New Adventures In Hi-Fi vol.22

Εγκαινιάζω νέο παράρτημα στη στήλη. Μαζί με την Άχρηστη Πληροφορία που υπάρχει (όποτε υπάρχει) εδώ κι εκεί τώρα θα υπάρχει και η Άχρηστη Κυκλοφορία (και είναι τόοοοσες πολλές).

Άχρηστη Κυκλοφορία: Spacehog – “As It Is On Earth”. Ανθυπο-glamrock-άδες των 90’ς. Ωστόσο όχι χειρότεροι από τους Gay Dad. Το Chinese Album του ’98 το είχα λιώσει (500 δραχμές από το Μετρόπολις) για λόγους που σήμερα δεν κατανοώ. 12 χρόνια μετά το τελευταίο τους άλμπουμ είναι πιο αχρείαστοι κι από τους Spin Doctors που και αυτοί βγήκαν από το λαγούμι τους φέτος (δες

The Flaming Lips – The Terror
(Bella Union/Warner)

Πεισματικά κατάφερα να μην ακούσω το δίσκο (παρόλο που φυσικά βολόδερνε στο desktop για βδομάδες) πριν φτάσει στα χέρια μου σε αναλογική μορφή. Και βέβαια απέφυγα να διαβάσω οποιαδήποτε κριτική έβλεπα μπροστά μου. Πολλές μαλακίες λοιπόν ειπώθηκαν και ήρθε καιρός να πω κι εγώ τη δική μου.

Είναι γεγονός ότι αποτρελάθηκαν. Ο Wayne Coyne μετά από 25 χρόνια γάμου χώρισε και του έστριψε εντελώς. Και επειδή δεν του ήταν αρκετό αυτό, άρχισε τα ναρκωτικά πάλι (εδώ θα τον δείτε να φυλάει ένα ψεύτικο καλωδιωμένο μωρό σαν μονομανής άστεγος σε γυαλιστερό κουστούμι). Οι Flaming Lips αντιμετώπιζαν πάντα με τρομερό επαγγελματισμό τον ερασιτεχνισμό τους. Και μπορώ να πω κι άλλες κρυάδες και χοντράδες αλλά δεν μπορώ να πω ένα πράγμα. Ότι επαναλαμβάνονται κολλημένοι στη μανιέρα της επιτυχίας. Αυτή τη φορά έφτιαξαν ένα άλμπουμ για να μπορούν να επικοινωνήσουν με τις φάλαινες. Μονότονο σαν sonar. Απόκοσμο και τρομακτικό. Το The Terror επιβεβαιώνει τον τίτλο του. Δεν ξέρω πότε θα καταφέρω να συντονιστώ μαζί του. Αλλά κάτι μου λέει ότι αξίζει να προσπαθήσω λίγο παραπάνω.

Tracks For Your Mixtape: “Look…the sun is rising”, “Butterfly, how long it takes to fly”, “Always there in our hearts”

Video: “The terror” (live)

Click here to view the embedded video.

Iron And Wine – Ghost On Ghost
(Nonesuch)

Το ακούω απανωτές φορές γιατί βιάζομαι να το λατρέψω έτσι ώστε να καταφέρω να ξεπεράσω επιτέλους το Kiss Each Other Clean, που δύο χρόνια μετά ακόμα σκαλώνω με κάθε κομμάτι του. Αυτό δυστυχώς δε συνέβη, τουλάχιστον όχι όσο άμεσα ήλπιζα ότι θα συμβεί. Μετά από πολλές ακροάσεις κατέληξα ότι δεν πρόκειται για δίσκο ίδιας αξίας με τον προηγούμενο. Όμως είναι και πάλι ένας πολύ καλά οργανωμένος δίσκος με όλες τις γεροντοφιλικές του προεκτάσεις. Όπως και ο Phosphorescent, έτσι και ο Sam Beam λατρεύει το soft-rock των 70’s και εκμεταλλεύεται φυσικά την τελευταία του επανατοποθέτηση στο σημερινό μουσικό σκηνικό. Τα backing vocals είναι κι εδώ το μελάκι στο βουτυρωμένο του ψωμί, το αποτέλεσμα είναι απόλυτα feelgood, απόλυτα ηλιόλουστο και το folk παρελθόν του παραμένει μακρινό (το εξώφυλλο μπαίνει στα μείον γιατί μοιάζει με διαφήμιση του H&Μ). Μάλλον θα παρακάμψω την αυστηρή αλφαβητική σειρά και θα τον βάλω δίπλα στο Pacific Ocean Blue του Dennis Wilson.

Άχρηστη (;) Πληροφορία: o Brian Deck στα decks του παραγωγού, ήταν μέλος των Ugly Casanova (το βίντεο είναι σιχαμένο-δες το νηστικός/η) το supergroup των Tim Rutili (Califone), Paul Jerkins (Black Heart Procession) και Isaac Brocks (Modest Mouse)

Tracks For Your Mixtape: “Grace for saints and ramblers”, “Singers and the endless song”, “Lovers’ revolution”

Video: “Grace for saints and ramblers”

Click here to view the embedded video.

