«Το μυστήριο και η έλξη» του Γεράσιμου Δενδρινού

Hard-drinking στα αθηναϊκά περίπτερα

Ι.

Το σώμα βουλιάζει μες στο πάθος
σε σκιερά δωμάτια με σβησμένα φώτα.
Αφήνοντας πίσω την απάθεια και τη νηφαλιότητα
του κοσμικού δάσους, σε βλέπω να προσπερνάς
γρήγορα τη φωτεινή επιγραφή,
του γκισέ τη συστολή με το ενοχικό βλέμμα
για να εισέλθεις παραμερίζοντας μανιωδώς την κουρτίνα.
Νυχτερινή ομίχλη περιβάλλει κι απόψε τους νοσούντες,
τους γνωστούς-αγνώστους, την ίδια γκριμάτσα
στα μάτια της αυθεντικής αγάπης,
τοιχογραφία που σβήνει ακαριαία,
εκτεθειμένη στον αέρα και τον ήλιο
όταν

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

ΙΙ.

Σέρνουν κι απόψε τα βήματά σου η οδύνη κι ο θάνατος.
Απατηλή ηδονή θάμπωσε το βλέμμα σου καθώς περνούσαμε
και πάλι απ’ της αναμονής τα περίχωρα.
(Μια μέρα, μες στα σοκάκια της περιπλάνησης,
ξεχώρισα το στίγμα απ’ το παλιό σου όνειδος.)
Αβάσταχτο να γνωρίζεις την κατάληξη,
αιώνια παραμορφωμένη επίτηδες από τον πόθο.
Μήπως γι’ αυτό δεν με πλησίασες μες στου αδύτου το φως,
χειρονομία ύστατη σαν τις ανταύγειες στους τοίχους
μιας οθόνης που κανείς δεν προσέχει;

ΙΙΙ.

Κάποτε θα σ’ αγγίξει αναπάντεχα η αιδώς,
καθώς νοτίζει κάθε νύχτα το ησυχαστήριο της απάτης,
ίσαμε να σε καλύψει μια ήττα διαβρωτική,
όμοια μ’ εκείνη που σ’ αναγκάζει χρόνια τώρα
να ξυπνάς μέσα στου δωματίου το μισοσκόταδο,
ικετεύοντας τον αναίσθητο του ονείρου
να στρέψει κάποια στιγμή προς εσένα το πλευρό του.
Θα παραδεχτείς επιτέλους
πως είσαι αυτός που ρυθμίζει το άπλετο σκοτάδι,
ενώ πάλλουν στο ενδιάμεσο οι φωνές εκείνων
που παριστάνουν την εφήμερη απαντοχή
χωρίς να υποπτεύονται πως η απάντηση
για κάθε ανείδωτη πράξη αντηχεί στην άβυσσο;
Θ’ ανακαλύψεις τον πυθμένα όπου σταματά η μανία,
το κλάμα του ανάξιου στρατιώτη για του χρόνου την απώλεια,
το παραπονεμένο κελάηδημα του πουλιού
όταν οι εκδρομείς κατακλύζουν τις αργίες το δάσος,
τα λησμονημένα ίσαμε το πρωί φώτα της γιορτής
χωρίς προσκεκλημένους;

IV.

Το ταξίδι της αιώνιας αναμονής μηρυκάζει την απουσία,
τον λόφο που ερίζουν ατέλειωτα η ελπίδα με την καταδίκη
σκοπίμως οι περίοικοι απορρίπτουν την πολυπάθεια,
γι’ αυτό και ακολουθώ ξανά τα σημάδια σου, ω νάρκη,
γι’ αυτό και ανταποκρίνομαι στα δεινά σου, γυρολόγε,
όταν τα χέρια μας πλέκονται ανάμεσα στα καθίσματα,
οι προβολείς κυκλώνοντας από παντού
του πάθους τις διακυμάνσεις,
μια προσευχή αποκαλύπτουν μαρμαρωμένη
στα χείλη εκείνου που διαιωνίζει το ψέμα,
τη δύσκολη διάβαση ανάμεσα στην πελατεία των εντίμων,
που τίποτε δεν αποδέχεται.

Γεράσιμος Δενδρινός (1955). Σπούδασε ελληνική φιλολογία. Έργα: 1] Ένα πακέτο Άρωμα, Κέδρος 1995, 2] Απέραντες συνοικίες, Κέδρος 2001, 3] Χαιρετίσματα από το νότο, Κέδρος 2003, 4] Άλκης, Μεταίχμιο 2003, 5] Ματίας ντελ Ρίος – Ημερολόγια, Κέδρος 2006, 6] Φραγή εισερχομένων κλήσεων, Μεταίχμιο 2006, 7] Άβατοι Τόποι, ποιήματα (.poema..) 2015 και 8] Βήματα σε λιθόστρωτο, Διάπλαση 2018. Από το 2004 είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.