Για την υπέρβαση της προγραμματικής στασιμότητας της Σοσιαλδημοκρατικής αυτο-ήττας

Το κρίσιμο σταυροδρόμι στο οποίο βρίσκεται η Ελληνική Αριστερά και Κεντροαριστερά καθιστά επιτακτική την ανάγκη για αυτοκριτική, αναστοχασμό, εσωτερική σύγκρουση, καθαρό μυαλό, απογαλακτισμό από σύμβολα και καταστάσεις του παρελθόντος, που θα επιφέρει τον ακριβή προσδιορισμό όλων αυτών των γεγονότων, που οδήγησαν στην καθίζηση αυτού του χώρου.

Μιας καθίζησης, που είχε και ως άμεση συνέπεια την παντοκρατορία μιας Δεξιάς. Μιας παντοκρατορίας, που εκμεταλλεύτηκε άριστα την επιτάχυνση της νεοφιλελευθεροποίησης της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, η οποία προέκυψε και από την οικονομική αποτυχία

του μοντέλου της ένωσης της Αριστεράς στη Γαλλία τη δεκαετία του 1980. Έχασε την ευκαιρία να αποτελέσει πρότυπο. Παρόλα αυτά, μπορεί να αποτελέσει τώρα πρότυπο γνωρίζοντας τα όποια λάθη της εποχής εκείνης, που ήταν αρκετά και σημαίνοντα, και να προχωρήσει μπροστά, δημιουργώντας την μεγάλη ευρεία δημοκρατική παράταξη, που θα αντιμετωπίσει κατάματα την επέλαση της Δεξιάς, όντας ταυτόχρονα η κυβερνώσα Αριστερά, που θα ξανά θέσει τον Άνθρωπο στο επίκεντρο της πολιτικής.

Η εποχή και το πλαίσιο της Ε.Ε. καθιστά πολύ δύσκολο, έως ουτοπικό το εγχείρημα μιας σοβαρής ριζοσπαστικής Ευρωπαϊκής Αριστεράς και Σοσιαλδημοκρατίας, με τον συμβιβασμό να αποτελεί το κύριο ανασταλτικό παράγοντα, μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από αδράνεια και έντονη συντηρητικοποίηση, προσκολλημένη σε παρελθοντικά στοιχεία, φοβούμενη οτιδήποτε ρηξικέλευθο και καινοτόμο.

Ο ευρύτερος χώρος της Κεντροαριστεράς οφείλει να ξεφύγει από την περιθωριοποίηση, να ξεκινήσει να δίνει απαντήσεις και λύσεις στα σύγχρονα ερωτήματα και προβλήματα, και να βάλει ένα τέλος στο μουσειακό χαρακτήρα, που τείνει να αποκτήσει.

Να ξεφύγει από την ματαιοδοξία της καρέκλας και της εξουσίας μέσω της εκλογικής λεηλασίας της μιας δύναμης έναντι μιας άλλης, εντός των τειχών της.

Κοινός αντίπαλος, ο πελατειασμός και η συντήρηση πάσης φύσεως, ο λαϊκισμός, η τοξικότητα, η εξυπηρέτηση συμφερόντων των ολίγων.

Ο ευρύτερος χώρος της Κεντροαριστεράς οφείλει να συζητήσει την ουσία της πολιτικής της στην κυβέρνηση και την κοινωνία. Να διατυπώσει μια

προοδευτική, ευρωπαϊκή, ριζοσπαστική, δημοκρατική πρόταση για την Ελλάδα και την Ευρώπη.

Για μια κοινωνία πιο ελεύθερη, πιο δίκαιη, πιο δημοκρατική.

Η σοσιαλδημοκρατία επανιδρύθηκε το 1930, ως απάντηση στην άνοδο του φασισμού το 2008, είχε μια ιστορική ευκαιρία να επανιδρυθεί ωστόσο μέσα σε μια 15ετία, έχει καταφέρει να συρρικνωθεί και απαξιωθεί αρκετά, οδηγώντας σε μία σοσιαλδημοκρατική αυτό-ήττα. Αν λοιπόν η ριζοσπαστική Αριστερά και σοσιλαδημοκρατία, δεν μπορούν να ανθίσουν ξανά τώρα, υπό αυτό το πλαίσιο, που, πώς, πότε και γιατί θα μπορούμε να ελπίζουμε, πως η προγραμματική της στασιμότητα θα ξεπεραστεί;

Πρόκειται για ένα ερώτημα καίριο, που οφείλει να απαντηθεί, ώστε η αδράνεια και η περιθωριοποίηση να μετατραπούν σε ένα ορμητικό ποτάμι, που με ωριμότητα, σχέδιο και με βάση τις αρχές της Αριστεράς και της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, θα ξανά αποτελέσουν τη σοβαρή εναλλακτική, που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος αλλά και το ευρωπαϊκό εγχείρημα.

*Γράφει ο Θανάσης Μυλιόρδος, Μέλος τoυ Δικτύου Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της πολιτικής κίνησης Ανανεωτική Αριστερά, υποψήφιος διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου