξει ο Μπόλντγουϊν ή αν είναι να παίξει και είναι περισσότερο επιζήμιος παρά ωφέλιμος για τη Μακάμπι (υπαρκτό ενδεχόμενο). Ο άλλος περνάει μέσα από το φίλτρο του δεύτερου παιχνιδιού, προσωποποιείται σε ένα βαθμό στο μέγεθος που έδωσε ο Ιωάννης Παπαπέτρου, αλλά δεν σταματά εκεί. Ο Έλληνας φόργουορντ δεν θα βρει ξανά τους χώρους για να εκτελέσει ένα σκασμό τρίποντα ελεύθερος – αυτά είναι της μίας βραδιάς. Το ζήτημα, όσο απλό κι αν ακούγεται, ακουμπά το mano a mano, τον προσωπικό εγωισμό του παίκτη που θα κερδίσει κάθε διεκδικούμενη φάση, θα σπρώξει παραπάνω από όσο θα σπρωχτεί, εν συντομία θα λερώσει τα χέρια του για να κάνει τη δουλειά. Με μόνο δύο ετοιμοπόλεμους παίκτες που συνδυάζουν ποιότητα και προσωπικότητα (Μπράουν, Κόλσον), η Μακάμπι θα ζητήσει λίγα από πολλούς αν πρόκειται να επιβιώσει απέναντι στον Παναθηναϊκό.

Μακάμπι
Παίζεις ή δεν παίζεις;

Υπάρχουν ομάδες που μπορούν να απορροφούν την απουσία ενός σημαντικού παίκτη, ακόμα και του καλύτερου, τουλάχιστον σε ένα βαθμό. Συνήθως είναι αυτές στις οποίες δεν ξεχωρίζει κάποιος μεγάλος σταρ, όπως στον Ολυμπιακό ή την Μπαρτσελόνα. Η Μακάμπι δεν είναι μία από αυτές τις ομάδες. Όχι γιατί δεν έχει αναγκαστεί να ζήσει χωρίς τον Μπόλντγουϊν στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν ή γιατί δεν έχασε τον Μπράουν πέρσι για ένα διάστημα, αλλά γιατί τα πλέι-οφ είναι η ζούγκλα στην οποία συνήθως δεν επιβιώνεις χωρίς τον πιο βαρύ σου οπλισμό. Χωρίς τον Ράσελ Γουέστμπρουκ της Ευρώπης η ομάδα του Κάτας είναι σαν τον πυγμάχο που δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει το ένα του χέρι προκειμένου να συνδυάσει δύο γρήγορα χτυπήματα: 1-2, δεξί-αριστερό. Στο ηλιακό σύστημα των δύο ήλιων που αποτελεί την Μακάμπι, η απουσία έστω ενός από τους δύο δυσκολεύει πολύ τους ετερόφωτους δορυφόρους, λέγε με Ριβέρο, Μπλατ, Ντι Μπαρτολομέο, Γουέμπ, Σόρκιν, Κόεν. Ο μοναδικός που μπορεί να σταθεί αυτόνομα ως πρωταγωνιστής είναι φυσικά ο Μπόνζι Κόλσον, αλλά η εξαίρεση απλώς επιβεβαιώνει τον κανόνα.

Μονακό
Πρέπει να μιλήσουμε για τον Μάικ

Εδώ τα πράγματα είναι απλά: 12 πόντοι μ.ο με 23% δίποντο, 33% τρίποντο με 5.5 ασίστ για 1.5 λάθη από τον Μάικ Τζέιμς απλώς δεν φτάνουν για τη Μονακό για να φύγει με τουλάχιστον μία νίκη από το κολαστήριο της Ulker Arena. Ο επικρατέστερος πριν ξεκινήσουν τα πλέι-οφ για τον τίτλο του MVP είχε 34/34 παιχνίδια με διψήφιο αριθμό πόντων στην κανονική διάρκεια με 47% δίποντο και 38% τρίποντο – η διαφορά βγάζει μάτι. Σαν να μην του έφτανε η άμυνα του Καλάθη, ο Τζέιμς πέφτει συνεχώς πάνω σε αμυντικούς με αρκετό μέγεθος που δεν του επιτρέπουν να εκτελέσει από την αγαπημένη του μέση απόσταση, ενώ τις λίγες συγκριτικά φορές που περνάει βρίσκει πάντα δεύτερο αντίπαλο απέναντι του. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Τζέιμς σούταρε 8.1 δίποντα, 6.1 τρίποντα και 5 βολές ανά παιχνίδι στη R.S., ενώ στα πλέι-οφ παίρνει 6.5 δίποντα και 4.5 τρίποντα. Στην ήττα του G1 είχε 4/15 σουτ για 16 πόντους, ενώ στο δεύτερο ματς χρησιμοποίησε σωστά τη βαρύτητα του μοιράζοντας 4 ασίστ στην τέταρτη περίοδο . Παρόλα αυτά τα μόλις 7 σουτ που επιχείρησε ισοφάρισαν τα λιγότερα τη φετινή σεζόν – τόσα είχε και στη νίκη επί της Μπάγερν, όμως σε εκείνο το παιχνίδι είχε 10/13 βολές και 12 ασίστ. Το μεγάλο θέμα εδώ είναι ότι η Μονακό δεν είναι φτιαγμένη για να βοηθάει το παιχνίδι του Τζέιμς: αν η μπάλα φύγει από τα χέρια του, σπανίως θα επιστρέψει σε αυτόν αφού η άμυνα έχει μετακινηθεί αρκετά για να του δώσει έστω ένα ισχνό προβάδισμα.

