Ο Χάρης Καλεντάκης δίνει «11 πάσες» μέσω του TheCaller: Ένα βιβλίο… ύμνος στην στρογγυλή θεά

Είσαι λάτρης της μπάλας; Παθιάζεσαι να βλέπεις ή να παίζεις ποδόσφαιρο; Ή μήπως ψάχνεις να βρεις την ευκαιρία να εξερευνήσεις αυτό τον συναρπαστικό κόσμο; Αν η απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα είναι «ναι», τότε το βιβλίο «11 Πάσες» του Χάρη Καλεντάκη αξίζει την προσοχή σου!

Το βιβλίο «11 πάσες» από τις Εκδόσεις «24γράμματα»/Γιώργος Δαμιανός (κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2023) είναι αφιερωμένο στο ποδόσφαιρο και έχει γραφτεί από τον Χάρη Καλεντάκη. Πρόκειται για ένα λογοτεχνικό σύγγραμμα που δεν αναλύει την «στρογγυλή θεά» επιφανειακά ή επιδερμικά, αλλά η θεματολογία του καλύπτει ένα ευρύτερο

αθλητικό και κοινωνικό φάσμα.

Στο συναρπαστικό και πολύπλευρο κόσμο που κρύβει μέσα της η μπάλα, το βιβλίο αυτό ανοίγει μια μικρή χαραμάδα και στις σελίδες του, πέρα από χαρτί και μελάνι, συναντάται ο μοναδικός συνδυασμός ομορφιάς και πάθους που συντροφεύει το ποδόσφαιρο.

Και τι σημαίνει ποδόσφαιρο για τον Χάρη Καλεντάκη; Ένα συναίσθημα που «ρέει» από πάσα σε πάσα και κορυφώνεται σε κάθε γκολ!

«Ο κόσμος χωρίς μπάλα θα ήταν διαφορετικός»

Διαβάζοντας κανείς τις «11 Πάσες» (σ.σ. μπορείτε να τις βρείτε και ηλεκτρονικά ΕΔΩ) συνειδητοποιεί, μεταξύ άλλων, το γιατί «το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα ξυπνητήρι συγκινήσεων», αλλά και το γιατί «ο κόσμος χωρίς την μπάλα θα ήταν πολύ διαφορετικός».

Παράλληλα, ο αναγνώστης ανακαλύπτει πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία όπως το πώς λειτουργεί και χρησιμοποιεί το άθλημα το σύστημα της σημερινής οικονομικής βιομηχανίας, το πώς επηρέασε τους αθλητές και τους ποδοσφαιρόφιλους η πανδημία Covid-19, το πώς οι λάτρεις του αθλήματος εξαπατώνται, ενώ μαθαίνει περισσότερα για τη σχέση παικτών και οπαδών!

Από το βιβλίο «11 Πάσες» του Χάρη Καλεντάκη11 πάσες, 11+1 ενότητες και κρίσιμα ερωτήματα

Το λογοτεχνικό δημιούργημα του Χάρη Καλεντάκη χωρίζεται σε 11+1 ενότητες, με την τελευταία να έχει μια… ιδιαιτερότητα που θα σας αφήσουμε να την ανακαλύψετε εσείς διαβάζοντάς το.

Στο βιβλίο μπορεί να συναντήσει κανείς τα εξής κεφάλαια:

1) Η Πάσα με μια επαφή, 2) Η μακρινή Πάσα, 3) Το Ένα-Δύο, 4) Η Πάσα προς τα πίσω, 5) Η κοντινή Πάσα, 6) Η παράλληλη Πάσα, 7) Η προωθημένη Πάσα, 8) Η κάθετη Πάσα, 9) Το Τακουνάκι, 10) Η διεκδικούμενη Πάσα και 11) Η Κεφαλιά.

