Pennywise

Όταν το 2009 ο Jim Lindberg ανακοίνωσε ξαφνικά την απόφαση του να εγκαταλείψει οριστικά τους Pennywise εξαιτίας καλλιτεχνικών διαφορών (σύμφωνα με τα λεγόμενα του πάντα – αργότερα έγινε γνωστό ότι υπήρχαν και άλλοι λόγοι που τον ώθησαν στο να αποχωρήσει) ολόκληρος ο κόσμος του Punk Rock κυριολεκτικά πάγωσε.

Έχοντας κλείσει 20 ολόκληρα χρόνια πίσω από το μικρόφωνο των Καλιφορνέζων θρύλων του Punk και έχοντας συνδέσει μαζί τους τόσο την φωνή του

όσο και την συνθετική και στιχουργική του αισθητική, το σόκ για τους φίλους των Pennywise ήταν τεράστιο. Για πολλούς από αυτούς, οι οποίοι μάλιστα βιάστηκαν να προμηνύσουν ακόμη και την διάλυση της μπάντας, η φυγή του Lindberg ήταν ανεπανόρθωτη. Έλα μου όμως που λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο (λέγε με Fletcher Dragge)!

Χρειάστηκαν λίγοι μόνο μήνες μέχρι να βγεί η ανακοίνωση ότι ο αντικαταστάτης του Lindberg είχε ήδη βρεθεί στο πρόσωπο του Zoli Téglás των Ignite, με τον Fletcher να τονίζει ότι ουδέποτε υπήρξε θέμα διάλυσης των Pennywise και ότι η αποχώρηση του Lindberg ήταν κάτι που τα υπόλοιπα μέλη περίμεναν ότι κάποια στιγμή θα συνέβαινε έτσι και αλλιώς. Και το σημαντικότερο; Η μπάντα είχε ήδη ξεκινήσει την συγγραφή καινούριων κομματιών και η κυκλοφορία του καινούριου της album ήταν πλέον θέμα χρόνου (κάτι το οποίο βέβαια άργησε λίγο περισσότερο απ’ότι περιμέναμε και απ’ότι μας είχαν συνηθίσει μέχρι τότε να γίνει, αλλά χαλάλι…).

Σχηματισμένοι στο Los Angeles της California στα τέλη της δεκαετίας του ’80, οι Pennywise είχαν την τύχη να πέσουν ακριβώς πάνω στο μεγάλο ‘μπάμ’ που έκανε το Pop Punk στις αρχές των 90s. Και παρ’όλο που δεν κατάφεραν ποτέ να αποκτήσουν την δημοτικότητα των The Offspring, των Green Day ή ακόμη και των NOFX,  όντας σαφώς λιγότερο εμπορικοί και ελαφρώς περισσότερο πολιτικοποιημένοι από τους προαναφερθέντες, είχαν την χαρά να δούνε αρκετά τραγούδια τους να γίνονται hits και να μπαίνουν στα charts της εποχής, πρός έκπληξη και των ιδίων αλλά και αρκετών πολυεθνικών εταιριών που είχαν λυσσάξει (μάταια!) να τους υπογράψουν. Κομμάτια σαν το ‘Bro Hymn’, το ‘Society’, το ‘Fuck Authority’, το ‘Same Old Story’ το ‘My God’ και το ‘Alien’ έχουν γράψει κυριολεκτικά ιστορία, ειδικά στις γενιές εκείνες που μεγάλωσαν στα 90s, χαρίζοντας επάξια στους Pennywise μία θέση στο πάνθεον του Punk Rock αλλά και του Rock ‘n’ Roll γενικότερα.

Με μία συνεχόμενη δισκογραφική παρουσία, κρατώντας παράλληλα διαρκώς την ποιότητα σε υψηλά επίπεδα, και παρά τις έντονες εσωτερικές διαμάχες που κατά καιρούς εμφανίζονταν, ο Fletcher Dragge και η παρέα του κατάφεραν να διατηρήσουν ένα σχεδόν σταθερό line-up (μεγάλη εξαίρεση αποτελεί ο αδικοχαμένος Jason Thirsk, ο αρχικός μπασίστας της μπάντας, ο οποίος πάσχοντας από χρόνια κατάθληψη έδωσε τέλος στην ζωή του το 1996) μέχρι και την στιγμή που ο Jim Lindberg αποφάσισε να αποχωρήσει (φτιάχνοντας στην συνέχεια τους εξαιρετικούς The Black Pacific – αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία).

Και φτάνουμε λοιπόν στο 2012, όπου το καινούριο album με τον Zol