Brad Mehldau Trio @ Παλλάς

Όταν στην χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2012, ένας πολύ μεγάλος χώρος όπως είναι το θέατρο Παλλάς είναι κατάμεστο από κόσμο σε μια τζαζ συναυλία, δε μπορεί παρά να σε αφήνει έκπληκτο. Πόσο μάλλον όταν η συναυλία αυτή δεν δίνεται από ένα ιστορικό όνομα της τζαζ, αλλά από ένα τρίο της νεότερης γενιάς.  Ο λόγος φυσικά, για το περίφημο τρίο του Brad Mehldau, που το βράδυ της Τρίτης επέστρεψε 3,5 χρόνια μετά στο Παλλάς, επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά τους λόγους για τους οποίους θεωρείται αυτό που επανέφερε την παραδοσιακή τέχνη του τρίο στην αρχική οριακή του μορφή. Αλλά ας πάρουμε τα πράματα από την αρχή.

Ήταν λίγα μόλις λεπτά πριν τις 21:00 όταν φτάσαμε στον εξωτερικό χώρο του θεάτρου, οι ουρές ήταν σε πλήρη διάταξη και το φουαγιέ σε αναβρασμό, δείχνοντας ότι πολύς κόσμος έσπευσε την τελευταία στιγμή να προμηθευτεί εισιτήριο. Κοινό κυρίως νεανικό, που κατά πλειοψηφία έδειχνε διψασμένο και συνειδητοποιημένο για αυτό  που πάει να παρακολουθήσει, ήταν συνωστισμένο στις εισόδους στο εσωτερικό του θεάτρου.

Η ώρα σήμανε, το καμπανάκι χτύπησε δύο φορές και όλα πια είναι έτοιμα. Ο Brad Mehldau εισέρχεται πρώτος στην σκηνή και αμέσως πίσω του τον ακολουθεί ο μόνιμος μουσικός του συνοδοιπόρος Larry Grenadier, o οποίος κοσμεί το τρίο από το ξεκίνημά του το 1994. Δίπλα τους  ο Jeff Ballard, άξιος διάδοχος του αξιόλογου Jorge Rossy, ο οποίος να μνημονεύσουμε ότι αποχώρησε φιλικά το 2004 από το τρίο, έχοντας στο πλούσιο παλμαρέ του, την καθοριστική συμμετοχή του στην περίφημη σειρά The Art of the Trio, που τόσο πολύ έχουμε αγαπήσει.

Οι πρώτες νότες διαχέονται στην κατάμεστη αίθουσα και οι στιγμές που θα ακολουθήσουν είναι μοναδικές.

Ο Brad Mehldau γλιστράει και ξεγλιστράει στο Steinway πιάνο, ακροβατώντας ανάμεσα στις επιρροές από το πλούσιο παρελθόν των προκατόχων του, αλλά και στο ταλέντο του, που του προσφέρει την ικανότητα να παντρεύει την κλασική μουσική με την τζαζ, την ποπ μουσική με τον αυτοσχεδιασμό, πάντα βάζοντας την προσωπική του σφραγίδα σε κάθε του νότα. Χρησιμοποιεί στο έπακρο την αντίστιξη για να αποδώσει τις εμπνεύσεις του και παρότι είναι αυτός που έχει αναλάβει το γενικό πρόσταγμα, προσφέρει άπλετο χώρο στους μουσικούς να εκφράσουν και αυτοί το πλούσιο ταλέντο τους.

Τι να πούμε και για τον Larry Grenadier στο κοντραμπάσο, που με το ψυχωμένο παίξιμό του καθήλωσε το ακροατήριο, ενώ στο πλάι, ο εξίσου άξιος Jeff Ballard στα ντραμς, είναι αυτός που συμπληρώνει αυτό το κομψοτέχνημα.

Δύο σχεδόν ώρες απόλυτης υπερβατικότητας και αποθέωσης της μουσικής θα ακολουθήσουν, με τις νότες να σχηματίζουν ένα μεταξένιο σκηνικό και το κοινό να καταχειροκροτεί σε κάθε ευκαιρία.

Λυρισμός, ευαισθησία, συνοχή, απέριττες ενορχηστρώσεις, σεβασμός, συναίσθημα, έμπνευση, δημιουργία, είναι κάποιες ελάχιστες λέξεις που μπορούν να περιγράψουν το γοητευτικό αυτό ταξίδι που βιώσαμε.

Δύο ψυχωμένα encore και το “Knives Out” των Radiohead για τελείωμα θα έρθουν για να ολοκληρώσουν μια οριακή από κάθε άποψη βραδιά, με το κοινό να