ΠΑΟΚ: Το ημερολόγιο του ρεπόρτερ (Ημέρα 6η)

Ημερολόγιο
Ημέρα 6η

Η επόμενη μέρα του πρώτου φιλικού αγώνα της σεζόν, το οποίο και περίμενες για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς για να δεις την ομάδα εκτός προπονήσεων. Να αντικρύσεις την ποδοσφαιρική της συμπεριφορά εκτός ελεγχόμενων ορίων. Να θυμηθείς την .... καθημερινότητα των ... εννιά μηνών που έχει η ζωή σου το χρόνο αλλά σε διαφορετικές συνθήκες. Ξέρεις πως από τη μια δε σε νοιάζει το αποτέλεσμα κι από την άλλη θέλεις τη νίκη για να μη χρειάζεται να εξηγείς ρεαλιστικά αλλά ορισμένοι να έχουν την εντύπωση πως ... δικαιολογείς. Να δεις τα νέα πρόσωπα, τη συνοχή τους, τί έχουν εισπράξει ως τώρα και πώς το βγάζουν σε συνθήκες αγώνες και πολλά ακόμη σχετικά ... Παράλληλα όμως περιμένεις να δεις και φίλους, τους οποίους και συναντάς κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Δε χρειάζεται να πείτε πολλά ... Με τα λίγα καταλαβαίνει ο ένας τον άλλον, μια ιδιαίτερη «γλώσσα» περισσότερο οπτική παρά οτιδήποτε άλλο κι από εκεί και πέρα αναλαμβάνουν τα συναισθήματα.

Με το μικρόφωνο στο χέρι, για πρώτη φορά έπειτα από – σχεδόν – δυο μήνες, στην προνομιακή θέση εκεί δίπλα στον πάγκο, που βλέπεις, ακούς, ζεις κι εσύ μαζί τους πολλά πράγματα. Για παράδειγμα, δεν ήταν εύκολο στον οποιονδήποτε παρακολουθούσε το ματς, ακόμη κι αν ήταν εκεί, ν’ αντιληφθεί τον Λέο Μάτος, που μόλις ολοκλήρωσε την προπόνηση, μαζί με όλους όσοι είχαν αγωνιστεί στο πρώτο ημίχρονο, που ήρθε να καθήσει στον πάγκο κι εκείνη τη στιγμή, μόλις η ομάδα του έκανε το 3-0, σχολίασε σε άπταιστα ελληνικά: «άιντε ΠΑΟΚάρα» σφίγγοντας τη γροθιά του. Δεν ... πανηγύρισε κάτι, δεν ενθουσιάστηκε για κάτι, δεν κέρδισε κάτι, απλώς του «βγήκε», αυθόρμητα. Δεν ήταν εύκολο για τον οποιονδήποτε να ακούσει και να δει τα ... ελληνάκια της ομάδας να τον ρωτούν τί ώρα είναι και πόση ώρα έχει περάσει από την έναρξη του αγώνα και να τσατίζονται επειδή δε ζυγώνει γοργά το ημίχρονο για να μπουν να παίξουν.

Την ίδια στιγμή έβλεπα και τον αγαπημένο φίλο και συνάδερφο απέναντι που έκανε την περιγραφή να στέκεται σαν ... dj. Ορθιος, στην ευθεία του γηπέδου, με τα ακουστικά στο κεφάλι και το μικρόφωνο, με ένα ψηλό τραπέζι μπροστά του που είχε τον υπολογιστή του και το μόνιτορ, να παλεύει με την αντηλιά, τη ζέστη, τις όποιες αντιξοότητες της δουλειάς και να μη χάνει ποτέ τη θετική του στάση απέναντι σε όλους και όλα. Ο πλέον άτυχος όλων ήταν ο δεύτερος βοηθός. Σ’ αυτόν έλαχε ο κλήρος να έχει τους οπαδούς του «Δικεφάλου» από πίσω του, σ’ αυτόν ν’ ακυρώσει και δυο γκολ της ομάδας του. Τ’ άκουγε κανονικά από πίσω του και χαμογελούσε. Είναι προφανές και λογικό πως δε γνώριζε γρι ελληνικά, αν και πολλά μπορεί να του μεταφέρθηκαν στα .... γερμανικά κι ας ήταν ... «γαλλικά».

Η απουσία προπόνηση το επόμενο πρωϊνό σου δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ... ξεκούρασης. Λίγος ύπνος παραπάνω μεν αλλά πολύ γρήγορα συμβαίνουν πράγματα που θα σε επαναφέρουν τάχιστα στην πραγματικότητα. Εξελίξεις σε όλα τα επίπεδα που θα σου επιβάλλουν την εγρήγορση, θα σου ανεβάσουν σφυγμούς και θα σε κάνουν να θυμηθείς πως η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει. Για ποιό απ’ όλα, καθώς τα πάντα στη ζωή είναι μια τέτοια; Θα δείξει ... Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους