Γιώργος Σιακαντάρης στο iEidiseis: Βρείτε μου ένα Μιτεράν, να σας φτιάξω στα γρήγορα ένα «Επινέ»

Παρατηρώ την αισθητή βελτίωση των ιδεών της κυρίας Αχτσιόγλου, η οποία ευελπιστώ να κερδίσει, δηλώνει ο δρ Κοινωνιολογίας και γνωστός συγγραφέας - Τι λέει για τον Κασσελάκη.«ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουν να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο για το ποιος θα γίνει βεζίρης στη θέση του βεζίρη. Όταν όμως μετά και τις επόμενες εκλογές διαπιστώσουν, όποιος… Ο Γιώργος Σιακαντάρης αναφέρεται και στο θέμα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. τασσόμενος υπέρ της Έφης Αχτσιόγλου, ενώ σχολιάζει και την υποψηφιότητα Κασσελάκη. Πώς κρίνετε τις προοπτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη;

Οι αντίπαλοί του κ. Μητσοτάκη και κυρίως ο κ. Τσίπρας τον διάβασαν εντελώς λάθος. Κτυπούσαν ένα φαντασιακό και όχι τον πραγματικό Μητσοτάκη. OΜητσοτάκης που κτυπούσαν δεν ήταν εκεί. «Κτύπαγαν τον αέρα». Γι’ αυτούς αυτός ήταν ένα τέρας που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να ξεγελάσει τον λαό. Αισθανόμενοι στην αντιπολίτευση πως τα passτου στήριζαν ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας, προσπάθησαν ν’ απαξιώσουν τα επιδόματα, τα οποία κι οι ίδιοι έδιναν όταν κυβερνούσαν. Μιλούσαν για νεοφιλελευθερισμό, μα νεοφιλελευθερισμός με τόσο επιδοματοκεντρικές πολιτικές δεν υπάρχει.

Αν είχαν καθίσει να μελετήσουν τους λόγους της επιρροής του, θα έβλεπαν πως αυτός ήταν ένας πολιτικός που με τον συντηρητικό φιλελευθερισμό του, μπορούσε να πείθει δυο διαφορετικά κοινά. Ένα συντηρητικό και ένα φιλελεύθερο. Αν το είχαν μελετήσει αυτό, θα είχαν διαμορφώσει με ανάλογο τρόπο και τη στρατηγική τους και ίσως ο κ. Μητσοτάκης να μη ήταν τόσο κυρίαρχος όσο φαίνεται σήμερα, παρά τις αποτυχίες του επιτελικού κράτους (πυρκαγιές, μεταναστατευτικό, δημόσια υγεία, ασυνεννοησία μεταξύ των κρατικών μηχανισμών, αποτυχίες υπουργών). Ακόμη και τώρα υποβάλλουν σε κριτική τ’ ότι το επιτελικό κράτος δεν λειτουργεί σωστά και ότι με αυτούς θα λειτουργούσε καλύτερα. Ενώ για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, το πρόβλημα είναι το ίδιο το επιτελικό κράτος, το ψευδώνυμο δηλαδή του συγκεντρωτικού πρωθυπουργοκεντρικού κράτους.

Και πώς κρίνετε την αντιπολίτευση και την πορεία του ΠΑΣΟΚ;

Το ΠΑΣΟΚ ασκεί την τετριμμένη αντιπολίτευση του εσείς οι χειρότεροι εμείς οι μόνοι καλοί. Βαρετή αντιπολίτευση, χωρίς έμπνευση και δημιουργικό πνεύμα. Είναι ανυπόφορο και βαρετό όταν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, του ΠΑΣΟΚ συμπεριλαμβανόμενου, στους τηλεοπτικούς δέκτες κατηγορούν την κυβέρνηση για πράγματα που θα είχαν γίνει με τον ίδιο τρόπο, αν αυτά κυβερνούσαν και οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης αμύνονται με τα ίδια επιχειρήματα που αμύνονταν οι αντίπαλοί τους, όταν αυτοί κυβερνούσαν. Κανένας από τους δυο δεν μιλά για την ταμπακιέρα. Και αυτή είναι τα συμφέροντα του πελατειακού κράτους- και των συντεχνιών- που υπάρχουν γύρω από τους κρατικούς μηχανισμούς και τα οποία παραλύουν το κράτος, όποιος και να κυβερνά. Αυτό το φαινόμενο είναι διακομματικό και διαχρονικό.

Παρόλα αυτά θα έλεγα πως κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Δημήτρης Μάντζος και ο Στέφανος Ξεκαλάκης αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο επικεφαλής της ΚΟ του κ. Σωκράτης Φάμελλος και ο εκπρόσωπος Τύπου κ. Στέργιος Καλπάκης, ασκούν πιο σοβαρή αντιπολίτευση. Αυτή η αντιπολίτευση όμως χωρίς σοβαρά ιδεολογικά αντίβαρα στον συντηρητικό φιλελευθερισμό δεν είναι σε θέση από μόνη της να αμφισβητήσει τα κυρίαρχα ιδεολογικά προτάγματα του κ. Μητσοτάκη. Παραδείγματος χάρη το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν Κράτος Πρόνοιας. Μπράβο τους. Και οι δυο όμως υπερθεματίζουν στη μείωση της φορολογίας. Εμ, Κράτος Πρόνοιας χωρίς φορολογία, δεν υπάρχει.

Μα δεν αδικείτε εδώ το ΠΑΣΟΚ; Αυτό προεκλογικά μίλησε για τη φορολόγηση των υπερκερδών των εταιρειών.

Αυτό ακριβώς. Φορολόγηση υπερκερδών. Και τι γίνεται με τις εταιρείες που έχουν απλά κέρδη, τα οποία δεν επενδύουν, αλλά τα ρίχνουν στην κατανάλωση; Πολύ σωστά το είπε η κυρία Ελένη Χρονοπούλου και έπεσαν οι ακροκεντρώοι να την φάνε. Περισσότερη φορολόγηση για τους πολύ πλούσιους και λιγότερη για τους πολλούς. Το ΠΑΣΟΚ πολύ σωστά υπέβαλλε σε δριμύτατη κριτική το νόμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη που απαλλάσσει τις πολύ μεγάλες περιουσίες από τη φορολογία μεταβίβασής τους. Καλά έκανε, αλλά δεν τόλμησε να μιλήσει καθαρά και ξάστερα για προοδευτική φορολογία εισοδημάτων, περιουσιών και κληρονομίας σ’ ένα πακέτο.

Να σας πω κάτι ακόμη που ισχύει και για τα δυο κόμματα της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς. Ούτε μια στιγμή δεν τους πέρασε από το μυαλό να αμφισβητήσουν τη θεωρία των «άξιων» που περνά υποδόρια μέσα απ’ αυτήν της αξιοκρατίας και να μιλήσουν για τη προτεραιότητα της ισότητας έναντι της αξίας. Πιστέψτε με όμως, κάτι τέτοιο σήμερα θα ήταν επανάσταση στο χώρο. Κάτι τέτοιο θα άφηνε πίσω τα φληναφήματα περί σοσιαλδημοκρατίας ως η παράταξη του Κέντρου και της αξιοκρατίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέγει σε λίγες ημέρες ηγεσία. Τι εκτιμάτε ότι θα συμβεί και τι προοπτικές ανάκαμψης του δίνετε...

Η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ κινείται μέσα σε πολύ ήπιους τόνους και με αντιπαράθεση, κυρίως, ιδεών και προτάσεων. Παρατηρώ πάντως την αισθητή βελτίωση των ιδεών της κυρίας Αχτσιόγλου, η οποία ευελπιστώ, χωρίς να είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά για το καλό της Αριστεράς να κερδίσει τις εσωκομματικές εκλογές, αν και βεβαίως ο κ. Τσακαλώτος αποτελεί πάντα πηγή σοβαρού πολιτικού προβληματισμού και αναγκαίο πυλώνα σ’ αυτή την ανάκαμψη. Το ερώτημα όμως δεν είναι τι προοπτική δίνω εγώ, ο άλφα ή ο βήτα στην ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το αν χρειάζεται η χώρα μια ισχυρή Αριστερά και φυσικά και μια ισχυρή Κεντροαριστερά που από τις θέσεις του προοδευτικού φιλελευθερισμού θα αμφισβητήσουν την κυριαρχία του συντηρητικού φιλελευθερισμού.

Πάντως μόνο φανατικοί ή άσχετοι με την πολιτική θα χαίρονταν με την εξαφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα τεράστια και ανεπίτρεπτα γι’ αριστερό κόμμα σφάλματα που έκανε ο προηγούμενος ηγέτης του. Αλλά για να μη κρυβόμαστε η ανάκαμψή του θα εξαρτηθεί και από το πόσο ο νέος ΣΥΡΙΖΑ με τη νέα ηγεσία του θα τολμήσει να ασκήσει κριτική στα προηγούμενα πεπραγμένα του, ιδίως αυτό της συνεργασίας με μια από τις χειρότερες εκφάνσεις της ελληνικής Ακροδεξιάς, τους ΑΝΕΛ. Και μη μου πείτε πως οι ΑΝΕΛ δεν ήταν Ακροδεξιά. Δεν θα το αντέξω. Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ήταν ένα κόμμα εκφραστής του εθνικολαϊκισμού, του αντιτουρκισμού, του αντιγερμανισμού, αλλά και του ευρωσκεπτικισμού.

Και τι γνώμη έχετε για την υποψηφιότητα του κ. Στέφανου Κασσελάκη για αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτή η υποψηφιότητα είναι κλασικό δείγμα του φαινομένου της σύνδεσης της μεταπολιτικής με τον πλούτο. Γράφηκε και λέχθηκε πως γιατί να είμαστε αντίθετοι με ένα επιτυχημένο άνθρωπο που γνωρίζει τόσο καλά την αγορά (όπως ο Τραμπ;) και την κοινωνία (sic); Γιατί να μη πετύχει και στην πολιτική ένας που πέτυχε στην αγορά; Και αυτό ως υποψήφιος αριστερού κόμματος. Να ποια είναι πλέον η σχέση πλούτου και πολιτικής. Το 2018 η μέση περιουσία των Γερουσιαστών στις ΗΠΑ ήταν 3,2 εκατομμύρια δολάρια και των Μελών της Βουλής 900.000 δολάρια.

