Κρστιτς: «Όποτε βλέπω το buzzer beater του Πρίντεζη πονάει η καρδιά μου»!

Ο Νέναντ Κρστιτς δεν μπορεί να χωνέψει μέχρι και σήμερα το πεταχτάρι του Γιώργου Πρίντεζη που έδωσε την Ευρωλίγκα στον Ολυμπιακό.

Ο παλαίμαχος Σέρβος τόνισε χαρακτηριστικά πως πονάει η καρδιά του (!) κάθε φορά που βλέπει το buzzer beater του Πρίντεζη.

Δείτε όσα δήλωσε στο Jao

«Η ΤΣΣΚΑ είναι μία ομάδα που λειτουργεί υπό μεγάλη πίεση. Οι παίκτες νιώθουν αυτή την πίεση λόγω της ιστορίας της, του μεγάλου μπάτζετ, αλλά παράλληλα δεν έχουν την στήριξη των οπαδών που έχουν για παράδειγμα οι Ολυμπιακός και Παρτίζαν. Ωστόσο, δουλεύεις κάτω από εξαιρετικές συνθήκες, οπότε είσαι απόλυτα αφοσιωμένος στο μπάσκετ. Η ΤΣΣΚΑ πάντα είναι το φαβορί και γι’ αυτό έχει μεγάλη πίεση».

Για τον τελικό του 2012:

«Εκείνη τη σεζόν είχαμε κάνει μόλις πέντε ήττες σε όλες τις διοργανώσεις, έχοντας παίξει πάνω από 70 ματς. Η πέμπτη μας ήττα στον τελικό κόντρα στον Ολυμπιακό. Θα μπορούσαμε να είχαμε νικήσει και όλοι να μέναμε στην ομάδα, υπογράφοντας πολυετή συμβόλαια. Περίπου έναν μήνα πριν το τελικό είχαμε νικήσει τον Ολυμπιακό με διαφορά άνω των 40 πόντων. Μετά από εκείνο το ματς είχα μιλήσει με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς και μου είχε παραδεχτεί ότι ήταν από τις βαριές ήττες της καριέρας του και πως ένιωθε αβοήθητος κόντρα στην εξαιρετική ΤΣΣΚΑ. Στον τελικό προηγούμασταν με 19 ή 20 πόντους, αλλά στο τέλος χάσαμε. Αυτό καθόρισε όχι μόνο εκείνη τη σεζόν, αλλά και την επόμενη».

Για το νικητήριο καλάθι του Πρίντεζη:

«Θα πρέπει να θυμηθούμε αρχικά τον Σισκάουσκας, ο οποίος έκανε 0/2 βολές πριν το καλάθι. Ο συγκεκριμένος σούταρε με 90% από τη γραμμή των βολών και εκείνη την στιγμή ήμασταν μπροστά με έναν πόντο. Φυσικά, δεν θα έπρεπε να ήταν αυτό το αποτέλεσμα. Αλλά, ακολούθησε το φλότερ του Πρίντεζη με το δεξί, ενώ γενικά είναι αριστερόχειρας. Για τον λόγο αυτό, το καλάθι αυτό ήταν ιστορικό και γι’ αυτό συγκαταλέγεται στις καλύτερες στιγμές. Κάθε φορά που βλέπω αυτή τη φάση, πονάει η καρδιά μου. Αλλά, θα πρέπει να είσαι έτοιμος να αποδέχεσαι και αυτές τις ήττες. Η πιο οδυνηρή στιγμή ήταν δύο χρόνια νωρίτερα από αυτά, όταν εγώ και ο Τεόντοσιτς τότε είχαμε χάσει στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Αυτές οι στιγμές δεν μένουν απλώς στη μνήμη, αλλά μένουν ως ουλές, γιατί δυστυχώς στο τέλος πάντα μένει ο τρόπος που χάνεις και όχι αυτός που νικάς».