Το ελληνικό μπάσκετ είχε ανάγκη το… οξυγόνο ενός μεταλλίου

Περίπου 40 ημέρες απομένουν για την έναρξη του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος μπάσκετ (παλιότερα γνωστό και ως... Μουντομπάσκετ) που συνδιοργανώνουν η Ιαπωνία, η Ινδονησία και οι Φιλιππίνες με παρούσα και την εθνική μας ομάδα.

Υπό άλλες συνθήκες το ενδιαφέρον θα ήταν τεράστιο και θα κάναμε όνειρα για μια πορεία διάκρισης που φτάνει ως το βάθρο. Όμως όσο περνούν οι μέρες και το απουσιολόγιο του κόουτς Ιτούδη θα έχει ελάχιστες κενές θέσεις, μάλλον και η… προσγείωση θα είναι απότομη.

Ο Σλούκας off και όλα δείχνουν πως

και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο θα απουσιάσει από ένα ακόμη «εθνικό» ραντεβού. Βάλτε και μερικούς ακόμη πρώτης γραμμής που είναι στο… αχ και βαχ και καταλαβαίνετε πως τελικά θα πάμε στη Μανίλα (εκεί είναι τα ματς του ομίλου) με πάρα πολύ μικρό καλάθι.

Το ελληνικό μπάσκετ που τόσο διψά μετά από πολλά, πολλά, πολλά χρόνια για μια μεγάλη διάκριση μάλλον θα αναγκαστεί να παραπέμψει κι αυτή την ευκαιρία στις καλένδες. Γιατί αν οι σούπερ σταρς απουσιάσουν ποιοι θα καλύψουν τα κενά;

Παίκτες υπάρχουν σύμφωνοι, όχι όμως με το απαραίτητο ταλέντο για να κουβαλήσουν την «επίσημη αγαπημένη» στις πλάτες τους. Υπό αυτή την έννοια προφανώς και ήταν μεγάλη επιτυχία, ήταν μπασκετικό οξυγόνο το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε η Κ20 εθνική ομάδα στο Eurobasket του Ηρακλείου.

Προσοχή. Δεν είμαστε τρελοί να πιστεύουμε πως τα… αμούστακα παιδάκια είναι την δεδομένη χρονική στιγμή σε θέση να καλύψουν το κενό του Giannis, του Σλούκα, του Καλάθη και πάει λέγοντας. Όμως είναι μια ελπίδα ότι κάτι καλό μπορεί να έρχεται από πίσω. Έξι χρόνια χωρίς μετάλλιο για τις μικρές εθνικές ήταν πολλά, οπότε στο Ηράκλειο πήραμε μια ώθηση.

Μια ελπίδα πως το ελληνικό μπάσκετ μπορεί να ανθίσει ξανά από ένα παρατεταμένο μαρασμό. Πάντως όλα στην ώρα τους. Το ταλέντο θα δούμε σε μερικά χρόνια αν έπιασε τόπο. Τώρα μένει να δούμε αν στις Φιλιππίνες θα πάμε ως πρωταγωνιστές ή ως απλοί κομπάρσοι!