Mark Lanegan Band @ Shepherds Bush Empire

Την πιο πρόσφατη φορά που είδα ζωντανά τον Mark Lanegan, το καλοκαίρι του 2010, έπαιζε σόλο με μοναδική συνοδεία ένα κιθαρίστα του οποίου το όνομα αδυνατώ να θυμηθώ. Ο καθένας δε, θα μπορούσε παρά να συμφωνήσει με τη θεωρία που υποστηρίζει ότι ο Lanegan οδεύει στο να φτάσει τον Tom Waits. Στη φυσιογνωμία. Στην επιβλητική επί σκηνής παρουσία. Στο γεγονός ότι η φωνή κάθε άλλο παρά έχει αλλοιωθεί από τα άφιλτρα Camel και τα ξύδια. Στη διαφορετικότητα

του χώρου που διάλεξε για να παίξει, μια παλιά εκκλησία στο Islington. Στο ότι επρόκειτο για μια εμφάνιση – εορτασμό του ταλέντου του.

Οι παρευρισκόμενοι παρακολουθούσαν ευλαβικά χωρίς ανάσα και χωρίς μιλιά (εκτός από ένα τρελόπαιδο που δυο φορές φώναξε δυνατά ότι τον αγαπά).

H οικειότητα που πρόσφερε ένας τόσο περιορισμένος χώρος, μας έκανε να αισθανθούμε οι εκλεκτοί του Άρχοντα της Μουσικής. Ήμουν βέβαια και επτά μηνών έγκυος είναι η αλήθεια τότε, πράγμα που με έκανε πολλές φορές να αναπολήσω αυτό το live και να ζητήσω από τη σύντροφο μου σε αυτή την υπέροχη εμπειρία να επιβεβαιώσει ότι ήταν όντως όλα τόσο μαγικά και όχι διαστρεβλωμένα από την ύπαρξη πολλαπλών παραμορφωτικών ορμονών στο σώμα μου.

Σήμερα, ο κύριος Lanegan παίζει με ολόκληρη μπάντα και έχει φρέσκο προσωπικό δίσκο. Εμφανίζεται σε μεγάλο, mainstream χώρο και όλα τα εισιτήρια έχουν πουληθεί προ πολλού.

Έχω τρακ.

Εκείνος πάλι φαίνεται πως όχι. Εφτάψυχος, λουσμένος από ένα έντονο κόκκινο φως και ντυμένος στα μαύρα, δείχνει από το πρώτο κιόλας τραγούδι, το ‘Gravedigger’s Song’ να έχει καθηλώσει τους πάντες σε αυτό το μεγάλο θέατρο. Πολλά σαγόνια ήδη πεσμένα από το δέος, αντρικά κυρίως, λίγες ομιλίες. Ο ένας πάνω στον άλλο, κανείς δεν παραπονιέται μα υποκλίνεται στη γοητεία του βαρύτονου.

Μας τυλίγει έναν έναν σε έναν ασφυκτικά υπέροχο κλοιό, με απανωτές αλύπητες εκτελέσεις. Και το κάνει χωρίς καμιά προσπάθεια, εντελώς φυσικά, όμορφα και αβίαστα.

Sleep With Me, Hit The City, Wedding Dress, One Way Street. Χρειάζομαι να πάρω μια ανάσα. Εκείνος πάλι όχι.

Το ‘Crawlspace’ είναι το μόνο κομμάτι από την Screaming Trees εποχή που διακρίνω με μια στιγμιαία απογοήτευση. Το ξεχνάω όμως με τις πρώτες νότες του ‘One Hundred Days’. Όλοι οι καλά κρυμμένοι δαίμονες εμφανίζονται δειλά δειλά. Είμαι συγκινημένη, όχι ότι το προσέχει κανείς και όχι ότι θα έδινε κανείς δεκάρα. Ο καθένας βρίσκεται στη δική του ζώνη.

Ενας τρομερός ενθουσιασμός από το κοινό στο ‘Ode To Disco’ κάποια στιγμή με κάνει να αναρωτιέμαι αν βρίσκομαι στη σωστή συναυλία. Χέρια στον αέρα και ἐκσταση, μα που πήγαν όλες οι τσακισμένες καρδιές; Μάλλον στο μπαρ.

Το αγαπημένο μου από το Funeral Blues αυτή την εποχή ᾽St. Louis Elegy᾽ έρχεται ξαφνικά και όταν ο Lanegan ξερνάει με απόλυτη αλκοολική και βίαιη ειλικρίνεια …And I ‘ve drunk myself sick, νιώθω ένα περίεργο μούδιασμα και χαζεύω το άδειο ποτήρι (πότε πρόλαβα να το τελειώσω;). Συνειδητοποιώ ότι παραβρίσκομαι για μια ακόμα φορά σε μια Lanegan γιορτή και η μεθυσμένη πλευρά του εγκεφ