Motorpsycho – Still Life With Eggplant
(Stickman/Rune Grammofon)

Ή και σκέτο psycho αφού αυτή η μπάντα κοντεύει να ξεχάσει και τ’ όνομα της μετά από τόσες αλλαγές στο ρεπερτόριο της. Ξεκίνησαν τον ’91 να παίζουν hard rock έως και metal (φλώρικο για τους γνώστες), το ’94 κάνουν στροφή στο εναλλακτικό ροκ και την ίδια χρονιά βγάζουν το Tussler, country soundtrack για ένα ιταλικό western (με διασκευές Grateful Dead, Gram Parsons και Neil Young). Μέχρι το ’99 έπαιζαν κάτι μεταξύ hard rock και ψυχεδέλειας και από το 2000 αποφασίζουν να γίνουν και λίγο pop. Τα τελευταία χρόνια έχουν μπλέξει με τη Rune Grammofon, συνεπώς και με jazz για θαρραλέους αλλά και επιστροφή στον πιο σκληρό (ίσως και λίγο stoner) ήχο τους. Εν ολίγοις: οι πρωινές τους κατουρόκαβλες θα δείξουν πόσο πολύ ή λίγο θα ξεσκίσουν τις κιθάρες και τα drums τους. Εδώ είμαστε στο πολύ, με μικρά διαλείμματα (διασκευάζουν πολύ όμορφα το “August” των Love). Το 17λεπτο “Ratcatcher” θα θες πάρα πολύ να τους δεις να το εκτελούν ζωντανά. Πάντως περίπου 18 άλμπουμ μετά και θεμελειώδεις αλλαγές στη σύνθεση τους και όλο και κάτι καινούργιο (και καλό) έχουν να σπρώξουν.

Tracks For Your Mixtape: “August”, “Barleycorn”, “Ratcatcher”

Video: “August”

Click here to view the embedded video.

Brandt Brauer Frick – Miami
(!K7 Records)

O Daniel Brandt, ο Jan Brauer και ο Paul Frick. Νομίζω ότι θα είναι ένα από τα καλύτερα σχήματα που θα δούμε στο φετινό Plissken Festival, αν είμαστε τυχεροί κι έχουμε αξιοπρεπή ήχο-πέρυσι ο στάβλος που μάντρωσαν το ηλεκτρονικό κομμάτι του φεστιβάλ ήταν απαράδεκτος (εδώ μπορείς να πάρεις μια καλή γεύση για τα live τους). Παίζουν minimal techno όπως θα το έκανε ο Steve Reich αν αποφάσιζε να ασχοληθεί με το είδος (στο myspace τους μάλιστα τον έχουν ως αναφορά). Αρκετά συχνά νοθεύουν τον ψηφιακό τους ήχο με φυσικά όργανα, όπως έκαναν με το κομψοτέχνημα Mr. Machine, που περιέχει συνθέσεις κυρίως από το πρώτο τους άλμπουμ παιγμένες με ολόκληρο σχήμα. Το Miami είναι η δεύτερη και άξια απόπειρα τους πάνω στον ηλεκτρονικό πειραματισμό και τη διεύρυνση των ορίων της techno με ό,τι προέκταση μπορεί να έχουν οι συμμετοχές του Jamie Lidell και της Gudrun Gut (Einsturzende Neubauten, Malaria!).

Tracks For Your Mixtape: “Fantasie Madchen”, “Plastic like your mother”, “Broken pieces”

Video: “Plastic like your mother”

Click here to view the embedded video.

Savages – Silence Yourself
(Matador)

Τι μεγάλη ευτυχία μερικές φορές, να μην ασχολείσαι με τα social media και να μην έχεις πάρει πρέφα για το hype γύρω από ένα όνομα. Γιατί εντελώς απροειδοποίητα πέφτεις πάνω του και σκατογουστάρεις με την ανακάλυψη σου. Μετά βέβαια έρχεται και η στιγμή που το λες στους υπόλοιπους και «ναι ρε Kaspar Hauser, εσένα περιμέναμε για να μάθουμε τις Savages». Μοιάζουν και ακούγονται σαν μέλη του FEMEN αλλά αν βαράνε όσο καλά βαράνε και τα όργανα τους τότε κάθομαι να φάω ένα χέρι ξύλο (ουπς… awkward). Με πιο πρόσφατα παραδείγματα, τις The Organ που δεν ευδοκίμησαν για πάνω από ένα δίσκο και τις Electrelane που έχουν πέσει σε λήθαργο, οι Savages είναι μάλλον η επόμενη σπουδαία γυναικεία μπάντα (η φωνή θυμίζει αρκετά Polly Styrene από X-Ray Spex). Αν και τα τελευταία χρόνια αμφιβάλλω για τέτοιου είδους μπάντες μέχρι να αποδείξουν ζωντανά ότι δεν είναι στουντιακά δημιουργήματα, από τις συνθέσεις και μόνο είναι η καλύτερη post-punk αναβίωση των τελευταίων ετών.

Tracks For Your Mixtape: “I am here”, “She will”, “Waiting for a sign”

Video: “She will”

Click here to view the embedded video.