Laurie Anderson @ Θέατρο Badminton

Αν δεν υπήρχε η Pauline Oliveros, θα μιλάγαμε με βεβαιότητα για το θηλυκό αντίστοιχο του John Cage. Αν η Carolyn Cassady δεν ήταν κολλητή του Kerouac και του Ginsberg, ίσως η Laurie αξίωνε ως απόλυτη beat περσόνα της Αμερικάνικης αλτερνατίβας.Η Laurie Anderson ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία καλλιτεχνών που τα καταφέρνουν με τις τέχνες, ακόμη κι όταν αυτές μπλέκουν τόσο πολύ μεταξύ τους που προκαλούν σύγχυση στο μεγαλύτερο κομμάτι των φιλότεχνων. Η επί πολλά χρόνια σύζυγος του Lou Reed, αποτελεί μια από τις πιο ξεχωριστές περιπτώσεις καλλιτεχνών, επειδή κατάφερε, την στιγμή που δημιουργούσε κάποιες από τις πιο πειραματικές διαδραστικές εγκαταστάσεις διεθνώς, να ανακηρύσσεται ταυτόχρονα σε οικουμενικά αναγνωρίσιμο pop icon. Όμως αυτά όλα ανήκουν, μάλλον, στο παρελθόν.Οι συναυλίες της Anderson δεν έχουν τη συμβατική μορφή παρουσίασης αλλά αποτελούν εντελώς διαφορετικές οπτικοακουστικές εμπειρίες. Ακροβατώντας μεταξύ ακαδημαϊκού ελιτισμού και mainstream πρωτοπορίας, η ιδιαίτερη καλλιτέχνιδα δεν προτείνει κάτι διαφορετικό και καινοτόμο αλλά, ακολουθώντας την πεπατημένη, επιλέγει να συνεχίσει το έργο της στο ίδιο μοτίβο των τελευταίων χρόνων. Θεατρική πρόζα, ποίηση και απαγγελία, 80′s ιντερμέδια και διάθεση διαλογισμού, συνέθεσαν ένα πολυεπίπεδο, αφηρημένο αποτέλεσμα που στην προκειμένη περίπτωση άπτονταν θέματα ματαιότητας, πίστης, αίσθησης και ψευδαίσθησης.Η μουσικότητα του όλου εγχειρήματος ήταν δυστυχώς φοβερά περιορισμένη. Με μονότονο ambience και ψήγματα «κακαίσθητης» έθνικ να λειτουργούν για ηχητικά χαλιά στο μεγαλύτερο μέρος της περφόρμανς, λίγα ήταν τα σημεία που αποκάλυπταν την μουσική ιδιοφυΐα της «ιέρειας της ηλεκτρονικής» μουσικής. Επηρεασμένη από τον πρόσφατο χαμό της μητέρας της μετέδωσε στα 700 περίπου άτομα που βρέθηκαν στο Badminton τη θλίψη και την απογοήτευση για τη θνητή μας φύση. Στη συνέχεια του κλισέ και καλλιτεχνικά περιορισμένου «κηρύγματος» -φυσικά με την αγαπημένη της βαριά φωνή που επ’ ουδενί δεν αποτελεί καλλιτεχνικό στοιχείο από μόνη της, η κατά τ’ άλλα αγαπημένη δημιουργός, δανειζόμενη κοινότυπες πολιτικές και κοινωνικές διαπιστώσεις και αντιγράφοντας όλα όσα έχουν ειπωθεί πολλάκις στο παρελθόν, διεμήνυσε πως αυτοί που μας κυβερνούν είναι ηλίθιοι.Τα visuals της περφόρμανς, παρ’ ότι ασύλληπτα κακότεχνα και ξεπερασμένα, αντανακλούσαν μια νότα συγκρατημένης δραματοποίησης που θαύμαζε πρωτόγονη αλλά με κάποιο τρόπο εντυπωσιακή και επιδραστική.(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: Αλεξάνδρα Κατσαρού)