Cathedral “farewell show” @ Gagarin 205

Μήπως τώρα τελευταία έχουν γίνει λίγο της μόδας οι αποχαιρετιστήριες περιοδείες ή είναι η ιδέα μου; Με τις επανασυνδέσεις και τις επαναδραστηριοποιήσεις τη σήμερον ημέρα να έχουν γίνει σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, δεν ξέρω κατά πόσον μπορεί πιά ένα επονομαζόμενο farewell tour να έχει το ίδιο αντίκτυπο που είχε κάποτε στις συνειδήσεις των οπαδών, ακόμα και σε περιπτώσεις σαν και αυτή των Cathedral, μίας μπάντας που στα 20 χρόνια παρουσίας της δεν μας έχει συνηθίσει ούτε σε βαρύγδουπες δηλώσεις αλλά ούτε και σε οποιουδήποτε είδους τεχνάσματα εντυπωσιασμού.Όπως και να έχει, η επιστροφή του Lee Dorrian και της παρέας του στα μέρη μας είναι ένα θετικό γεγονός από μόνο του, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι οι συναυλίες των Cathedral είναι αυτό που λέμε εγγύηση για κάθε παρευρισκόμενο – με άλλα λόγια, αν αρέσκεσαι στο groovy doom των Βρετανών, δεν υπάρχει περίπτωση να μην περάσεις καλά, τελεία και παύλα.Οι Infidel και οι Violet Vortex ήταν τα σχήματα που επιλέχθηκαν για να ανοίξουν την βραδιά. Τους πρώτους δυστυχώς δεν τους πρόλαβα, οι Violet Vortex όμως ήταν πραγματικά εξαιρετικοί, όπως πάντα άλλωστε: ρυθμικό doom/stoner με μπόλικο όγκο, νεύρο και κάποια ελαφρώς επικά κιθαριστικά μέρη. Η μισή ώρα περίπου που έμειναν πάνω στην σκηνή πέρασε σαν αστραπή. Αξιοσημείωτο όσο και εντυπωσιακό το γεγονός ότι ήταν από τις λίγες φορές που εγχώριο support σχήμα καταφέρνει να έχει τον ίδιο σχεδόν καλό ήχο με το main act.Η εμφάνιση των Cathedral ξεκίνησε όσο πιο δυναμικά θα μπορούσε να περιμένει κανείς, με το Vampire Sun από το The Carnival Bizarre του 1995, ένα άλμπουμ το οποίο τιμήθηκε δεόντως το βράδυ του Σαββάτου (διόλου περίεργο, καθώς πρόκειται για την πιο γνωστή και επιτυχημένη δουλειά τους) μαζί με τα The Ethereal Mirror και Forest of Equilibrium, με άλλα λόγια τις 3 πρώτες τους full-length κυκλοφορίες. Η επιλογή των κομματιών φυσικά δεν ήταν καθόλου τυχαία, αφού όπως ακούσαμε και εκ στόματος του ιδίου του Dorrian η μπάντα θέλησε στην περιοδεία αυτή να παίξει κυρίως παλιά κομμάτια, κλείνοντας έτσι έναν κύκλο και επιστρέφοντας εκεί από όπου ξεκίνησε. Και πώς θα μπορούσε να μείνει κανείς παραπονεμένος όταν έχει την ευκαιρία να ακούσει ύμνους όπως το Midnight Mountain, το Soul Sacrifice, το Utopian Blaster, το Cosmic Funeral ή το Ride; Και ναί, εννοείται ότι ακούσαμε και το Hopkins, το οποίο ως συνήθως κρατήθηκε για το τέλος, παίρνοντας την μορφή του ύστατου αντίο των Cathedral  στους Έλληνες οπαδούς τους.Σκηνικά, η μπάντα φαίνεται να έχει μείνει στα ίδια ακριβώς– εντυπωσιακά – επίπεδα, όσα χρόνια και αν έχουν περάσει, χωρίς το παραμικρό ίχνος  παρακμής και χωρίς να έχει χάσει τίποτα απολύτως από την αίγλη της. Ο Lee Dorrian εξακολουθεί να συγκλονίζει με την θεατρικότητα του και το διεστραμμένο, ψυχωτικό του βλέμμα ενώ η φωνή του παραμένει σχεδόν ίδια και απαράλλακτη, ο Garry Jennings συνεχίζει να αναπαράγει τα εθιστικά και – ενίοτε – επιβλητικά του riff στην εξάχορδη με την ίδια εκθαμβωτική μαεστρία, την ίδια ώρα που ο Brian Dixon και ο Scott Carlson αναγάγουν με άν