House of Pain @ Fuzz Club

Αν ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που θεωρούσαν την εμφάνιση των House of Pain μια ακόμα αρπαχτή, τότε συνέχισε να διαβάσεις αυτό το άρθρο. Αν όμως ήσουν υποψιασμένος για το τι θα δεις την Τρίτη το βράδυ στο Fuzz, τότε μάλλον δεν έχω και πολλά να σου πω. Η αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή της ανακοίνωσης της συναυλίας των Αμερικάνων hip hoppers στην Ελλάδα υποστήριζα σχεδόν φανατικά την πρώτη εκδοχή. Χρειάστηκε μόλις μια ώρα και ένα τέταρτο για να αναθεωρήσω την άποψη που είχα για την παρέα του Everlast. Και επειδή ένα Jump Around δεν φέρνει την άνοιξη, οι αμερικάνοι φίλοι μας έκαναν εμένα και άλλους πεντακόσιους νοματαίους -μεταξύ αυτών και πολλοί εγχώριοι mc’s- να γίνουμε μάρτυρες μιας από τις πιο in your face παραστάσεις που έχουμε δει τελευταία.Λίγο μετά τις δέκα, ο Everlast, ο τεράστιος Danny Boy και μια απίστευτη 70′s funk oriented μπάντα έπαιξαν για τρία τέταρτα τα -πιστέψτε με είναι πολλά- anthems από την μικρή μεν, σημαντική δε δισκογραφία των House of Pain με highlights τα Same as it Ever Was, Shamrocks & Shenanigans, Back from the Dead, -αφιερωμένο στους εκλιπόντες Guru και Nate Dogg-, Who’s the Man, Put on Your Shit Kickers (κι εγώ την τελευταία βδομάδα τα έμαθα, μη νομίζεις…). Εμφανής βέβαια η απουσία του DJ Lethal ο οποίος θα προσέδιδε άλλο κύρος στο γκρουπ, αλλά ευτυχώς το κενό καλύφθηκε από μια εξαιρετική τετράδα μουσικών.Οι υποψιασμένοι, μπήκαν γρήγορα στο κλίμα, το απαραίτητο moshpit ξεκίνησε από πολύ νωρίς, και εμείς οι υπόλοιποι, οι “είδα φως και μπήκα”, μείναμε σαστισμένοι παρακολουθώντας μια μπάντα να παίρνει κεφάλια και δύο mc’s να σηκώνουν όλο τον κόσμο στο πόδι. Κάποια στιγμή ο πληθωρικός Danny Boy αποχώρησε ελευθερώνοντας χώρο -στην κυριολεξία- για τις νεο-country-hip hop εμμονές του Everlast, ο οποίος ξεκίνησε το δικό του show με μια συγκλονιστική διασκευή στο Folsom Prison Blues του “original gangsta rapper”, Johnny Cash.Μετά από μια σχεδόν δεκάλεπτη εκτέλεση-παρουσίαση μπάντας του What It’s Like, ο Danny Boy επανήλθε στη σκηνή και το Fuzz τινάχτηκε στον αέρα από την εισαγωγή κιόλας του Jump Around. Το εμβληματικό αυτό κομμάτι έτυχε της εκτέλεσης που του αρμόζει. Ένας πραγματικός δυναμίτης που 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του είναι ακόμα ικανό να κάνει και τον πιο ξενέρωτο θεατή να κουνήσει τουλάχιστον το πόδι του.Και κάπου εκεί η συναυλία τελείωσε. Τόσο απλά, τόσο ωραία και χωρίς encore, οι House of Pain μας χάρισαν μια βραδιά γεμάτη ένταση και δυναμισμό που ακόμα και αυτοί που ήρθαν μόνο για το γνωστό mega hit, έφυγαν λουσμένοι στον ιδρώτα, όχι εξ’ αιτίας του κακού ως συνήθως κλιματισμού στο Fuzz, όσο από την “στα κόκκινα” εμφάνιση μιας μπάντας που σαφώς της αξίζει κάτι παραπάνω από το να κουβαλάει την ταμπέλα του “συγκροτήματος που παίζει το Jump Around”.Οι επιλογές των δύο support δεν δικαιώθηκαν σε καμία περίπτωση, αφού από τη μία ο αξιόλογος εγχώριος rapper Ταυτισμένος Λάθος έπαιξε μόλις 20-25 λεπτά, σε ένα χώρο που μετά βίας είχε εκείνη τη στιγμή 50 άτομα και από την άλ