Παράλληλα, μέσα από τις 11 αυτές Πάσες θα ανακαλύψει κανείς και σημαντικές απαντήσεις σε ερωτήματα όπως το «γιατί το ποδόσφαιρο δεν αγαπήθηκε και δεν εντάχθηκε μέσα σε ορισμένες κοινωνίες», το «ποιο είναι το όφελος της τεχνολογικά υποβοηθούμενης διαιτησίας όταν η λίστα των αστοχιών μεγαλώνει», το «πώς θα απέδιδαν οι αστέρες του παρελθόντος σε χάλια γήπεδα με παροχές υψηλού επιπέδου» κ.α.

Η λατρεία του Χάρη Καλεντάκη για το ποδόσφαιρο παραμένει ακλόνητη

Ο συγγραφέας του βιβλίου, Χάρης Καλεντάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου στις αλάνες και στα πάρκα της πόλης έκανε τα πρώτα του σουτ, μαζί με τα πρώτα του βήματα.

Ξεκίνησε από τις Ακαδημίες, αγωνίστηκε σε τοπικά σωματεία, αλλά στο τέλος τον κέρδισαν… οι σπουδές. Σήμερα, εργάζεται ως ιατρός σε νοσοκομείο της Αθήνας, ωστόσο πέρα από το επιστημονικό του ενδιαφέρον, η λατρεία του για το ποδόσφαιρο παρέμεινε ακλόνητη.

Μιλώντας στο TheCaller.gr, αναφέρεται στους λόγους συγγραφής του βιβλίου «11 Πάσες», αναλύει σύγχρονα ζητήματα που απασχολούν σοβαρά την ποδοσφαιρική κοινότητα και εκμυστηρεύεται το αποτύπωμα που θέλει να αφήσει στους αναγνώστες.

Η Συνέντευξη στον Κυριάκο Δημητρόπουλο

-Πώς προέκυψε και πώς εξελίχθηκε η αγάπη σας για το ποδόσφαιρο;

«Το ποδόσφαιρο προέκυψε στη ζωή μου αβίαστα και αυθόρμητα. Ξεκίνησα από τα 5 έτη να παίζω σε Ακαδημία και αυτό που θυμάμαι είναι ακόμα και στο διάδρομο του σπιτιού να ρίχνω μόνος μου σουτάκια ή πολλές φορές να αναγκάζω τους γονείς μου και την αδερφή μου για συμμετοχή στο παιχνίδι.

Μάλιστα, εκείνα τα χρόνια συνήθιζα να πηγαίνω με τον μπαμπά μου σε ένα πάρκο κοντά στο σπίτι μας και μου άρεσε να κάνω τον τερματοφύλακα. Βλέποντας, λοιπόν, στα πρώτα μαθητικά μου χρόνια ότι είμαι καλός, αποφάσισα να το κυνηγήσω.

Δεν έφτασα σε επαγγελματικό επίπεδο, αλλά νομίζω πως για τις συνθήκες της εποχής έκανα το καλύτερο που μπορούσα».

-Γιατί επικράτησαν οι σπουδές στην ιατρική έναντι του πάθους για μια ενδεχόμενη ποδοσφαιρική καριέρα και πώς μια τέτοιου είδους απόφαση αντανακλά στη ζωή ενός ανθρώπου;

«Ο δρόμος της Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης είναι σίγουρα πιο ασφαλής, δεν εμπεριέχει ρίσκα ή απρόοπτα όπως ένας τραυματισμός και ταυτόχρονα σου δίνει τη δυνατότητα να πετύχεις, αν εργαστείς πολύ σκληρά.

Αντιθέτως, η σταδιοδρομία στο ποδόσφαιρο δεν είναι στο “χέρι” σου εξ’ ολοκλήρου. Επέλεξα την ασφάλεια της ιατρικής, η οποία όμως να τονίσω πως και μου άρεσε και με κάλυπτε σε όλα τα επίπεδα. Έβλεπα στην ιατρική το μέσο για να μπορώ να προσφέρω κοινωνικά, ενώ εμπεριέχει σαν κλάδος και τα στοιχεία της δημιουργικότητας και της ομαδικότητας, καθώς είσαι ενταγμένος σε μια ομάδα και συνεργάζεσαι μαζί με άλλους ανθρώπους.