Στα νεοφιλελεύθερα οικονομικά του Ρέιγκαν οι οικονομίες ταυτίζονταν με τις οικογένειες, τώρα με την επιτυχία στην ιδιωτική ζωή. Το πόσο πολύ η πολιτική έχει μετατραπεί σε υπόθεση του πλούτου δείχνει η θερμή υποδοχή που τυγχάνει από «ορισμένους» απολιτικούς η υποψηφιότητα του κ. Κασσελάκη. Ενός υποψηφίου που από το πουθενά πλασαρίστηκε ως υποψήφιος αρχηγός στον ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς προηγούμενες πολιτικές διαδρομές, μόνο και μόνο επειδή ο κ. Τσίπρας τον έβαλε στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, διεκδικεί την ηγεσία του κόμματος. Αυτό δείχνει την ποιότητα της πολιτικής σήμερα. Να γιατί πρέπει ν' επαναπολιτικοποιηθεί η Πολιτική. Για να μη γίνει και η Δημοκρατία αντικείμενο ενασχόλησης μόνο του πλούτου και των πλουσίων. Και του θεάματος.

Πώς κρίνετε τις επιλογές ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση;

Δυστυχώς προσωπικές και κομματικές φιλοδοξίες, αλλά και η καχυποψία δεν επέτρεψαν τα δυο κόμματα να κατεβάσουν κοινούς υποψηφίους στις Περιφέρειες και στους μεγάλους Δήμους. Έτσι πολλές από τις καθαρά κομματικές υποψηφιότητες είναι πολύ αδύναμες. Για παράδειγμα δεν κατάλαβα τι εμπόδισε το ΠΑΣΟΚ να υποστηρίξει τον επιτυχημένο άνθρωπο της Τ.Α κ. Γιώργο Ιωακειμίδη. Πάντως αξίζει εδώ να σημειώσω και την απόφαση του καταπληκτικού Μπουτάρη που αν και χρόνια δήμαρχος αποφάσισε να κατέβει ως απλός υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στον συνδυασμό του αξιόλογου Σπύρου Πέγκα.

Η μάχη ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή είναι για το ποιος θα αναδειχθεί δεύτερος, οι ψηφοφόροι τους θέλουν την αλλαγή κυβέρνησης. Με την αλλαγή ηγεσίας στον ΣΥΡΙΖΑ προβλέπετε η ανταγωνιστική αυτή σχέση μπορεί να ανατραπεί;

Όχι. Δεν νομίζω πως θα ανατραπεί άμεσα. Μια τέτοια προσδοκία θα ήταν μηχανιστική. Αυτά τα κόμματα θα συνεχίσουν να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο για το ποιος θα γίνει βεζίρης στη θέση του βεζίρη. Όταν όμως μετά και τις επόμενες εκλογές διαπιστώσουν, όποιος και να είναι αξιωματική αντιπολίτευση, πως από μόνος του ο καθένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία Μητσοτάκη, τότε ίσως από τις ίδιες ή από άλλες ηγεσίες, αλλά κυρίως από τον κόσμο τους, θα τεθεί το ζήτημα της συνεργασίας ή και της δημιουργίας ενός νέου κόμματος.

Δηλαδή αν αποτύχουν ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ να δώσουν κυβερνητική προοπτική στους ψηφοφόρους τους, τι εκτιμάτε ότι θα συμβεί;

Ακόμα κι αν προκύψει ένα νέο σχήμα που θα αφήνει πίσω του τα κακά των δυο κομμάτων και θα εστιάζει στα καλά τους, αυτό δεν θα αρκεί. Αυτό θα πρέπει να είναι ένα σχήμα – δεν είναι κατ’ ανάγκη να είναι ένα κόμμα, μπορεί ν’ είναι και συνασπισμός κομμάτων- που θα υπερβαίνει την ιδεολογική καχεξία των δυο χώρων, ιδίως αυτής του ΠΑΣΟΚ. Τι σημαίνει όμως ιδεολογική ευεξία, είναι θέμα μιας άλλης συζήτησης.

Για τον Γιώργο Σιακαντάρη ποια είναι η λύση; Κάποιοι ήδη μιλούν για ένα νέο Επινέ...

Βρείτε μου ένα Μιτεράν, να σας φτιάξω στα γρήγορα ένα Επινέ.

Και για να σοβαρευτούμε ο χώρος δεν χρειάζεται ένα Επινέ αλλά ένα Μπάντ Γκόντεσμπεργκ, στο οποίο το 1959 αμφισβητήθηκαν τα έως τότε δόγματα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, τα οποία τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια την κρατούσαν καθηλωμένη στο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και το οποίο την έκανε επιτυχημένη κυβερνητική δύναμη για πολλά χρόνια.