Zαμπαγιόνε με vinsanto, ma che sbaglione?

Περιβάλλον Ενέργεια Οικολογία:Γύρω στα 1500 ο καπιτάνο Emiliano Giovanni Baglioni στρατοπέδευσε έξω απ’ την Reggio Εmilia και κατά πως συνηθιζόταν την εποχή εκείνη αλλά και πολύ αργότερα, απέστειλε κάποιους στρατιώτες του να βρουν και να περιμαζέψουν παντί τρόπω τρόφιμα για τις ανάγκες τους  απ’ τους αγρότες της περιοχής.Η συγκομιδή, όμως, ήταν πολύ μικρή (φαίνεται πως τότε η πόλη δεν ήταν όσο πλούσια είναι σήμερα) και ο καπετάν Baglioni βρέθηκε μόνο με αβγά, ζάχαρη, μερικά μπουκάλια κρασί και μυρωδικά. Αφού είδε κι απόειδε και προβληματίστηκε εντελώς προσωρινά ως αρμόζει στους αρχηγούς με τα εκάστοτε καθημερινά του λαού, ελλείψει επιλογών πέρασε στο plan B: Έκανε δηλαδή ό,τι σκαρώνουμε κι εμείς στην κουζίνα με ό,τι έχουμε όταν υπάρχει απαιτητικό κοινό σε κρίση πείνας.Έφτιαξε -τρόπος του λέγειν, εντολή έδωσε ο καπιτάνο- με τα υλικά που διέθετε ένα μείγμα σουπέ και το έδωσε στους πεινασμένους στρατιώτες να το φάνε αντί της συνηθισμένης τους σούπας, για να ηρεμήσουν οι ίδιοι και οι κοιλιές τους που γουργούριζαν παράφωνα και δεν άφηναν τον Μπαλιόνε να συγκεντρωθεί στα σχέδιά του.Αυτοί όμως, οι στρατιώτες, όλως τυχαίως ενθουσιάστηκαν. Το εκ των ενόντων γεύμα κατά γενική ομολογία και ψήφο δια βοής, χαρακτηρίστηκε άπαιχτο!Από το όνομα του Τζιοβάνι Μπαλιόνε (Giovanni Baglione), που το πόπολο τον φώναζε ‘Ζαν Μπαζούν’ η κρέμα ονομάστηκε πρώτα ‘zambajoun’, μετά zabajone και τελικά zabaglione.Αυτή είναι η μια από τις πραγματικά πολλές ιστορίες που αναφέρονται στην ονοματοδοσία του ζαμπαγιόνε ή ζαμπαγιόν, ιταλικά: zabaione ή zabaglione ή zabajone, γαλλικά: sabayon.Μιλάμε για την πιο διάσημη στον κόσμο ιταλική αλκοολούχα κρέμα, που σερβίρεται μόνη της σε ποτήρι ή συνοδεύει σαν σάλτσα γλυκά και φρούτα. Κατά πάσα πιθανότητα κατάγεται απ’ το Πιεμόντε. Άρεσε ωστόσο πολύ στους Γάλλους και την δανείστηκαν στην κουζίνα τους. Τόσο μάλιστα τους ενέπνευσε, που ο όρος ‘ζαμπαγιόν’ χρησιμοποιείται και για τη μουσλίν (mousseline) –ένα είδος σάλτσας hollandaise- με χτυπημένη κρέμα γάλακτος ή ασπράδια, η οποία σερβίρεται με ψάρια και οστρακοειδή. Από δε την μετέπειτα γαλλο-ρωσική συμμαχία, στην κουζίνα της αυτοκρατορικής Ρωσίας δημιουργήθηκε επίσης το «gogol mogol», μια εκδοχή του ζαμπαγιόνε ιδιαίτερα δημοφιλής στην αριστοκρατία της Αγίας Πετρούπολης στα τέλη του 19ου αιώνα.Μια άλλη ιστορία συνδέεται με τον άγιο και προστάτη (από το 1722) των μαγείρων και ζαχαροπλαστών, San Pasquale Baylon. Ο (γεννημένος στο Torre Hermosa της Αραγονίας, το 1540) φραγκισκανός Pasquale de Baylon, που έγινε άγιος μετά τα μέσα του 1690 επί ποντίφικος Αλεξάνδρου VIII, φιλοξενούνταν ως μοναχός στην εκκλησία του Αγίου Θωμά.Οι βιογράφοι του διηγούνται ότι κατά τη διάρκεια της κηδείας του, τη στιγμή που εμφανίστηκε η όστια και το δισκοπότηρο, ο πεθαμένος γκουρμεδιάρης μοναχός ξανάνοιξε τα σφαλισμένα μάτια του για να πάρει το άζυμο ψωμάκι και το κρασί της Θείας Κοινωνίας και αυτό θεωρήθηκε σαν η τελευταία ένδειξη της αγάπης του για το θείο μυστήριο. Ο Baylon, εκτός από κληρικός, ήταν καταπληκτικός μάγ