Για να δώσεις λύση σε έναν ασθενή πρέπει να συνεργαστείς μαζί του. Να τον ακούσεις και να σε ακούσει. Μπορεί, λοιπόν, εκ των υστέρων να άφησα πίσω ένα όνειρο όπως είναι αυτό της ποδοσφαιρικής καριέρας, ωστόσο το πως εξελίχθηκε η ζωή μου με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο».

Από το βιβλίο «11 Πάσες» του Χάρη Καλεντάκη

-Πότε ήρθε η πρώτη σκέψη για τη συγγραφή του βιβλίου και πώς προέκυψε το όνομα «11 Πάσες»;

«Η όλη ιδέα της συγγραφής αυτού του βιβλίου ήταν κάτι το ιδιαίτερα… έμφυτο, καθώς από πολύ μικρή ηλικία είχα εντοπίσει την επιθυμία μου να γράψω ένα βιβλίο.

Αφού πέρασαν τα χρόνια και φτάνοντας κάπου στο 2020, παίρνοντας δώρο ένα βιβλίο ποδοσφαιρικού περιεχομένου με… φιλοσοφική σκοπιά από την σύντροφό μου, συνειδητοποίησα πως αν μπορεί ένας άνθρωπος που δεν είναι παίκτης ή παράγοντας ή προπονητής, να γράψεις τις σκέψεις του στο χαρτί κι αυτές να αποτυπωθούν κι να έχουν ένα νόημα, τότε γιατί να μην μπορώ και εγώ να το τολμήσω;

Πείσμωσα, λοιπόν, ακόμα περισσότερο και ξεκίνησα να γράφω. Και μπορεί το επόμενο χρονικό διάστημα να βίωσα ορισμένα δυσάρεστα γεγονότα στην προσωπική μου ζωή, όμως, οι “11 Πάσες” αποτέλεσαν το αποκούμπι και το εγχείρημα που μου έδινε ενέργεια να έχω όμορφες σκέψεις και να τις καταγράφω – εξωτερικεύω, με την πρώτη τους δομή να σχηματοποιείται.

Όσο για τον τίτλο του βιβλίου, πρέπει να πω ότι είχα αρκετές σκέψεις. Η πρώτη είχε να κάνει με όσα ήθελα να περιγράψω μέσα σε αυτό, δηλαδή όλα όσα έχει μέσα της η μπάλα. Τεχνολογία, οικονομία, κοινωνία, αισθήσεις, ανθρώπινες σχέσεις. Τα πάντα.

Το «Ό,τι έχει μέσα της η μπάλα» ήταν ο πυρήνας της ιδέας μου, ωστόσο όταν το ολοκλήρωσα έψαχνα να βρω έναν τίτλο πιο λογοτεχνικό, πιο μυστηριώδη και έτσι φτάσαμε στο “11 Πάσες”.

Ένας τίτλος συμβολικός ποδοσφαιρικά λόγω του 11Χ11 (σ.σ ο αριθμός των ποδοσφαιριστών κάθε ομάδας) και προσωπικά, καθότι ταυτίστηκε μέσα μου και με δικά μου πρόσωπα».

-Στον επίλογο εντοπίζονται ορισμένες σας αμφιβολίες πριν την έκδοσή του. Πώς παρακάμφθηκαν;

«Οποισδήποτε προσπαθεί να αποτυπώσει κομμάτια του εαυτού του του σε μια ολότητα, τελικά όταν τα βάζει όλα σε μια σειρά, συνειδητοποιεί πως αυτό που έχει δομήσει είναι ελαφρώς πιο μεγάλο από τον ίδιο, διότι δεν μπορεί να έχει τον απόλυτο έλεγχο.

