I Will Survive

Μετά την Καταστροφή, τι; Ο κόσμος τελείωσε ενώ εσύ κοιμόσουν. Ναι, εσύ, σπασίκλα μετεωρολόγε Άρη Λαμπέρτ. Ναι, και εσύ, αιώνιε τεμπέλη, ακαμάτη και παρτάκια Όμηρε. Η γη κατέβασε ρολά, όχι από σεισμό, λιμό ή καταποντισμό, αλλά από την ☂☂☂☂ ☂☂☂☂☂☂☂ (δεν θέλω #spoilers), μπορεί να μην βγάζει ακόμα νόημα, αλλά ΕΣΕΙΣ είστε οι δυο τελευταίοι άνθρωποι στον πλανήτη. Κοιτάξτε να μονιάσετε. Τι, αδύνατο; Ε, τουλάχιστον ας το διασκεδάσουμε βρε παιδιά.

Δυο ακραία διαφορετικοί -όσο-δεν-πάει χαρακτήρες συναντιόνται σε ένα εγκαταλελειμμένο σουπερ-μάρκετ 30 μέρες μετά το τέλος του κόσμου,

και στην παράδοση κάθε αυτοσεβούμενης buddy movie πλοκής, “μισιούνται με την πρώτη ματιά αλλά αναγκάζονται να υποφέρουν ο ένας τον άλλο για το καλό της συνέχειας της ανθρώπινης ύπαρξης”, ταξιδεύουν μαζί στον ερημωμένο κόσμο προς αναζήτηση άλλων επιζώντων, ανταλλάσουν ιστορίες και απόψεις, και σιγά σιγά γνωρίζονται καλύτερα και κουτουλού κουτουλού κουτουλού…

Η ιστορία δεν διεκδικεί (obviously) κανένα βραβείο πρωτοτυπίας. Κι όμως, βλέποντας, συγνώμη: ζώντας την παράσταση αυτή δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις γιατί έχει γίνει τόσος ντόρος, πρώτα στο Θέατρο Σοφούλη στην Θεσσαλονίκη και πλέον εδώ στο Θησείο, με αλλεπάλληλα sold out shows και παράταση πάνω στην παράταση. Η σκηνοθετική προσέγγιση του έργου από τον καθοδηγητή τους Γιάννη Σαρακατσάνη ακολουθεί την αποδεδειγμένα πετυχημένη συνταγή της ομάδας του των Abovo, εδώ όμως τραβηγμένη σαν πείραμα στα άκρα της διαδραστικότητας, με πρώτο και κύριο μέλημα/focus την διασκέδαση του κοινού. Όλο το βάρος του εγχειρήματος πέφτει στους όμως των δυο πρωταγωνιστών, του Γιώργου Παπαγεωργίου και του Αντίνοου Αλμπάνη (“αχ, ο Αντίνοος Αλμπάνης“, που συμφωνούν και πολλές φίλες μου). Ταλαντούχοι, άμεσοι, επικοινωνιακοί, γνήσιοι σύγχρονοι διασκεδαστές, ανακυκλώνουν συχνά ξαναφορεμένα αστεία αλλά τα κάνουν να αισθάνονται “του κουτιού” και ραμμένα πάνω τους.

Το κοινό δεν μένει σχεδόν στιγμή αποκομμένος σιωπηλός θεατής. Δέχονται ερωτήσεις, πειράγματα, επιθέσεις, πετάνε (και τους πετάνε) πράγματα, καλούνται να συμμετέχουν με μικρούς ή απροσδόκητα μεγάλους τρόπους στην δράση, εφοσιασμένοι από την εισοδο στον χώρο με το ατομικό τους ¨κιτ επιβίωσης”: smiley μάσκες και καλσόν-πολεμοφόδια για την επερχόμενη μάχη μέχρι τελικής πτώσης από τα γέλια. Μιλώντας σαν κάποιος που βγάζει φλύκταινες στην ιδέα μιας interactive παράστασης, εδώ το καταδιασκέδασα. Δεν υπάρχει κάτι δήθεν ή άβολο στον τρόπο που πλησιάζουν το κοινό, αντιθέτως περνάει αυτή η αίσθηση ενός σαββατόβραδου σε φιλικό σπίτι με παιχνίδια, κανιβαλισμό στην τιβί και το youtube, καφροκουβέντες και καλή διάθεση, μια γενική παιδική χαρά και ένας ευχάριστος αχταρμάς. Ποτέ μα ποτέ πριν η Aποκάλυψη δεν ήταν τόσο fun.

Δραματουργία: Αντίνοος Αλμπάνης, Γιώργος Παπαγεωργίου, Γιάννης Σαρακατσάνης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Σαρακατσάνης
Σκηνικά-Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Σχεδιασμός Φωτισμών: Νίκος Βλασσόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νικολέτα Κο