Ολυμπιακός: Πικρές αλήθειες

Ο Ολυμπιακός έχασε “σβηστά”, χωρίς ψυχή και νεύρο ένα απ’ τα πιο κομβικά ντέρμπι των τελευταίων ετών στο “Απόστολος Νικολαϊδης”. Κομβικά όχι σε επίπεδο οικονομίας της σεζόν, αλλά σε ό,τι αφορά την ψυχολογία της μάζας των φίλων του πειραϊκού συλλόγου. Στις “καμένες” σου χρονιές πάντα φυλάς ένα καλό μάθημα στον αιώνιο αντίπαλο. Απ’ το πανηγυρισμό του Ντάρμπισιρ στο ΟΑΚΑ, μέχρι το ηχηρό φρενάρισμα στα όνειρα τίτλου του Παναθηναϊκού

απ΄τον Ρέαμπτσιουκ, αυτοί είναι οι μικροί τίτλοι σε άτιτλες σεζόν. (Αν πάμε πίσω στα πέτρινα χρόνια, αυτές περίμεναν οι φίλοι της ομάδας, για να.. γελάσει το χειλάκι τους). Σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ευλογία να έχεις μετρήσει το αγωνιστικό σου μπόι και να ξέρεις ανά πάσα στιγμή πόσο χάλια είναι η σεζόν ή πόσο χειρότερη μπορεί να καταντήσει. Αν τρέφεις ψευδαισθήσεις πως χτυπάς το ματς και παράλληλα το πρωτάθλημα, χάνεις το αίσθημα της επιβίωσης που απαιτείται για τέτοια “διπλά”, δεν έχεις το μάτι του… τρελού και ψάχνεις απαντήσεις με καθαρά ποδοσφαρικούς όρους. Ο Ολυμπιακός χωρίς να γνωρίζει την κρισιμότητα της κατάστασης του, μπήκε στο χορτάρι της Λεωφόρου για να πάρει το ματς βασισμένος μόνο στη συνταγή του Καρβαλιάλ, ο οποίος δεν είχε μετρήσει σωστά τα υλικά του. Προφανώς δεν ήταν αφηνιασμένος, αλλά μάλλον γλυκανάλατος για ένα τέτοιο ματς.

Για να μιλήσουμε ποδοσφαιρικά οι “ερυθρόλευκοι” δεν ήταν κακοί στο συγκεκριμένο παιχνίδι, την ώρα που τη φετινή σεζόν έχουν επιδείξει πραγματικά πολύ άσχημο πρόσωπο σε ματς με πολύ μικρότερο δείκτη δυσκολίας. Ο Ολυμπιακός στη Λεωφόρο παρουσίασε ένα σύνολο που δεν πίστευε στο ρόλο και τον στόχο του. Έχασε μια σειρά από σημαντικές ευκαιρίες, κανελώνοντας… περίτεχνα και βασανιστικά το ρυζόγαλο, που δεν γεύτηκε ποτέ. Ο Ναβάρο είναι ένας παίκτης ιδανικός για να κάνει τη βρώμικη δουλειά του προπονητή, αλλά δεν έχει την οντότητα και πληθωρικότητα να καθαρίσει ένα ντέρμπι σαν αυτό. Ορτέγκα και Ρίτσαρντς δεν μιλούν την ίδια ποδοσφαιρική γλώσσα και αποτέλεσαν εύκολη λεία για έναν μέτριο, αλλά ουσιώδη Παναθηναϊκό.

Μια παρένθεση εδώ. Φαντάζει μεγάλη παγίδα για τους “πράσινους” η νίκη στο χθεσινό ντέρμπι αλλά και η πρόκριση επί του αιωνίου στα πέναλτι, γιατί κάπως έτσι κουκουλώνονται τα κακώς κείμενα, που θέλουν τους… θριαμβευτές “πράσινους” να παλεύουν μέχρι χθες, στο ίδιο ακριβώς βαθμολογικό τσουβάλι με έναν απ’ τους χειρότερους Ολυμπιακούς της 15ετίας. Κλείνει η παρένθεση.