Κι αυτό καθότι όταν αρχίζεις τη δημιουργία από τα χαμηλά στα ψηλά, έχεις τον έλεγχο της κάθε λέξης, πράγμα που δεν συμβαίνει όταν αυτές πλέον είναι χιλιάδες. Εκεί σκέφτεσαι το “αν με καλύπτουν όλα αυτά που έχω γράψει”, ενώ σε δεύτερο επίπεδο σκέφτεσαι το “ποιος είμαι εγώ και οι απόψεις μου που αξίζουν να αποτυπωθούν ή αξίζουν να διαβαστούν”.

Σε εκείνο το σημείο αποκτάς μια ανασφάλεια απέναντι στο αναγνωστικό κοινό, για το αν είσαι επαρκής, αλλά και για το αν τα όποια φώτα που θα πέσουν πάνω σου, αξίζουν τον κόπο να φτάσουν σε σένα. Κι αυτό διότι γνωρίζω καλά πως δεν έχω την… αστερόσκονη κάποιου που ασχολείται επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο ή τη συγγραφή.

Αποφάσισα τελικώς να πάρω το ρίσκο της έκθεσης και να παρουσιάσω τις ιδέες και τον κόπο μου, διότι πάντοτε σαν άνθρωπος προτιμούσα τη δράση από την αδράνεια. Ευτυχώς, για την ώρα, μόνο καλό μου έχει κάνει αυτή η απόφαση και μόνο καλά λόγια έχω ακούσει.

Μπορείς να ξεκινήσεις από πολύ χαμηλά και πράγματι να “χτίσεις” κάτι όμορφο, αρκεί να έχεις περιεχόμενο. Αυτό ακριβώς είναι το μάθημα που πήρα».

«Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ ΕΙΧΕ ΤΟ ΓΙΝ – ΓΙΑΝΓΚ ΜΕΣΑ ΤΟΥ»

-Ποια είναι για εσάς η σημαντικότερη απ’ τις 11 Πάσες και γιατί;

«Οι “11 Πάσες” αποτελούν ουσιαστικά ένα πρόσχημα, δεν είναι δηλαδή αμιγώς ποδοσφαιρική η χρήση τους. Π.χ. η πάσα προς τα πίσω δεν είναι κάτι το εξηζητημένο, δεν υπάρχει ως όρος, απλά την χρησιμοποιώ αλληγορικά για να εξυπηρετήσω τους σκοπούς του περιεχομένου του κάθε κεφαλαίου.

Προσωπικά, η ομορφότερη πάσα είναι εκείνη που δεν μπορεί να εξουδετερωθεί και οδηγεί σε μια πρόοδο, σε ένα σκοπό, όπως είναι το γκολ. Κάποτε ο θρυλικός Ερίκ Καντονά είχε απαντήσει σε μια ερώτηση για το ομορφότερο γκολ που έχει πετύχει λέγοντας ότι: “Το πιο ωραίο μου γκολ ήταν μια πάσα”. Αυτό λοιπόν θα επικαλεστώ κι εγώ.

Συνεπώς, η πάσα που κόβει κάθετα τις γραμμές είναι πιο δύσκολη και συνήθως αδύνατο να αναχαιτιστεί, άρα αυτή είναι η πιο όμορφη και συνάμα σημαντική».

-Στο βιβλίο καταγράφονται οι δύο αγαπημένες σας ενδεκάδες, με ονόματα… μυθικών ποδοσφαιριστών μέσα σε αυτές. Ποια, όμως, θα κέρδισε στο… νήμα σε έναν φανταστικό αγώνα;

«Ήθελα να είμαι απόλυτα δίκαιος με όσους έχουν ξεχωρίσει μέσα στα χρόνια. Οι δύο ενδεκάδες που επέλεξα, αντικατοπτρίζουν τη δική μου αισθητική γύρω από το ποδόσφαιρο.

