Τι θες να είσαι, Κώστα Αντετοκούνμπο;

Υπάρχει ένα χρονικό όριο στο οποίο κανείς σταματά να περιμένει. Να ελπίζει, όχι, πάντα μπορείς να ελπίζεις. Αλλά να έχεις ρεαλιστική προσδοκία, αυτό πάει μέχρι κάποια στιγμή, μετά γίνεται εθελοτυφλισμός. Ο Κώστας Αντετοκούνμπο είναι 25 ετών. Στην περίπτωση του, υπάρχει ακόμα το ενδεχόμενο πως θα αποδειχτεί απλώς ένας ακόμα late bloomer ψηλός του οποίου το 28-35 θα είναι ολότελα διαφορετικό από το 21-28. Το έχουμε ξαναδεί. O Οθέλο Χάντερ στα 24 του πέρασε από τα Ιλίσσια. Στα 26 του έπαιζε στην Μαριούπολη, την ίδια που τώρα είναι ένας σωρός από συντρίμμια. Λίγο αργότερα στο Βαγιαδολίδ.

Ο Κώστας Αντετοκούνμπο μπασκετικά, είναι “αμερικανάκι”. Ξεκίνησε στην Ελλάδα, αλλά στα 16 έφυγε για το Μιλγουόκι, όπου τελείωσε το σχολείο. Πήγε κολλέγιο (Ντέιτον) στα 20, αλλά για κάποιο περίεργο λόγο έμεινε ένα μόνο χρόνο, παρότι οι μέσοι όροι του δεν θάμπωναν (5.2π, 2.9ρ, 1.1μπλοκ, 21.1 λεπτά, 29 ματς). Καμία έκπληξη ότι η βιασύνη δεν τον ωφέλησε. Δεν έπαιξε ποτέ στο Ντάλας ή στο Λος Άντζελες, το ασανσέρ της G League σπανίως ανέβαινε στον πάνω όροφο του NBA. Το δαχτυλίδι που πήρε ήταν ό,τι έπρεπε για οικογενειακές πλάκες με τα αδέρφια, αλλά ως εκεί.

Το Λιόν έμοιαζε με ιδανική επιλογή. Αμερικανικές προσλαμβάνουσες, σχετικά χαμηλές προσδοκίες, χώρος στο «5». Ένας δεινόσαυρος (Γιουσουφά Φαλ) και αυτός, κοντοί ο Τζόουνς με τον Οκόμπο, ό,τι πρέπει για να σου πετάνε μια λόμπα στη χάση και στη φέξη και να κυνηγάς επιθετικά ριμπάουντ με κοντούς στις αλλαγές. Ξεκίνησε καλούτσικα, χάθηκε στη συνέχεια. Όταν οι Πάρκερ έφεραν τον 36χρονο Γκιστ, το πράγμα ήταν φανερό πως είχε πάει στραβά. Όμως οι ψηλοί, καταπώς λένε, δεν φυτρώνουν στα δέντρα και ο Κώστας Αντετοκούνμπο θα μπορούσε, θεωρητικά, να βρει άλλο ένα συμβόλαιο στην Ευρωλίγκα. Ο Ολυμπιακός το συζήτησε, αλλά δεν τα βρήκαν. Θα είχε λογική αν αποφάσιζε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή για ένα βήμα πίσω: Eurocup ή BCL, 25+ λεπτά, να φύγει η σκουριά που είχε μαζευτεί τόσο καιρό. Περίπτωση Μούσα, που ούτε Ευρώπη δεν έπαιζε στη Ρίο Μπρεογκάν. Αντ΄ αυτού προσπάθησε να γίνει ταύρος στο Σικάγο, φτου κι από την αρχή, το ίδιο αποτέλεσμα. Τον φώναξαν στη Φενέρ όταν δεν είχε μείνει ψηλός ούτε για δείγμα, πήγε, ούτε και εκεί έπαιξε: άλλη μια χρονιά χαμένη ανάμεσα στην αδράνεια και την ασάφεια.

Τον βλέπεις να παίζει στις καλές του, σκέφτεσαι «κάντε στην άκρη, κάποιον θα ισοπεδώσει». Τελειώνει λόμπες, κάπως προσπαθεί να βάλει τη μπάλα στο παρκέ, σουτάρει και κανένα τρίποντο, κόβει μπάλες ψηλά, δεν την πιάνει από το κοτσάνι. «Να ψηθεί», λες, «η πρώτη ύλη είναι εκεί».

Τον βλέπεις στις κακές του, που είναι και περισσότερες, σκέφτεσαι «τι ακριβώς κάνει καλά αυτό το παιδί στο παρκέ;». Αξιοπρεπής finisher, αλλά θέλει δουλειά στο συγχρονισμό. Μέτριος ριμπάουντερ, γρήγορος αλλά όχι ακριβώς δυνατός, κάτω του μετρίου στην άμυνα στο post και στις περιστροφές. Ώρες ώρες στην Asvel τον έβλεπα και νόμιζα ότι προσπαθούσε να τα κάνει όλα σε ένα παιχνίδι, χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Έπαιζε το παιχνίδι όπως του ερχόταν, σχεδόν εφηβικά, με κάμποση ανασφάλεια μασκαρεμένη σε αυτοπεποίθηση.

Ο χρόνος θα δείξει αν η επιλογή του Παναθηναϊκού είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να κάνει τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά στην καριέρα του ή θα καταλήξει μια περίπτωση Ζακ Όγκουστ με πιο διάσημο επώνυμο. Βάζοντας τελείως στην άκρη για λίγο το χρόνο συμμετοχής ή τον ρόλο, θαρρώ πως επιτυχία του 25χρονου σέντερ θα είναι να μην αναζητά, σε ένα χρόνο από τώρα, το επόμενο σπίτι. Αν πράγματι οι πράσινοι μετατραπούν σε μια ομάδα που θα θεωρεί τον εαυτό της μαύρο άλογο των πλέι-οφς, τα περιθώρια αποτυχίας πιθανόν να είναι μικρότερα από όσα αντέχει αυτή τη στιγμή, όμως η πάντα χρήσιμη Basket League μπορεί να τον βοηθήσει περισσότερο από ότι ίσως φαντάζεται.

Τυπική περίπτωση παίκτη με πολλές δυνατότητες αλλά όχι ανάλογες ικανότητες, ο Κώστας Αντετοκούνμπο δεν είναι αυτή τη στιγμή παίκτης ο οποίος έχει αποδείξει πως ανήκει στην Ευρωλίγκα. Ταπεινός ή όχι, αυτός οφείλει να είναι ο πρώτος του στόχος.