Ο Κάρλος Καρβαλιάλ είναι ο ορισμός του προπονητή υπό πίεση. Ο ίδιος γνώριζε την κατάσταση που αναλαμβάνει, είχει επίγνωση του ρίσκου, ήθελε να συνδέσει το όνομα του με μια μεγάλη ποδοσφαιρική ανατροπή, όταν συμφωνούσε με τον Ολυμπιακό. Σχεδόν ποτέ δεν κρίνω τις επιλογές των προπονητών. Αυτοί ξέρουν το πραγματικό ποδόσφαιρο, γνωρίζουν όλες τις πλευρές του νομίσματος και έχουν θέα όλου του κάδρου μιας ομάδας, κάτι που σε εμάς φτάνει συνήθως αποσπασματικά. Όμως πως γίνεται να κατεβαίνεις στο ματς της σεζόν χωρίς τον αρχηγό σου; Πως γίνεται να μη χωράει στην ενδεκάδα ο Κώστας Φορτούνης των 8 γκολ και 13 ασίστ; Ο αρχηγός των αμέτρητων ντέρμπι; Εκείνος που γνωρίζει με άλλους 3-4 στο ρόστερ τι χρειάζεται για να πάρεις ένα τέτοιο ματς. Γράφω όχι ως υποστηρικτής του Φορτούνη, αλλά ως επίδοξος κοινωνός της κοινής ποδοσφαιρικής λογικής. Η συμετοχή του Φορτούνη στο δεύτερο ημίχρονο επιβεβαίωσε περίτρανα και μάλλον άβολα πως η μη χρήση του στο αρχικό σχήμα ήταν μια τεράστια αστοχία του προπονητή και ένα… τζούφιο τρικ προς έναν καπάτσο τεχνικό, όπως ο Φατίχ Τερίμ. Ο Ορτέγκα, ο οποίος στρεσάρεται στα μεγάλα ματς, πίσω απ’ τον παροπλισμένο Ρίτσαρντς, συνέθεσαν μια απ’ τις πλέον προβληματικές και ακίνδυνες αριστερές πτέρυγες στην ιστορία των κλασικών ντέρμπι. Ο Καρβαλιάλ είδε τα λάθη του και προσπάθησε να τ’ αλλάξει. Ένα ντέρμπι δυστυχώς δεν δίνει τη δυνατότητα στους προπονητές να προχωρήσουν σε τόσο μεγάλες αλλαγές, ενώ εξελίσσονται. Όλα συμβαίνουν πιο γρήγορα, είτε για καλό, είτε για κακό. Οπότε η απόφαση του Καρβαλιάλ να ξυλώσει στο δεύτερο ημίχρονο, ό,τι έραψε στο ξεκίνημα του αγώνα, αποτέλεσε την ιδανική ασίστ για το 2-0 του Παναθηναϊκού.

Απ’ τον Ολυμπιακό βρέθηκαν αρκετοί παίκτες σε καλό βράδυ -για τέτοιο αποτέλεσμα-. Πασχαλάκης, Ροντινέι, Κάρμο, Τσικίνιο, Αλεξανδρόπουλος, Μασούρας, πήραν βαθμό άνω της βάσης, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Όμως αυτό το σύνολο δεν είχε προφίλ νικητή, ούτε εικόνα ομάδας. Τα συνεχόμενα ανεπιτυχή αποτελέσματα στα μεγάλα ματς, έχουν αφαιρέσει απ’ τον Ολυμπιακό το αίσθημα της υπεροχής, που του έχει χαρίσει διαχρονικά νίκες σε μεγάλα και μικρά παιχνίδια. Ο κόσμος σε λίγες μέρες επιστρέφει στα γήπεδα και πρέπει να στηρίξει την ομάδα, “βάζοντας πλάτη” σε μια απ’ τις δύσκολες αγωνιστικές στροφές στην ιστορία του συλλόγου. Δεν ήρθε δα η καταστροφή, ο Ολυμπιακός έχει περάσει και χειρότερα. Μια βόλτα στα social είναι ενδεικτική του αφορισμού, του μηδενισμού, της άγνοιας και της ακρότητας στην έκφραση που επικρατεί σ’ αυτό το είδος -εν κρυπτώ- επικοινωνίας. Όσοι γνωρίζουν από γήπεδο και από Καραϊσκάκη (ειδικά από σκαλοπάτια και τσιμέντα), θα ξέρουν πως τόσο μεγάλα μεγέθη όπως ο Ολυμπιακός, ούτε “βουλιάζουν”, ούτε αναγεννώνται απ’ τη μία μέρα στην άλλη. Οπότε υπομονή και ψυχραιμία.