Fudge με oreo και άσπρη σοκολάτα: εντελώς sick!

Υπέρ υπέργλυκο, τόσο που ξεπερνάει το όριο και δεν το κρίνεις για την γλύκα του γιατί αυτή κυκλοφορεί ήδη στο αίμα σου. Πιο γλυκό από γλυκό, τόσο που υπό κανονικές και ολίγον σνομπ συνθήκες θα έλεγα πως δεν με αφορά αυτή η σχεδόν παιδική γεύση. Μόνο που ό,τι έχει τη δύναμη να συγκρίνεται με τις παιδικές γεύσεις αποδεικνύεται εξίσου ικανό να βρίσκει τη δίοδο και να απλώνεται σ’ έναν δικό του χώρο στον εγκέφαλο κι από εκεί να στέλνει ιδιόμορφα sms εξάρτησης.

Συνταγή ιντερνετική,

την έρευνα δεν έκανα προσωπικά, την πήρα έτοιμη απ’ τις σημειώσεις της Ιόλης, μια και την είδα να υλοποιείται στην κουζίνα μας αρκετές φορές τον τελευταίο καιρό για ένα εβδομαδιαίο bake sale που έκανε στο πανεπιστήμιο.

Κινηματογραφικό το bake sale, σίριαλ η συνταγή! Στην αρχή δεν προλάβαινα να τη δοκιμάσω. Με το που έβγαινε το ασπρόμαυρο fudge απ’ το ψυγείο στη φόρμα του, κόβονταν σε μικρά τετράγωνα, τα οποία τυλίγονταν στα γρήγορα και έφευγαν με διάφορα άλλα γλυκά σε δίσκους.

Ποτέ δεν γύριζε κάποιο κομματάκι πίσω, πάντα οι δίσκοι γύριζαν άδειοι. Την τρίτη ή τέταρτη φορά, της έκλεψα στην κυριολεξία ένα σπασμένο μισάδι και σχεδόν με αγριοκοίταξε υπό γωνία, γιατί είχα επέμβει στην επένδυσή της για την οποία είχε κάνει κανονικό p-n-l. Αποφάνθηκα λοιπόν, σαν την γνωστή αλεπού με τα σταφύλια, ξέρετε, του μύθου, πως είναι απίστευτα λιγωτικό το παρασκεύασμα και ‘άρρωστο’: «Eίναι εντελώς sick», της είπα, όπερ γκουρμεδικά μπήκε πάραυτα στην κατηγορία ‘μη, τζιζ’.

Όταν το συνεχιζόμενο επί εβδομάδες bake sale σταμάτησε, η Ιόλη έκανε τη συνταγή στη φόρμα-καρδιά ειδικά για την Έτνα -η μικρότερη απ’ όλες και μεγαλύτερη γλυκατζού την λιγουρευόταν εξαρχής, οι ενδιάμεσες διαπραγματεύσεις ωστόσο ξέφυγαν της προσοχής μου.

Οπότε, αυτή τη φορά το υπέργλυκο fudge με τα oreo δεν πήρε τους δρόμους. Θα έλεγα πως κατάφερε να μείνει στο σπίτι για 2 ολόκληρες μέρες -αλλά κι αυτό δεν είναι σίγουρο-, όπως και ότι το δοκίμασα επιτέλους με την ησυχία μου και …κόλλησα. Κάποιο βράδυ γράφοντας άλλη συνταγή στο κομπιούτερ, θαρρώ πως έφαγα πάνω από 7 κομμάτια συνοδεύοντας το ποτό (αυτό κι αν είναι ‘άρρωστος’ συνδυασμός), γεγονός εντελώς ασύνηθες για μένα που πρώτον, σχεδόν απεχθάνομαι τις υπέργλυκες γεύσεις και δεύτερον, δεν είμαι αυθεντική φαν της σοκολάτας και δη της άσπρης!

Κάπως έτσι –και όχι μόνον εξαιτίας μου, φυσικά- εξαφανίστηκαν δυο-δυο ή τρία-τρία τα κομματάκια, δεν πρόλαβα ούτε κανονική φωτογραφία να τα βγάλω, που να αποδίδει τόση γλύκα, γι’ αυτό και τα close-up που βλέπετε είναι απ’ την παρασκευή της συνταγής (περοττό να πω πως τις έβγαλα σαν παπαράτσι, το δείχνει ίσως και η ποιότητα) και διόλου βρίσκω πως βοηθά στην οπτική απόδοση του χαρακτήρα που με τις λέξεις θέλω να προσδώσω στο γλυκό.

Αν σας αρέσουν τα ολόγλυκα γλυκά, να το κάνετε. Κι αν πάλι όχι, αλλά σας αρέσουν τα πειράματα σας βεβαιώνω ότι είναι το καλύτερο τεστ για να δείτε πώς η γευστική υπερβολή νομιμοποιείται στο κεφάλι μας με απίστευτη ευκολία για να λειτουργήσει τελικά σαν κανονική εξάρτησ