Η Ορθή Προσέγγιση της Εταιρικής Υπευθυνότητας- Εκμεταλλεύοντας το ISO 26000:2010

(της Ειρήνης Δασκαλάκη*)

Τα τελευταία χρόνια η Εταιρική Υπευθυνότητα έχει ανέλθει ως  η πιο «στρατηγικά» σημαντική ενότητα στον τομέα της Διαχείρισης Επιχειρήσεων. Παρ’ όλα αυτά οι περισσότεροι Οργανισμοί δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν την αξία που αποφέρει στη συνολική επιχειρηματική επίδοσή τους.

Όλοι οι Οργανισμοί, ανεξαρτήτως μεγέθους, κλάδου ή περιοχής δραστηριοτήτων, αναγνωρίζουν τη θετική επιρροή των κοινωνικών και περιβαλλοντικών ενεργειών στο εταιρικό/προϊοντικό προφίλ, δίχως όμως να μπορούν να προβλέψουν

ή να μετρήσουν τη θετική αυτή επιρροή, και την άμεση επίπτωση στη βελτίωση των εσόδων και του μεριδίου αγοράς.

Στην εισαγωγή, σκοπίμως αναφέρθηκε ο χαρακτηρισμός «στρατηγικά» για την Εταιρική Υπευθυνότητα, λόγω της συνεχούς χρήσης του όρου από Στελέχη σε ενέργειες που σχετίζονται με κοινωνικές και περιβαλλοντικές δράσεις. Ο όρος «Στρατηγική» σίγουρα έχει μια θετική χροιά, μιας και χαρακτηρίζει τη δημιουργία ενός πλάνου δράσης για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων στο μέλλον. Επιπλέον, ο ορισμός, προϋποθέτει πως οι συντελεστές ανάπτυξης της Στρατηγικής έχουν προσδιοριστεί βάσει των αποτελεσμάτων μιας επιμελούς αξιολόγησης της υπάρχουσας λειτουργίας και των πόρων του οργανισμού, με σκοπό τον εντοπισμό των δυνατών και αδύνατων σημείων του.

Ισχύει, όμως, κάθε φορά η παραπάνω διαδικασία;

Η άμεση απάντηση είναι όχι, αφού τα περισσότερα στελέχη, που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα με την εφαρμογή της «Στρατηγικής Εταιρικής Υπευθυνότητας» του οργανισμού, σπάνια μπορούν να αποδείξουν την συμβολή της Εταιρικής Υπευθυνότητας στην ευρύτερη βιωσιμότητα του Οργανισμού και αντιμετωπίζουν δυσκολία στην εύρεση χρηματοδότησης ή ένταξης σχετικών ενεργειών σε συγκεκριμένο προϋπολογισμό. Μια δράση «στρατηγικής» σημασίας, προϋποθέτει εκτεταμένη εσωτερική εξέταση και δέσμευση του κατάλληλου προϋπολογισμού για τη βιώσιμη συντήρηση και παρακολούθησή της.

Το επόμενο ερώτημα που τίθεται επομένως αφορά τους λόγους που οι Οργανισμοί αδυνατούν να αποδείξουν τα εμπορικά οφέλη της Εταιρικής Υπευθυνότητας. Η άμεση απάντηση είναι η έλλειψη μιας συστημικής και  ξεκάθαρα καθορισμένης Στρατηγικής για την Εταιρική Υπευθυνότητα, η οποία αναπτύσσεται βάσει συγκεκριμένων εταιρικών σκοπών και στόχων. Η κύρια αιτία του προβλήματος είναι πως αν και οι περισσότεροι Οργανισμοί στην Ελλάδα έχουν δημιουργήσει προγράμματα και δράσεις Εταιρικής Υπευθυνότητας, αυτά «τρέχουν» παράλληλα με και ανεξάρτητα από την επίσημη εταιρική στρατηγική, κατά συνέπεια δεν επηρεάζουν τη λήψη αποφάσεων και την πορεία του οργανισμού. Ως αποτέλεσμα, παρατηρούνται οι εξής προκλήσεις:

*Επικέντρωση της Στρατηγικής: Η εφαρμογή της Εταιρικής Υπευθυνότητας εστιάζεται στον έλεγχο και στην παρακολούθηση των επιπτώσεων σε επίπεδο λειτουργίας αντί σε εταιρικό επίπεδο. Ως αποτέλεσμα οι ενέργειες που υλοποιούνται εφαρμόζονται σε μικρή κλίμακα και τα επιτευχθέντα οφέλη δεν σχετίζονται με τους στόχους της ευρύτερης εταιρικής στρατηγικής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η έννοια της Εταιρικής