Plaza de Calathes

Εν αρχή, τα βασικά. Κάθε ομάδα που δεν μπορεί να προβληματίσει τον Παναθηναϊκό με τον αριθμό και την ποιότητα της περιφέρειάς της είναι ένας βολικός αντίπαλος, ειδικά για την τωρινή έκδοση των πράσινων με τους τρεις γκαρντ, οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι 2.5 αφού ο Ράις είναι ως τώρα άφαντος.

Αντιμέτωπος με κοντούς που δεν μπορούν να απειλήσουν με συνέπεια μέσω pull up στο pick n roll και με ελάχιστους επικίνδυνους divers ψηλούς, ο Αργύρης Πεδουλάκης κέρδισε δύο πράγματα:
1) Την χρησιμοποίηση του Φρεντέτ χωρίς να ανησυχεί στον ίδιο βαθμό με την προηγούμενη εβδομάδα για την αμυντική ικανότητα της ομάδας του

2) Την είσοδο του Ίαν Βουγιούκα στο παιχνίδι, ο οποίος αναπόφευκτα δέχτηκε κάποιες φάσεις στην πλάτη του (κυρίως από τον Αϊβερσον), αλλά βρήκε τον τρόπο να γίνει εκτελεστής (6π) και δημιουργός από το χαμηλό ποστ και παράλληλα να ισοφαρίσει το ρεκόρ καριέρας του στα κοψίματα με 3. Τελευταία φορά που είχε καταφέρει παρόμοια επίδοση ήταν σε ένα ταξίδι της Ζάλγκιρις στο Μπάμπεργκ, όταν οι Λιθουανοί έφυγαν από την Βαυαρία με 33 πόντους στην πλάτη (96-63).

Φυσικά η διπλή όψη των πραγμάτων λέει ότι η Ζενίτ πήρε αναμενόμενα πράγματα από την ικανότητα του Αγιόν (ειδικά με αντίπαλο τον Γουάιλι), με τον Μεξικανό να εκθέτει μαζί με τον Πονίτκα την συνεχιζόμενη αδυναμία του Παναθηναϊκού στο ριμπάουντ. Οι δυο τους μάζεψαν 9 από τα 16 επιθετικά των Ρώσων και πρακτικά κράτησαν την ομάδα τους σε ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να είχε τελειώσει αρκετά νωρίτερα.

Στο πρώτο μέρος ο Αλμπισί πέτυχε 2 τρίποντα στο under των πράσινων και άλλα δύο σε rotation της άμυνας και transition, την ώρα που στην απέναντι πλευρά το 1/7 τρίποντα δεν επέτρεψε στους φιλοξενούμενους να ανοίξουν την διαφορά όσο θα ήθελαν βάσει της εικόνας του αγώνα. Οι 16 πόντοι του Φρεντέτ στο δεύτερο μέρος και τα ομαδικά 5/10 τρίποντα στο ίδιο διάστημα έδωσαν την διαφορά που ο Παναθηναϊκός και πάλι απέτυχε να προστατεύσει ως το φινάλε, πράγμα που αυτή τη φορά δεν κόστισε, αλλά οφείλει να προσεχθεί.

JIMMER!