Εθνική Ελλάδος: Μέρες του ‘87

Για μας τους παλαιότερους κάθε σύγκριση με πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις που έχουν σχέση με το 1987 μοιάζει λίγο ‘’ταμπού’’ και μια απαγορευμένη συνθήκη. Μπορεί για τους νεότερους εκείνη η εποχή να μην λέει πολλά πράγματα αλλά όποιος έζησε την ατμόσφαιρα (κυρίως), τα δεδομένα και τη μετέπειτα επίδραση της στο ελληνικό μπάσκετ δεν αποτολμά εύκολα τέτοιες συζητήσεις. Ευτυχώς, ήρθε την Κυριακή το βράδυ η ώρα να σπάσει αυτό το φράγμα ένας γνήσιος εκπρόσωπος εκείνης της γενιάς. Ο Νίκος Σταυρόπουλος μιλώντας στην κάμερα της Nova λίγο πριν

την έναρξη του αγώνα με το Βέλγιο το είπε φόρα παρτίδα και αμαρτία ουκ έχει: ‘’Το ελληνικό μπάσκετ ξαναζεί μέρες του 1987’’.

Ακριβώς έτσι το νιώθαμε και όσοι άλλοι βρισκόμαστε εκείνη την ώρα στο Μαρούσι. Αλλά και όσοι βρεθήκαμε και όλα τα προηγούμενα καλοκαιρινά βράδια στους αγώνες της εθνικής. Μέσα στον κατ΄ εξοχή μήνα της θερινής ραστώνης τον Αύγουστο η εθνική μάζεψε σε πέντε παιχνίδια 60-70.000 κόσμο. Έκανε τρία sold out και να σημειωθεί ότι μόνο ο αγώνας με το Βέλγιο ήταν επίσημος. Τα άλλα τέσσερα παιχνίδια ήταν το φιλικό με την Ισπανία και τα άλλα τρία που έγιναν στο πλαίσιο του Ακρόπολις.

ΠΗΓΗ: In Time Sports

Συγνώμη αλλά sold out με αντίπαλο όχι πρώτης κλάσης και ελάχιστα ‘’εμπορικό’’ όπως το Βέλγιο μάλλον θα δυσκολευόταν να πετύχει και η εθνική του 1987 αν υπήρχε τότε το ΟΑΚΑ. Εξηγήσεις εξεζητημένες δεν υπάρχουν. Τα πράγματα είναι απλά: Στη λήξη του αγώνα στην αρχή της ράμπας εξόδου του πούλμαν της εθνικής καμιά 200αριά άτομα περίμεναν υπομονετικά και ρωτούσαν αν έχουν φύγει οι Αντετοκούνμπο. Δύσκολο να πεις στα πιτσιρίκια που περίμεναν για μια φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο ότι ο Γιάννης έφευγε πάντα από άλλη έξοδο. Όχι γιατί απολαμβάνει τα δίκαια κερδισμένα προνόμια ενός παίκτη που έχει βγει δύο φορές MVP στο ΝΒΑ και έχει πάρει δαχτυλίδι πρωταθλητή αλλά γιατί αν εμφανιζόταν εκεί γύρω θα γινόταν λαϊκή διαδήλωση από τον κόσμο που θέλει να του δείξει την αγάπη του.

Το ‘’κλικ’’ που κάνει ο Γιάννης αλλά και τα αδέλφια του στον μέσο φίλαθλο του μπάσκετ είναι μοναδικό. Το μαρτυρούν οι αντιδράσεις  του κοινού. Η αποθέωση από 18.000 ψυχές μόλις πατάει το παρκέ, η σιωπηλή προσμονή μόλις ακουμπάει τη μπάλα στην επίθεση και η αποθέωση όταν διασχίζει με τρία βήματα 8-10 μέτρα και την καρφώνει στο πρόσωπο των ανήμπορων αντιπάλων του. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο εκφράζει ξεκάθαρα αυτό ακριβώς που είναι, χωρίς μεσοβέζικες εξηγήσεις, και που θα ήθελε κάθε γονιός που κουβάλησε τα παιδιά του στο ΟΑΚΑ να γίνουν. Είναι η επιτομή του ανθρώπου που ξεκίνησε από το πουθενά και κέρδισε τον κόσμο ολάκερο. Αν ζούσαμε στο παλιό Αμερικάνικο Φαρ Ουέστ θα τολμούσα να γράψω ‘’πίσσα και πούπουλα’’ για εκείνους που ακόμη δεν καταλαβαίνουν γιατί πρέπει να παίζει αυτός και τα αδέλφια του στην εθνική ομάδα. Ας τους αφήσουμε στις εθνικιστικές κορώνες τους, άλλωστε αυτοί δεν θα νιώσουν ποτέ μα ποτέ, το δέος της ατμόσφαιρας του ΟΑΚΑ και θα ζουν στον σκοταδισμό του λασπωμένου μυαλού τους και ας επιστρέψουμε στην εθνική ομάδα.

ΠΗΓΗ: In Time Sports

Σε μερικά 24ωρα θα μπει στο γαιτανάκι των αγώνων του Ευρωμπάσκετ έχοντας δημιουργήσει τεράστιες προσδοκίες στον κόσμο. Το όνειρο ενός μεταλλίου δεν είναι πια μια απλή πρόγνωση όπως έχει συμβεί στο παρελθόν αλλά για πολλούς μια βεβαιότητα. Ορισμένοι πάνε ακόμη παραπέρα. Σκέφτονται ότι ήρθε η ώρα να πανηγυρίσουμε ένα ακόμη 87 ή ένα ακόμη 2005. Στην πραγματικότητα όμως και ανεξάρτητα από το πώς θα τελειώσουν οι υποχρεώσεις της εθνικής στο Μιλάνο και το Βερολίνο η ελληνική ομάδα έχει πάρει ήδη ένα χρυσό μετάλλιο αυτό το καλοκαίρι. Επανασύνδεσε τις σχέσεις της με τον κόσμο, έφερε παιδιά και οικογένειες στο γήπεδο, δημιούργησε μια νέα γενιά φιλάθλων που κοιμούνται με την αφίσα του Γιάννη στο δωμάτιο τους και φορώντας τη φανέλα με το 34 στον ύπνο τους.

Ολους αυτούς που θα λένε ‘’ήμουν και εγώ εκεί και είδα τον Γιάννη να παίζει’’ στις σχολικές αυλές ή στις φιλικές συναθροίσεις. Το συζητούσα ένα βράδυ με τον Νίκο Ζήση και τον Δήμο Ντικούδη που συμφώνησαν σε αυτές τις σκέψεις. Έχουμε ξανά μια εθνική που δημιουργεί όραμα, ελπίδες, χαμόγελα, προσδοκίες για αυτό και τα επόμενα δύο καλοκαίρια. Μια εθνική ομάδα που ξέφυγε από τη μιζέρια, τις προσωπικές ατζέντες και την εσωστρέφεια της τελευταίας 15ετίας. Μια εθνική ομάδα που δεν είναι τσιφλίκι κανενός αλλά κτήμα όλων όσων την αγαπάμε και μάθαμε να πανηγυρίζουμε με τις νίκες της και να κλαίμε τις βραδιές που δεν τα κατάφερε.