Συγγνώμη…Ίριδα, Μαλένα, Τζωρτζίνα

Είναι λοιπόν πολύ τρυφερό το γεγονός να εισπράττει κανείς μηνύματα έντονης επιθυμίας Ελλήνων μόνιμων κατοίκων του εξωτερικού ορθής μεταλαμπάδευσης Ελληνικών αξιών, ηθών και κουλτούρας σε μικρούς Έλληνες, και ο λόγος για τα παιδιά τους. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, κι αποτελεί προσωπική πάντοτε άποψη, μπορείς να καλλιεργήσεις, να εντρυφήσεις και να διατηρήσεις δυνατούς δεσμούς και σχέσεις με την Ελληνική ιστορία και πολιτισμό ως έναν βαθμό (τουλάχιστον!).

Την περασμένη εβδομάδα αξιώθηκα να ξεκινήσω διδασκαλίες σε ένα από τα σχολεία

της Ελληνορθόδοξης κοινότητας της Δυτικής Αυστραλίας το οποίο λειτουργεί υπό την αιγίδα και αγαστή υποστήριξη της Εκκλησίας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου (https://glci.com.au/).

Η ηλικία των συγκεκριμένων παιδιών – που με τίμησαν με την παρουσία τους, την αδιάκοπη και αστείρευτη δίψα τους για μάθηση και το άπλετο φως που εξέπεμπαν και γέμισε την αίθουσα – είναι 6 και 7 ετών και όντας δάσκαλός τους αισθάνθηκα πιο γεμάτος κι αρκετά βαρύτερος!

Είναι τόσο ωραίο και τόσο ευλογημένο να είσαι γονιός, να δημιουργείς στην δημιουργία του κόσμου, να προσφέρεις σε νέους ανθρώπους κι αυριανούς πολίτες εργαλεία και εχέγγυα γνώσης ως εφόδια για τη ζωή τους ούτως ώστε στο απώτερο μέλλον να λάβουν τέτοιες αποφάσεις για να απολαύσουν ότι εκείνοι θα θεωρούν καλύτερο για τον εαυτό τους αλλά και τις μελλοντικές τους οικογένειες.

Και επιπλέον, είναι όμορφο να εκπροσωπείς την Ελλάδα και να αποτελείς κεντρικό «εργαλείο» μετάδοσης της γλώσσας, του πολιτισμού και της κουλτούρας της.

Από τις λίγες φορές στη ζωή μου που ένιωσα να «γεμίζουν οι μπαταρίες» μου έντονα και  τόσο πολύ! Παρά την αρκετά μεγάλη απόσταση που αντικειμενικά τα τελευταία χρόνια χωρίζει τόσο εμένα όσο και την οικογένειά μου από την πατρίδα μας, η ανάγκη να μαθαίνω για εκείνη είναι αδήριτη! Καθημερινά συντονίζομαι είτε μέσω ραδιοφώνου είτε τηλεόρασης με την Ελληνική πραγματικότητα ώστε να πληροφορούμαι για ευχάριστα αλλά και δυσάρεστα γεγονότα… κι ότι άλλο μπορεί να περιέχει η Ελληνική καθημερινότητα.

Πάρα λοιπόν την χαρά και τη ζωντάνια που αποκόμισα από το φως αυτών των παιδιών μέσα σε λίγα μόλις λεπτά συνειδητοποίησα το σκοτάδι που έχουν μέσα τους ορισμένοι άνθρωποι…αν μπορούν να χαρακτηρισθούν ως άνθρωποι διότι θα ήταν μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως ανθρωπόμορφα τέρατα που ισορροπούν σε ορθή στάση ως προς τον άξονα της γης, κι απολύτως τίποτε παραπάνω!

Σε παλαιότερες δημοσιευμένες μου σκέψεις είχα αναφέρει ότι η οικονομική κρίση και οι συνεπάγουσες κοινωνικές συνέπειες προκάλεσαν ηθικοκοινωνική κρίση, ευρύτερα.

Κακώς εν τέλει διατύπωσα κάτι τέτοιο! Δεν υπήρχε κανένας λόγος να προσφέρω άσυλο σε οτιδήποτε απάνθρωπο μπορούσε να διαπράξει κάποιος που ενδεχομένως να αντιμετώπιζε έντονη οικονομική δυσκολία! Επουδενί! Δεν μπορώ να συλλάβω γονείς που θα αντιμετώπιζαν ενδεχομένως οικονομικές δυσκολίες και λόγω αυτού θα είχαν το σθένος να στραφούν, να βλάψουν, να κακοποιήσουν και στο τέλος να σκοτώσουν τα παιδιά τους! Ποτέ! Οι γονείς οφείλουν και πάντοτε θα πρέπει να δίνουν και τη ζωή τους για τα παιδιά τους κι όχι να παίρνουν τις ζωές των ίδιων των παιδιών τους!

Τελικά, αν και αρκετά αργά και μακάρι να μη χρειαζόταν να το έκανα ποτέ…, θα επιθυμούσα ως γονιός και έντονα προβληματισμένος Έλληνας του εξωτερικού να ζητήσω ένα τεράστιο συγγνώμη για τα όσα διατύπωσα σε παλαιότερες σκέψεις μου και για το ρόλο που ενδεχομένως να έπαιξαν ως συγκείμενες συνιστώσες της Ελληνικής πραγματικότητας μέσω των Μ.Μ.Ε. από τα τρία μικρά αγγελούδια που έφυγαν τόσο ανήθικα…άτιμα… απάνθρωπα…

την Ίριδα, 

την Μαλένα και 

την Τζωρτζίνα

Συγγνώμη…