Όσο για το ποια θα κέρδιζε, πιστεύω εκείνη με τους βετεράνους αστέρες. Κι αυτό διότι έπαιξαν σε μια εποχή όπου το ποδόσφαιρο ήταν λιγότερο τυποποιημένο, όπου η ανάγκη για ανάδειξη ταλέντου ήταν μεγαλύτερη από εκείνη για την εφαρμογή της καλύτερης δυνατής τακτικής.

Οι παίκτες εκείνης της εποχής είχαν τεράστιο ταλέντο και έβγαζαν προσωπικότητα στον αγωνιστικό χώρο, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι οι εκείνοι που επέλεξα στην ενδεκάδα της νεότερης εποχής. Θα ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον ματς με μεγάλο σκορ».

-Όπως διαβάσει το βιβλίο, παρατηρεί και μια μεγάλη και ξεχωριστή αναφορά στον Ντιέγκο Μαραντόνα…

«Η αναφορά στον Μαραντόνα ξεκίνησε από την ανάγκη μου να περιγράψω τη δύναμη του ποδοσφαίρου, όσον αφορά το κομμάτι της πίστης. Άλλωστε, ο θρυλικός αυτός παίκτης είναι και ο μοναδικός για τον οποίο έχει δημιουργηθεί μια “θρησκεία” γύρω του.

Όταν λοιπόν αναζητούσα να βρω απαντήσεις ως προς το γιατί οι άνθρωποι ταύτιζαν τον Μαραντόνα με Θεό, δόμησα εν τέλει ένα ολόκληρο κεφάλαιο. Ο λόγος που τον ξεχωρίζω ανάμεσα σε πολλούς κορυφαίους δεν είναι σίγουρα ποδοσφαιρικός, μιας και δεν έχω προλάβει να τον παρακολουθήσω.

Ωστόσο, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι είναι ο μοναδικός αθλητής που υπήρξε τόσο αυθεντικός και ταυτόχρονα πέτυχε να σαμποτάρει τον εαυτό του στον απόλυτο βαθμό, καμουφλάροντας παράλληλα όλες τις αδυναμίες που του δημιουργούσαν οι εξαρτήσεις.

Ο Μαραντόνα έκανε τα πάντα για να στερήσει από τον κόσμο το ταλέντο του. Δεν αποτέλεσε ποτέ πρότυπο, αλλά ήταν τόσο μοναδικός ως άνθρωπος που κατάφερε ό,τι δεν θα μπορούσε ποτέ κανείς. Να ενώσει τους οπαδούς της Μπόκα Τζούνιορς που τον λάτρευαν με εκείνους της Ρίβερ Πλέιτ που τον μισούσαν, αλλά τον σέβονταν καθολικά.

Και μην ξεχνάμε πως έχει σκοράρει και το γκολ που ονομάστηκε ως “χέρι του θεού” στον τελικό με την Αγγλία το 1986. Γενικότερα, ο Μαραντόνα ίχε το Γιν-Γιανγκ μέσα του».

«ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΔΕΝ “ΣΗΚΩΝΕΙ” ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΤΟΝ ΡΑΤΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗ ΒΙΑ»

-Η χρησιμοποίηση της τεχνολογίας έχει επωφελήσει τελικώς το ποδόσφαιρο;

«Η χρήση της τεχνολογίας αποτελεί μια πολύ όμορφη ιδέα, καθώς έτσι αμβλύνεται το αίσθημα της αδικίας. Από τα παλιότερα χρόνια έχουν υπάρξει πολλές κραυγαλέες στιγμές αδικίας και επομένως ένα τεχνολογικό βοήθημα, όπου θα αναιρεί κάθε τέτοια μορφή, καθιστά την εφαρμογή του αναγκαία.

