Η γενιά του brain drain και η μεγάλη επιστροφή στην πατρίδα

Γράφει ο Τιμολέων Ζιώγκας, Μαθηματικός, Μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ

Φεύγοντας από την Ελλάδα το φθινοπωρο του 2013 πήρα μαζί μου πολλά πράγματα. Ένα από αυτά ήταν ένα βιβλίο, τα «Άπαντα» του αγαπημένου μου Κωνσταντίνου Καβάφη.

Έπειτα από πολύ καιρό, παραμονές πια της ελληνικής παρέλασης στην 5η λεωφόρο, άρχισα να το ξεφυλλίζω και έπεσε πάνω σε ένα συγκλονιστικό για μένα ποίημα το οποίο θα λειτουργούσε καταλυτικά στη διαμόρφωση

των αντιλήψεών μου αναφορικά με τις δράσεις που θα έπρεπε να γίνουν ώστε η ελληνική κοινότητα της Διασποράς – μέλος της οποίας ήμουν και εγώ πλέον – να κρατήσει ζωντανά την ταυτότητά της.

Το ποίημα δεν ήταν άλλο από τους «Ποσειδωνιάτες»

Ο Καβάφης στους «Ποσειδωνιάτες» επί της ουσίας περιγράφει μία ελληνική αποικία τα μέλη της οποίας έχουν ξεχάσει την ελληνική γλώσσα. Ο ποιητής αντιλαμβανόταν τον αγώνα που απαιτείται από τους Έλληνες της Διασποράς να διατηρήσουν τα στοιχεία της ταυτότητάς τους.

Ήταν τόσο διαχρονικό αυτό το αίσθημα και η ανάγκη που ειλικρινά ένιωσα σαν να το έγραφε για όλους εμάς. Για όλους εμάς που είμαστε μία γενιά που αναγκάστηκε να φύγει μακριά από την πατρίδα της ώστε να υλοποιήσει τα όνειρά της. Η γενιά του brain drain.

Και ποιος δεν έχει ακούσει αναλύσεις γι’ αυτό το περίφημο brain drain και για τον πάγιο εθνικό στόχο της επιστροφής μας. Πόσο εύκολο, όμως, είναι να επιστρέψουμε; Ξέρω πολύ καλά ότι δεν υπάρχει μετανάστης – Έλληνας και μη – που δεν θα ήθελε να επιστρέψει στο «σπίτι» του.

Και αυτό γιατί «σπίτι» δεν είναι μόνο τα τσιμέντα και τα τούβλα. Ή μάλλον δεν είναι καθόλου αυτά. Ειδικά για εμάς τους Έλληνες «σπίτι» είναι η οικογένειά μας, οι φίλοι μας, η μυρωδιά του ολάνθιστου βασιλικού στο μπαλκόνι, η πεντανόστιμη σπανακόπιτα της γιαγιάς. Είναι όμως εφικτό να επιστρέψουμε;

Κάποιοι θα επιστρέψουν. Θα τα καταφέρουν. Κάποιοι θα στήσουν τις ζωές τους στις ήδη υπάρχουσες κοινότητες της ομογένειας η θα δημιουργήσουν νέες εστίες ελληνισμού. Σε αυτούς τους ανθρώπους θα ήθελα να σταθώ.

Ως εκπαιδευτικός αντιλαμβάνομαι τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει το εκπαιδευτικό σύστημα στην ανάπτυξη και την καλλιέργεια νέων γενεών με εθνική συνείδηση και γενική παιδεία. Στο πεδίο της γλωσσικής εκπαίδευσης η Αρχιεπισκοπή και οι ενορίες της έχουν συμβάλει τα μέγιστα, όμως δυστυχώς δεν αρκούν τέτοιες προσπάθειες. Υπάρχουν τόσες ανεκμετάλλευτες ευκαιρίες που θα μπορούσαμε να αδράξουμε.

Μία τέτοια περίπτωση είναι charter school που δίνουν τη δυνατότητα να διδάσκεται η γλώσσα – για παράδειγμα η οργάνωση του Γκιουλέν διαθέτει περισσότερα από 100 charter schools. Θα μπορούσαν επίσης να γίνουν συμφωνίες με εκπαιδευτικούς φορείς πολιτειών με έντονο ελληνικό στοιχείο ώστε να ενταχθεί η ελληνική ως ξένη γλώσσα. Αυτό θα αποτελούσε πολύ σημαντική αναγνώριση για τη χώρα αφενός και αφετέρου θα διευκόλυνε πολύ τις οικογένειες των ομογενών.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά. Στο πλαίσιο όμως ενός άρθρου δυστυχώς είναι αρκετά δύσκολο. Σε αυτό που θα ήθελα να εστιάσω είναι ότι μία μέρα σαν αυτή πολύ είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι για να μην γίνουμε σύγχρονοι «Ποσειδωνιστές« οφείλουμε να διεκδικήσουμε από το ελληνικό κράτος τη στήριξή του.

Πρέπει τα παιδιά μας να καταφέρουν να γνωρίσουν την ελληνική γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα μέσα από τις σύγχρονες υποδομές. Το αξίζουμε. Μαζί με νέους επιστήμονες του εξωτερικού έχουμε συστρατευθεί στο πλευρό του προέδρου του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ Νίκου Ανδρουλάκη και μέσα από προτάσεις και δράσεις θα τα καταφέρουμε.