Night Beats + Acid Baby Jesus @ Six D.O.G.S.

Και η psych αναβίωση καλά κρατεί!

Στα τέλη Απριλίου, στο πιο psych φεστιβάλ του κόσμου, στο περίφημο πια Austin Psych Fest της πρωτεύουσας του Texas,  οι Acid Baby Jesus ανέβαιναν στην σκηνή μετά τους Allah-Las και στην άκρη της σκηνής περίμεναν την σειρά τους οι Night Beats.

Το σκηνικό κατά κάποιο τρόπο επαναλήφθηκε

το βράδυ της Παρασκευής – χωρίς τους Allah-Las – με τον Lee Blackwell να παρακολουθεί τους Έλληνες φίλους του ανοίγουν την συναυλία του συγκροτήματός του στο Six D.O.G.S..

Για τους Acid Baby Jesus δεν έχουμε και πολλά να γράψουμε, που δεν έχουμε γράψει ήδη. Απλά με ένα 40λεπτο σετ συνεχίζουν να μην έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα από τα αντίστοιχα αμερικάνικα συγκροτήματα όσον αφορά τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Πλέον απλά περιμένουμε το επόμενο βήμα τους και ειδικά το νέο τους album.

Οι τρεις Night Beats από το Seattle για 50 σχεδόν λεπτά στο γεμάτο – όπως αναμενόταν – Six D.O.G.S. έφεραν το σκοτεινό και φουλ στο distortion ρετρό psych garage ήχο τους στην πόλη μας. Για τους σεσημασμένους θιασώτες, ο βρώμικος και τραχύς ήχος τους που βρυχάται από τα ηχεία μέσω της αγίας τριάδας κιθάρα (Lee Blackwell) – μπάσο (Tarek Wegner) – drums (James Traeger ) ακούγεται σαν ευλογία. Τα φαντάσματα του Sky Saxon και των 13th Floor Elevator προφανώς και έχουν στοιχειώσει το τρίο από το Seattle και ξεμπερδεύοντας από την αρχή από την αρχή με το “hit” “Puppet on A String” πέρασαν σχεδόν από όλο το ντεμπούτο album τους, χωρίς όμως το “Dial 666” που ανέμενα προσωπικά, ενώ στο encore, μαζί με τους Acid Baby Jesus να τους συνοδεύουν, διασκεύασαν το “I’m not a young man anymore” των πρώιμων Velvet Underground (credit goes to Κώστας «Liarbird» Συνοδινός που το αναγνώρισε και το παίζω έξυπνος τώρα).

Οι Night Beats προφανώς και δεν αλλάζουν την πορεία της σύγχρονης μουσικής. Ο αναχρονιστικός τους αυτός ήχος, η εμμονή τους – την οποία μοιράζονται πλέον με δεκάδες άλλα συγκροτήματα αυτή τη στιγμή σε πολλά σημεία του πλανήτη – με τα ζόρικα ψυχεδελικά 60s, αυτή τη στιγμή  αποτελεί την φόρμουλα που κερδίζει ένα κοινό, ανανεωμένο ηλικιακά, που βρίσκει σε έναν πρωτόλειο ήχο ηλικίας 45 ετών τα στοιχεία εκείνα που τους λείπουν τα τελευταία χρόνια από την σύγχρονη δισκογραφία. Και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό, το αντίθετο μάλιστα!

(Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)