Τη σημερινή, ωστόσο, εποχή η τεχνολογία εξαρτάται από τον ανθρώπινο παράγοντα, με τη μορφή που είναι τοποθετημένη μέσα στο άθλημα. Όταν βλέπουμε πως το VAR “τρώει” αγωνιστικά λεπτά για να καταλήξει σε μια απόφαση που εν τέλει σηκώνει συζήτηση ενστάσεων, τότε τελικά η τεχνολογία έχει χάσει το ηθικό της πλεονέκτημα, την επιστημονική της σφραγίδα για εγκυρότητα.

Πρέπει να παραδεχτούμε πως η τεχνολογία έτσι όπως εφαρμόζεται το 2023 στο ποδόσφαιρο έχει αποτύχει. Βλέπουμε άλλωστε τι συμβαίνει στην Αγγλία και την Premier League, το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο.

Υπάρχουν και μορφές τεχνολογίας όπως το Goal Line Technology, το οποίο είναι και πιο γρήγορο και πιο αξιόπιστο και θα πρέπει να αποτελεί τον… μπούσουλα, αλλά και η παρακολούθηση της φυσικής κατάστασης και των αγωνιστικών στοιχείων των ποδοσφαιριστών».

-Τα περιστατικά βίας και ρατσισμού ολοένα και πληθαίνουν το 2023. Πότε πραγματικά θα καταφέρουμε να μπει ένα τέλος;

«Η φύση ενός αθλήματος όπως το ποδόσφαιρο, είναι τέτοια που ενώνει τους ποδοσφαιριστές κι εκείνοι με τη σειρά τους ενώνονται με τους φιλάθλους για έναν κοινό σκοπό. Δεν πρόκειται για ένα άθλημα που “σηκώνει” μέσα του τον φανατισμό, τη βία και τον ρατσισμό.

Όλα αυτά είναι κακέκτυπα και αρνητικές προεκτάσεις, τα οποία συνδέονται και με τον σύγχρονο κόσμο που ζούμε, στον οποίο υπάρχει μεγάλη έξαρση βίαιων συμπεριφορών, αλλά και της εγκληματικότητας.

Θεωρώ πως μέχρι σήμερα δεν έχει γίνει μια… τομή για την αντιμετώπιση όλων αυτών των φαινομένων, με όλους τους εμπλεκόμενους να εφαρμόζουν ημίμετρα. Πρέπει ο κάθε άνθρωπος να ξέρει τον λόγο που πηγαίνει να δει ποδόσφαιρο. Αν ο σκοπός του είναι να εκτονωθεί, τότε βρίσκεται σε λάθος χώρο.

Δεν είναι δυνατόν τα μισά συνθήματα των οπαδών των μεγάλων ομάδων να δημιουργούνται με σκοπό να βρίσουν και να εξευτελίσουν τον αντίπαλο και όχι για την υποστήριξη της δικής τους ομάδας. Πολλά πράγματα πρέπει να γίνουν, αλλά να ξεκινήσουμε πρώτα απ’ τα βασικά…»

-Τα social media έχουν βοηθήσει τους αθλητές και το άθλημα ή μήπως το υπονομεύουν;

«Πρόκειται για ένα τεράστιο κοινωνικό φαινόμενο, με… διπλή ανάγνωση. Στο ποδόσφαιρο, συγκεκριμένα, έχουν δημιουργήσει μια μεγάλη ανάγκη για παροχή περιεχομένου, γεγονός που όταν βασίζεται μόνο στην εικόνα, δεν λειτουργεί προς ουσιαστική κατεύθυνση.

Παράλληλα, οι παίκτες έχουν γίνει influencers, που εξαιτίας της διεισδυτικότητας που έχουν στην κοινωνία λόγω αποδοχής, ενδεχομένως αυτό το γεγονός να μην είναι φερέγγυο, μιας και εξυπηρετούν τα συμφέροντα αυτών των οποίων τους πληρώνουν για να διαφημίσουν το οποιοδήποτε προϊόν.

