25 Χρόνια “16 Lovers Lane”

Αγκαλιάζοντας το ζήτημα των ερωτικών αδιεξόδων με μια απρόσμενα λυτρωτική τραγουδοποιία.

Πλάι στο ολότελα συναισθηματικό φολκ ροκ στίγμα των ομοεθνών τους Triffids, οι Go-Betweens υπήρξαν ένα αντάξιο σχήμα, κατορθώνοντας να πιάσουν συνθετικά ζενίθ στη διάρκεια μιας πορείας με τρανταχτά κομβικά σημεία. Το προκείμενο αυστραλέζικο συγκρότημα, εξωτερίκευσε σκέψεις και αισθαντικότητα σε μια σειρά σαγηνευτικών και αυτόφωτων ηχογραφήσεων. Αποκορύφωμα αυτών…, το ακριβοθώρητα εξομολογητικό 16 Lovers Lane

Οι προετοιμασίες του συγκεκριμένου και έκτου διαδοχικού δίσκου του γκρουπ, σημάνουν και τον επαναπατρισμό του έπειτα από τέσσερις πλήρης διάρκειας δουλειές που καταστρώθηκαν σε Μεγάλη Βρετανία (κυρίως) και Γαλλία. Παράλληλα, είναι η τελευταία φορά που οι Go-Betweens θα προχωρήσουν σε ηχογράφηση πριν διασπαστούν προσωρινά και παγώσουν τις δραστηριότητές τους για ολόκληρη τη δεκαετία που θα έπονταν. Ακόμα κι η επανασύνδεση στα 00s, δε θα ανασύρει από τη μνήμη τίποτα που να πλησιάζει αυτές τις στουντιακές στιγμές, αλλά ούτε και την αύρα και τη μορφή της μπάντας, η οποία θα μεταβληθεί οριστικά ύστερα από αλλεπάλληλες αλλαγές μελών.

Μεταβαίνοντας στο υλικό του άλμπουμ, γίνεται αντιληπτό πως σε αντιδιαστολή με τα απομεινάρια κατακερματισμένων σχέσεων και ψυχοσυνθέσεων που πραγματεύεται το σύνολο από το Μπρίσμπαν, οι μουσικές καταθέσεις αυτού αποπνέουν κάτι το ποθητά λυτρωτικό. Το στιχουργικό σκέλος, παρότι επικεντρώνεται στον αρνητικό αντίκτυπο που είχε ο χωρισμός του τραγουδιστή και κιθαρίστα Robert Forster από την ντράμερ τους Lindy Morisson, δεν καταντά ποτέ μίζερο και καταθλιπτικό. Αντιθέτως, έρχεται να μετριαστεί από τις εναλλαγές θερμών και ψυχρών αποχρώσεων στις μελωδίες και τις φωνητικές αρμονίες των δέκα τραγουδιών που απαρτίζουν αυτό το θεσπέσιο μουσικό «αντίο» στην ερωτική συντροφιά. Συγχρόνως, η απώλεια, οι ισχυροί δεσμοί αλληλεξάρτησης, οι πληγές που δεν γιάνουν, κατακάθονται μαζί με τον αχό της απογοήτευσης ώστε να αναδυθούν στην κορυφή των συλλογισμών εκείνες οι όμορφες αναμνήσεις, τα αντίβαρα σε μια μουντή καθημερινότητα, οι καταστάσεις που βίωνες και εξακολουθούν να σου υπενθυμίζουν την αξία τους, με την απουσία τους.

Στο 16 Lovers Lane, λοιπόν, δεν θα σας αποτραβήξει καμιά κατατονία και ανεπιστρεπτί παραίτηση. Θα σας αποκαλυφθεί, σε ένα ευρύτατο φάσμα, η γη μιας ρομαντικής επαγγελίας, με πλοηγό το ηγετικό δίδυμο Robert Forster-Grant McLennan που βρίσκεται ξανά στις συνθετικές επάλξεις. Με απαρχή το ευκολομνημόνευτο τρεχαλητό του “Love Goes On!” με τα φλαμένκο περάσματα σε κιθάρα και βιολί, καθώς και τον εύθραυστο μονόλογο του “Quiet Heart”, ο οποίος μετατρέπεται μονομιάς σε μια indie pop ωδή σε όλων των λογιών τις φλόγες που ακόμα σιγοκαίν. Πλησίον αυτών, θα λάμπει σαν υπόδειγμα λυρισμού το υβρίδιο μετά-πανκ, φολκ, φλαμένκο, κλασικής μουσικής με τις λυσσομανούσες δοξαριές του “Was There Anything I Could Do?”, ενόσω με τα καρτ ποστάλ πραότητας των “Dive For Your Memory” και “I’m Alright” καρφιτσώνονται επιτέλους στον «Μεγάλο Πίνακα των Νοσταλγών», δίπλα στις μεταγενέστερες αφίξεις των Belle and Sebastian και Field Mice.

Οι Go-Betweens πλάθουν μελωδίες που δρουν στα ενδότερα των εμπνευστών τους και κατευθύνονται με αβίαστη συνέπεια στις μύχιες σκέψεις των αποδεκτών-ακροατών τους. Πρόκειται για εκείνες τις καλοσχηματισμένες μουσικές φράσεις που στα βάθη της απλότητας και των εύληπτων μηνυμάτων τους, κρύβουν κάτι εξαιρετικά δυσεύρετο. Μια ανακουφιστική αγαλλίαση… Θα καταλάβεις αν τις ακούσεις να κελαρύζουν (“Love Is A Sign”), να ανεβαίνουν σε ένα ασταμάτητα ρυθμικό roller coaster (“Streets Of Your Town”), να εκδηλώνουν την αγάπη τους για τους Television (“You Can’t Say No Forever”) και να εξαίρουν την ευγένεια μέσα στο θυμό (“Clouds”, “The Devil’s Eye”).

Και ναι, οι Go-Betweens αναπνέουν πάντοτε εδώ, παρόλο που ο McLennan μας άφησε ξάφνου και δια παντός προ επταετίας, μαζί με τις τελευταίες ηχοφραφημένες λέξεις και νότες τους.