End Of The Road Festival

Φτάνοντας στο χώρο που διεξάγεται το Εnd of the road (Larmer Tree Gardens, Dorset, UK) αμέσως καταλαβαίνει κανείς ότι οι επόμενες δύο μέρες θα κυλίσουν πάρα πολύ χαλαρά.Πολύ όμορφος χώρος, όλες οι σκηνές κοντά η μια στην άλλη,  περίπτερα με φαγητό αρκετά να ταΐσουν τον δεκαπλάσιο από τον κόσμο που είχε το φεστιβάλ και παιδάκια, πάρα πολλά παιδάκια. Σε σημείο που αν δεν ήξερε κάποιος, άνετα τον έπειθα ότι headliners ήταν τα Ζουζούνια.Πρώτο live λοιπόν ήταν οι Καναδοί Austra με το πολύ καλά εκτελεσμένο electropop τους και τις άψογες μελωδίες. Τρείς εκπληκτικές τραγουδίστριες οι οποίες δυστυχώς νόμισαν  ότι ήταν καλή ιδέα το να κάνουν και κάτι σαν χορευτικό όσο τραγουδούν. Ηταν αμήχανο θέαμα, για όλους. Κάτι σαν τον David Brent στο χριστουγεννιάτικο επεισόδιο του The Office. Είναι όμως μια μπάντα που πιστεύω ότι στην Ελλάδα θα μπορούσαν να αποκτήσουν τεράστιο κοινό.Επόμενοι ήταν οι Τwin Shadow και η πάρα πολύ βαρετή pop τους. Ώρα για μπύρα λοιπόν και ένα πέρασμα από την κεντρική σκηνή στην οποία έπαιζε ο Gruff Rhys. Ωραιότατη space rock ψυχεδέλεια χωρίς υπερβολές και θεατρινισμούς.Και τώρα Wooden Shjips. Αυστηρά για οπαδούς της παραμόρφωσης. Τα τραγούδια τους λειτουργούν ακόμα καλύτερα στο live καθώς οι συνθέσεις τους δημιουργούν εκπληκτική ατμόσφαιρα. Δυνατές, πάρα πολύ δυνατές κιθάρες παίζουν επαναλαμβανόμενα riffs που συνοδεύονται από  ηλεκτρισμένα πλήκτρα κ μονότονα τύμπανα που σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις καθώς τελειώνοντας το live τους σ’αφήνουν με ένα αίσθημα λύτρωσης.Πόσο τέλειο που μετά έπαιζαν οι Black Angels; Οι Black Angels βγαίνουν στη σκηνή και ο κόσμος σταματάει να γυρνάει. Είναι πραγματικά απορίας άξιο το πώς καταφέρνουν να το κάνουν να φαίνεται τόσο εύκολο. Rock n roll και τίποτα άλλο. Ελάχιστα φώτα, ενισχυτές στο τέρμα, μια φωνή που σου θυμίζει το λόγο που αγαπάς αυτή τη μουσική και 200 κιλά coolness. Το άλλο καλό με δαύτους είναι ότι  σε πείθουν για το πόσο γουστάρουν αυτό που κάνουν. Με σιγουριά μια από τις καλύτερες μπάντες των καιρών μας.Η επόμενη μέρα ξεκίνησε με τους Big Deal. Ένα ντουέτο,2 κιθάρες και αρκετά χαζά τραγούδια. Λίγο σαν σχολική μπάντα. Για κάποιο λόγο τους σπρώχνουν πολύ στην Αγγλία. Μακριά από μας να ‘ναι, κι όπου θέλει ας είναι.Μετά από συμβουλή φίλου είπα να πάω να δώ Tinariwen. Δεν ήταν για μένα. Desert blues το λένε αυτό που παίζουν και το κάνουν αρκετά καλά απλά είναι αρκετά έθνικ για τα αυτιά μου οπότε κατηφόρισα προς τη σκηνή που θα έπαιζε ο Kurt Vile με την μπάντα που παίζει μαζί του, τους Violators. Πέρασα καλά. Αρκετά ωραία τραγούδια αμερικάνικου folk rock, πάρα πολύ καλά εκτελεσμένα. Πρέπει να έχει ακούσει πολύ Lou Reed o κύριος Vile. Όσο γράφω αυτό ακούω το δίσκο του άρα με έπεισε.Και ήρθε η ώρα για ησυχία. Josh T. Pearson. JOSH T. PEARSON!!! 5 λεπτά πριν την ώρα έναρξης ο Josh βγαίνει στη σκηνή και ζητάει ασετόν. Είχε κόλλα στιγμής στα δάχτυλά του και δεν μπορούσε να παίξει. Ψιλοκουβέντα με το κοινό και καταλήγουμε όλοι να γελάμε ηχηρά. Γαμώ τους τύπους ο Josh. Επιστρέφει μετά από λίγο και αρχίζε