Το ποδόσφαιρο, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως είναι ένα άθλημα που δημιουργήθηκε από την κοινωνία και προορίζεται για αυτήν, άρα όταν οι πρωταγωνιστές του απέχουν από το μέσο πολίτη της κοινωνίας, τότε η ύπαρξη του δεν έχει κανένα νόημα ως πολιτιστικό στοιχείο».

«ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΚΙΝΗΤΡΟ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ»

-Ποια ήταν η ποδοσφαιρική στιγμή που σας… σήκωσε στον αέρα;

«Υπάρχουν πολλά γκολ που με έχουν ξεσηκώσει, αλλά θα τα χωρίσω σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη έχει να κάνει με τα γκολ που αναδεικνύουν την ομορφιά της συνεργασίας και σε αυτήν την κατηγορία θα ξεχωρίσω τρία.

Πρώτο εκείνο στο Ολυμπιακός – ΠΑΟΚ 5-1 του 2004 με την συνεργασία Τζιοβάνι – Ριβάλντο – Καστίγιο, δεύτερο αυτό που σημείωσε ο Καμπιάσο με την Αργεντινή στον αγώνα με τη Σερβία (6-0) για το Μουντιάλ του 2006 όπου οι νικητές άλλαξαν συνολικά 28 πάσες και τρίτο το εκπληκτικό τέρμα του Γουίλσιρ με την Άρσεναλ το 2013 απέναντι στη Νόριτς (4-1) για το αγγλικό πρωτάθλημα.

Η δεύτερη κατηγορία έχει να κάνει με γκολ που έχουν γράψει Ιστορία μέσα μου βιωματικά. Το ένα είναι εκείνο του Δέλλα με την Τσεχία στο Euro 2004 και το άλλο το πέναλτι του Σαμαρά στο Mundial του 2014 κόντρα στην Ακτή Ελεφαντοστού».

Το βιβλίο «11 Πάσες» του Χάρη Καλεντάκη

-Είναι εύκολο να περιγράψετε την στιγμή που επιτέλους πιάσατε το βιβλίο στα χέρια σας;

«Όταν πήρα για πρώτη φορά το βιβλίο στα χέρια μου ήταν μια πολύ όμορφη στιγμή με έντονα συναισθήματα. Βλέπεις τον κόπο σου και όσα είχες φανταστεί να παίρνουν “σάρκα και οστά”. Είχα πια την χειροπιαστή απόδειξη πως το όνειρο μου είχε γίνει πραγματικότητα.

Μάλιστα, όταν το διάβαζα μου ξυπνούσε πολλές μνήμες. Μπόρεσα μέσα από αυτό το βιβλίο να πετύχω τον στόχο μου και να καταλάβω πως είναι να δημιουργείς κάτι από το “μηδέν”, όπως όταν μεγαλώνεις ένα μικρό παιδί».

-Τι αποτύπωμα θα ήθελε να αφήσουν οι «11 Πάσες» στους αναγνώστες ο Χάρης Καλεντάκης;

«Ο στόχος του βιβλίου είναι να απευθυνθεί τόσο σε εκείνους που αγαπούν το ποδόσφαιρο όσο και σε αυτούς που δεν το έχουν αγαπήσει μέχρι τώρα.

Να αποτελέσει δηλαδή το ερέθισμα μέσω του οποίου κάποιος θα μπορέσει να δει την ομορφιά και την αθωότητα αυτού του αθλήματος, το οποίο έχει τη δύναμη να δίνει κίνητρο καθημερινά.

Το αποτύπωμα, συνεπώς, που θέλω να έχει αυτό το βιβλίο στους αναγνώστες, είναι να ταυτίζεται το ποδόσφαιρο με αγνότητα, αγάπη και σεβασμό. Όλοι μας στο τέλος είμαστε συμμέτοχοι σε κάτι πολύ μεγαλύτερο, που μόνο να ενώσει, να ανακουφίσει και να βοηθήσει μπορεί».