Φενέρμπαχτσε
Θα μας πάει το small ball στο Βερολίνο;

Η Φενέρ έχει παίξει το καλύτερο μπάσκετ στα πλέι-οφ. Και με σημαντική διαφορά από τον δεύτερο. Είναι στο 1-1 με τη Μονακό παίζοντας δύο παιχνίδια χωρίς τον καλύτερο ψηλό της (Μότλι), έχασε στο G1 τους Γουίλμπεκιν-Μπιμπέροβιτς και στο G2 τον Σάνλι. Έχει βρει τρόπο να αντέξει στην περιφερειακή πίεση της Μονακό με έναν κλασικό πόιντ γκαρντ (Καλάθης), να μην εκτεθεί στην άμυνα σε σχήματα με τους Γουίλμπεκιν-Ντόρσεϊ, να πιέσει τον Τζέιμς σε βαθμό που συχνά κυκλοφορούσε με ένα μεγάλο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι του. Το πρόβλημα είναι πως η διαθεσιμότητα του Μότλι είναι ακόμη ερωτηματικό, ο Σάνλι είναι επιζήμιος γιατί δεν μπορεί να παίξει άμυνα με κανένα τρόπο στα αντίπαλα pnr και μόνο ο Παπαγιάννης έδειξε σημάδια ζωής στο G2, όντας πολύ καλός μετά από το κακό ξεκίνημα. Ο Χέιζ-Ντέιβις στο μαρκάρισμα του αντίπαλου σέντερ και ο Παπαγιάννης στα τεσσάρια χωρίς σουτ ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα από τον Σάρας (ανάμεσα στις αρκετές), όμως τώρα είναι η σειρά του Ομπράντοβιτς να απαντήσει – πιθανότατα με τον αθλητικό Χολ σε σχέση με τον βαρύ Ζαϊτέ που έκανε μια τρύπα στο νερό στο G2 και δεν δικαίωσε ούτε κατά διάνοια τον Σέρβο. Αν ο Χέιζ-Ντέιβις φορτωθεί με φάουλ νωρίς, το αμυντικό οικοδόμημα μπορεί να καταρρεύσει σαν ντόμινο.

Μπαρτσελόνα
Free Lapro

Τα πλέι-οφ είναι ο κόσμος στον οποίο οι μέσοι όροι της R.S δοκιμάζονται, τα ποσοστά μειώνονται και τα φάουλ δίνονται κατά κανόνα πιο δύσκολα: σαν να παίζεις βιντεοπαιχνίδι και κάποιος ξαφνικά να σου αυξάνει το επίπεδο δυσκολίας. Υπό αυτή την έννοια η βουτιά του Λαπροβίτολα από τους 12.4 πόντους στους 7.0 κόντρα στον Ολυμπιακό είναι εξηγήσιμη, ειδικά απέναντι σε μία από τις πιο σκληρές και καλά συγχρονισμένες άμυνες της διοργάνωσης. Εντούτοις δεν παύει να ισχύει πως ο βαθμός που ο Γκριμάου θα καταφέρει να απελευθερώσει τον εύκολα πιο αξιόπιστο γκαρντ του στο σουτ μετά από ντρίμπλα θα είναι το κλειδί της σειράς για την Μπαρσελόνα, ειδικά από τη στιγμή που περιβάλλεται από τρεις γκαρντ με τους οποίους ο Μπαρτζώκας θα ρισκάρει χωρίς πολύ άγχος το μακρινό σουτ (Σατοράνσκι, Ρούμπιο, Γιοκουμπάιτις). Οι Καταλανοί μπορεί να ισοφάρισαν στο G2 με τον Αργεντινό να μην κερδίζει ούτε ένα φάουλ για μόλις δεύτερη φορά στη σεζόν και να μένει στους 5 πόντους με μόλις 3 σουτ, 2ασίστ/4 λάθη, αλλά ξέρουν πολύ καλά πως αυτή δεν είναι στατιστική νίκης στο Σ.Ε.Φ.

Ολυμπιακός
Υπόθεση Τόμας Γουόκαπ

Ο Γουίλιαμς-Γκος είναι ο scoring guard που έχει το ελεύθερο να παίζει ένας εναντίον ενός. Ο Κάναν είναι αυτός που δίνει την έκρηξη σκοραρίσματος μέσω των τριπόντων. Ο Μακίσικ έρχεται από τον πάγκο συνήθως για να αλλάξει τον ρυθμό με την επιθετικότητα του. Και οι τρεις μαζί δεν πλησιάζουν καν τον Τόμας Γουόκαπ στην σημασία που έχει στην οργάνωση του παιχνιδιού του Ολυμπιακού. Ο Τεξανός πόιντ γκαρντ του Ολυμπιακού είχε 3.5 πόντους (1/8 τρίποντα, 2/3 δίποντα), 2.5 ριμπάουντ, 6 ασίστ σε 24:49 συμμετοχής στα δύο παιχνίδια της Βαρκελώνης, παίζοντας με ενοχλήσεις στη μέση. Τα 3.5 λάθη είναι σχεδόν τα διπλάσια από τα 1.8 που έκανε στην κανονική περίοδο, κάποια δε από αυτά χτύπησαν στο μάτι γιατί οδήγησαν σε γρήγορους πόντους στον αιφνιδιασμό για τη Μπάρσα. Σε ένα ζευγάρι που είναι φανερό πως τα παιχνίδια θα κριθούν σε ένα σύνολο λεπτομερειών, οι «ερυθρόλευκοι» έχουν ανάγκη από τον παίκτη που θα βάλει τα γρανάζια στη θέση τους προκειμένου η μηχανή να λειτουργήσει. Στη περίπτωση του Ολυμπιακού, κλασικής overachiever ομάδας της οποίας το σύστημα δημιουργεί προστιθέμενη αξία στο επιμέρους ταλέντο, αυτό είναι κομβικής σημασίας.