Έπεσε και… ξύλο για τις χιονοαλυσίδες!

Το μπάχαλο, οι ατέλειωτες ουρές, το τρίωρο αναμονής στα πεζοδρόμια, η αισχροκέρδεια, το βίτσιο μας!

Αυτόπτης, αυτήκοος και ταλαιπωρημένος μάρτυρας, ή αλλιώς… περαστικά μας!

Είναι λοιπόν μόνο το βίτσιο του Έλληνα να κάνει τα πάντα την τελευταία στιγμή; Είναι η ανοργανωσιά του κι ο ωχαδελφισμός του; Είναι το ξερό του το κεφάλι; Ή μήπως δίπλα σε όλα αυτά είναι και ο κακός τρόπος που επικοινωνήθηκε αυτή η ιστορία;

Από το απόγευμα της Παρασκευής λοιπόν, τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, εκεί απ’ όπου περνούν καθημερινά εκατομμύρια Έλληνες, δόθηκε το σύνθημα:

«Παιδιά σπεύστε για

Έπρεπε να φτάσουμε παραμονή της ισχύος του μέτρου για να το μάθουμε όλοι;

«Κακώς δεν το ξέρατε, το είχαμε ανακοινώσει από τον Οκτώβριο», είπε στέλεχος της κυβέρνησης.

Συγγνώμη αλλά λάθος! Δικό μου και δικό σας! Δικό μου γιατί δεν το συγκράτησα μέσα στον ορυμαγδό γεγονότων, δικό σας γιατί από τον Γενάρη έπρεπε να το επικοινωνείτε διαρκώς.

Είτε φταίμε εμείς είτε ο… Χατζηπετρής, το θέμα είναι ότι χτες η πρωτεύουσα έζησε έναν αδιανόητο χαμό, με ανθρώπους να ταλαιπωρούνται περιμένοντας ακόμα και τρεις ώρες (!) στην ουρά για να προμηθευτούν χιονοαλυσίδες!

Τέτοιες ουρές θυμάμαι μόνο έξω από τα ΑΤΜ όταν επιβλήθηκε capital control και έξω από διαγνωστικά κέντρα όταν ξεκίνησαν τα δωρεάν rapid test!
Μιλάμε για ουρές, όχι αστεία, μιλάμε για βασανιστήριο!

Από το πρωί κιόλας, με μια μικρή παράκαμψη για ένα γρήγορο σούπερ μάρκετ, ξεκίνησα για να προμηθευτώ αλυσίδες.

Κι ειλικρινά, όχι με το φόβο του προστίμου, αλλά για να μη μπλέξω σε καμιά τρελή ιστορία, όπως έμπλεξαν τόσοι και τόσοι πέρσι με το χιονιά.
Κατηφόρισα τη Μεσογείων γιατί εκεί είχε δύο μαγαζιά με είδη αυτοκινήτων.

«Σε μισή ώρα θα είμαι εκεί», είπα σε ένα φίλο που με περίμενε στο Χαλάνδρι.

Αλλά κατεβαίνοντας, το μποτιλιάρισμα ήταν ΤΡΟΜΕΡΟ! Σχεδόν ακινησία! Υπέθεσα ότι θα συνέβη κάποιο τρακάρισμα.

Ευτυχώς, δεν! Και δυστυχώς, αυτό οφειλόταν σε όλους εκείνους που έφυγαν σαν τρελοί να προμηθευτούν αλυσίδες!

Στα πεζοδρόμια γινόταν το αδιαχώρητο! Λαός στην ουρά!

Πάρκαρα σε απόσταση ενός χιλιομέτρου (!) από το μαγαζί και ασφαλώς στήθηκα στην ουρά. Κι ενώ ήταν ακόμα αρκετά πρωί, υπήρχαν μπροστά μου τουλάχιστον 70 άτομα!
Μας προϊδέασε ένας κύριος αλλά τον περάσαμε για τρελό!

«Μεσημέρι θα φτάσουμε! Σκεφτείτε ότι ο καθένας θα χρειαστεί τουλάχιστον δέκα λεπτά. Να πει τις διαστάσεις των ελαστικών, να του δείξουν τα προϊόντα, να διαλέξει, να κάνει και μια ερώτηση, να πληρώσει, πάει το δεκάλεπτο! Βάλτε πόσοι είναι μπροστά μας και κάντε λογαριασμό!»

Δικαιώθηκε στο απόλυτο! Μετά από μιάμιση ώρα (όσο διαρκεί ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι!), η ουρά μεγάλωνε και ξεκίνησαν οι καβγάδες!

Πολλοί από τους έξω, στο πεζοδρόμιο, έμπαιναν μέσα, «μόνο για μια ερωτησούλα αδελφέ, τίποτε άλλο».

Του απαντούσαν αγριεμένοι όσοι ήδη περίμεναν μιάμιση ώρα.

«Αν ο καθένας κάνει από μια ερώτηση, δεν θα φύγουμε ποτέ!»

«Ναι αλλά γιατί εμείς να περιμένουμε τζάμπα και βερεσέ; Να μάθω αν υπάρχουν αλυσίδες για τις διαστάσεις των ελαστικών μου για να μην περιμένω άδικα!»
Κουβέντα στην κουβέντα –στην οποία μπήκαν πολλοί, όλοι εκνευρισμένοι στο έπακρο- κάποιοι ήρθαν ακόμα και στα χέρια!

«Μαλάκας είμαι εγώ που περιμένω τόση ώρα να έρθει η σειρά μου; Κι εσύ είσαι ο έξυπνος;»

Καταλαβαίνετε τη συνέχεια, δεν χρειάζονται λόγια…

Κάποιοι άλλοι έπιαναν από το χέρι τους πωλητές και τους έδειχναν ένα χαρτί στο οποίο είχαν γραμμένες τις διαστάσεις των ελαστικών τους.

«Έχετε για τέτοια;»

Οι πιο… αδιάβαστοι προκαλούσαν ακόμα μεγαλύτερο κομφούζιο.

«Εγώ έχω ένα Yaris. Τι πρέπει να πάρω;»

«Δεν ξέρω, χρειάζομαι διαστάσεις ελαστικών»

«Δεν ξέρεις; Και τι κάνεις εδώ μέσα; Πήγαινε να δουλέψεις σε καμιά καφετέρια!»

Επίσης καταλαβαίνετε τη συνέχεια από τον κόσμο που περίμενε. Τελικά τα άκουγε και απ’ αυτούς ο πωλητής!

«Μην απαντάς σε κανένα! Θα εξυπηρετείς μόνο όσους είναι στην ουρά και έρχεται η σειρά τους»

Όπως το ακούτε: άνθρωποι ήρθαν στα χέρια για τις χιονοαλυσίδες!

Κάποιοι έπαιξαν κι έχασαν, κι ας περίμεναν πάνω από δύο ώρες! Γιατί όταν ερχόταν η σειρά τους, είχαν τελειώσει οι αλυσίδες για τον τύπο των ελαστικών τους! Αυτό είναι μαρτύριο!

Η ψυχρολουσία ήταν… μπροστά στη βρύση, όταν επιτέλους έφταναν. Κάμποσα είδη αλυσίδων που πρόσφεραν ασφάλεια, κόστιζαν 250 ευρώ! Το ξαναλέω: διακόσια πενήντα ευρώ!

Λίγες εβδομάδες πριν, κόστιζαν 30% φθηνότερα!

Κι είναι δεδομένο ότι κάποιοι αισχροκέρδησαν εκμεταλλευόμενοι την κατάσταση και το χάος!

Αν η ιστορία είχε επικοινωνηθεί καλύτερα, αν δεν ήταν οι περισσότεροι «της τελευταίας στιγμής», όλα θα ήταν αλλιώς!
Έτσι κι αλλιώς, περαστικά μας.

Α, το βράδυ στον ύπνο μου, μετά από αναμονή τριών ωρών στην ουρά, έβλεπα έναν συγκεκριμένο εφιάλτη.

Έναν κύριο να πετάγεται στο πλήθος και να λέει «μια ερωτησούλα μόνο». Κι αφού την έκανε κι ερχόταν η σειρά μου, ο πωλητής μού έλεγε ότι δεν υπάρχουν αλυσίδες για τον τύπο των ελαστικών μου!

Εφιάλτης στο δρόμο προς το χιόνι!