Το ΟΑΚΑ της… θλίψης

Η εικόνα στις εξέδρες του Ολυμπιακού Σταδίου σχεδόν σε κάθε παιχνίδι του Παναθηναϊκού είναι ό,τι πιο θλιβερό μπορεί να προκύψει σε έναν σύλλογο με το βάρος και το εκτόπισμα του τριφυλλιού. Κάθε ματς και ένα… στοίχημα για το αν θα αποφασίσουν περισσότεροι από 4-5.000 άνθρωποι να κάνουν τον κόπο και να ανέβουν μέχρι το Μαρούσι. Οι οργανωμένοι απουσιάζουν επιδεικτικά και από τα δύο πέταλα, ο απλός κόσμος δεν βρίσκει

πλέον κίνητρο και όρεξη να βρεθεί στο πλάι της ομάδας, η οποία μοιάζει να… παλεύει μόνη της, αβοήθητη απο παντού και να έχει αφεθεί στη μοίρα της.

Αυτή η θλιβερή και μίζερη εικόνα που έχει το γήπεδο του Παναθηναϊκού περνάει και στην ομάδα. Μια φορά, στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, βοήθησε λίγο η εξέδρα στις στιγμές που έπρεπε και οι παίκτες ήταν σαν να έβαλαν φτερά στα πόδια. Στο παιχνίδι με τη Λάρισα το πρόβλημα έγινε ακόμα μεγαλύτερο, αφού όχι μόνο ήταν ελάχιστος ο κόσμος, αλλά υπήρξαν στιγμές που αποδοκίμασε έντονα. Και φτάσαμε σε σημείο να ανοίγει κουβέντα ο προπονητής με οερισμένους οπαδούς που αποδοκίμασαν σε αλλαγή.

Το χειρότερο είναι πως με την αγωνιστική εικόνα του Παναθηναϊκού, αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Δε δίνει το κίνητρο στον κόσμο να επιστρέψει στο γήπεδο και η συγκεκριμένη κατάσταση τείνει να… παγιωθεί ως κάτι δεδομένο. Να συνηθίσουμε στην ιδέα πως ο Παναθηναϊκός θα είναι μια ομάδα χωρίς… σπίτι. Το πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι αποδεικνύεται και από τα ίδια τα αποτελέσματα. Τέσσερα εντός έδρας ματς, τρεις ήττες μια ισοπαλία.

Φυσικά δε φταίει μόνο η απουσία του κόσμου γι’ αυτό. Αγωνιστικά ο Παναθηναϊκός κάνει ένα βήμα μπροστά και δύο πίσω. Από το «δόξα το Θεό» του διπλού στο Περιστέρι, στο… «Βοήθα Παναγιά» του αγώνα με τη Λάρισα. Είναι ξεκάθαρο πως εκτός όλων των άλλων, οι παίκτες του αντιμετωπίζουν και μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα.

Ποτέ μέχρι τώρα στη σεζόν δεν έχουν καταφέρει να γυρίσουν ματς. Ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουν σκοράρει πάν από ένα γκολ σε αγώνα. Όταν ο Παναθηναϊκός βρίσκεται πίσω στο σκορ οι παίκτες του γεμίζουν άγχος και εκνευρισμό κι ας έχουν μπροστά τους ένα ολόκληρο ματς για να αντιστρέψουν την κατάσταση.

Έπρεπε να γίνει το 0-2 από τον Ουάρντα για να αποκτήσουν οι παίκτες του Δώνη μεγαλύτερο πάθος, να τρέξουν σε κάθε μπάλα, να βγάλουν θέληση και τσαμπουκά στις φάσεις που πρέπει και να αποφύγουν τα λάθη. Στην πραγματικότητα, όμως, ο Παναθηναϊκός έχει ένα ρόστερ με πολλές ελλείψεις. Και όταν απουσιάζουν βασικοί ποδοσφαιριστές έχει πρόβλημα.

Ο Χατζηθεοδωρίδης, που αγωνίστηκε αντί του Ινσούα, έκανε τραγικό λάθος στη φάση του 0-2, που έφυγε ο Ουάρντα σε αντεπίθεση. Ο Αποστολάκης δεν ήταν αρνητικός, αλλά μέσα στην περιοχή θα μπορούσε να είχε καλύτερες αντιδράσεις σε φάσεις που μπορούσε ο Παναθηναϊκός να απειλήσει μέσω αυτού. Στην επίθεση όταν δεν αγωνίζεται ο Μακέντα το κενό είναι μεγάλο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Παναθηναϊκού είναι πως δεν υπάρχει το εύκολο γκολ. Η ομάδα σκοράρει… με το στανιό, δεν βρίσκει γκολ από στημένες φάσεις, υπάρχουν στιγμές που μπαίνει με ιδανικό τρόπο στην αντίπαλη περιοχή, αλλά δεν μπορεί να τελειώσει σωστά τη φάση. Με αποτέλεσμα κάθε φορά που δέχεται ένα γκολ να… τρέχει και να μη φτάνει.

Και μέσα σ’ όλα, υπάρχει πάντα και η κουβέντα για το VAR. Ο Σιδηρόπουλος δεν έδωσε καθαρή κόκκινη κάρτα στον Ουάρντα, σε μια ακόμα φάση που ανοίγει τη συζήτηση για το τι ακριβώς βλέπουν οι διαιτητές στους αγώνες του τριφυλλιού. Μια συζήτηση που όπως φαίνεται δε θα σταματήσει ποτέ.