Small Faces Reissued

Ένα ποπ γκρουπ της σειράς· έτσι φάνταζαν στα μάτια του βρετανικού τύπου οι Small Faces, στο απόγειο της καριέρας τους, μέσα προς τέλη της δεκαετίας του εξήντα (ο αμερικανικός δεν τους είχε πάρει χαμπάρι). Ένα σχεδόν ασόβαρο συγκρότημα που αποτελείτο από παιδάκια και απευθυνόταν σε τέτοια. Κάτω από τις στριγκλιές των έφηβων κοριτσιών, όμως, υπήρχαν, όπως στην περίπτωση των Beatles και των Rolling Stones,

τέσσερις ικανοί μουσικοί που τα έδιναν όλα και ένα συνθετικό ντούο που έγραφε Τραγούδια (ναι, κεφαλαίο Τ). Ο χρόνος φέρθηκε καλά στο συγκρότημα του Steve Marriott και τώρα, σαράντα τέσσερα χρόνια μετά τη διάλυσή τους, έρχεται μια σειρά επανεκδόσεων για να αποδείξει τη σημασία τους και για να θυμίσει στους οπαδούς τους ακριβώς πόσο καλοί ήταν.

Η ιστορία των Small Faces ξεκινά με την πρώτη συνάντηση μεταξύ του Steve Marriott και του Ronnie Lane, το 1965, στο μαγαζί με μουσικά όργανα όπου ο πρώτος εργαζόταν. Και οι δυό τους ήταν γύρω στα δεκαοχτώ. Ο Marriott είχε ήδη μεγάλη εμπειρία σαν ηθοποιός, ερμηνεύοντας ρόλους από παιδί, ενώ είχε βγάλει και μερικά σόλο σαρανταπενταράκια. Ο Lane μπήκε στο μαγαζί με τον πατέρα του προκειμένου να αγοράσει ένα μπάσο. Γνωρίστηκε με τον Marriott και, ανακαλύπτοντας πως οι δυό τους μοιράζονταν την αγάπη για το αμερικάνικο r’n’b, συμφώνησε να πάει σπίτι του για να ακούσουν δίσκους. Λίγες μέρες αργότερα, ο Lane κάλεσε τον Marriott σε μια συναυλία του συγκροτήματός του, των Outcasts. Μισομεθυσμένος, ο Marriott ανέβηκε με δική του πρωτοβουλία στη σκηνή και αποφάσισε να συνοδεύσει την μπάντα του Lane, ασελγώντας πάνω στο πιάνο της pub. Η συναυλία έληξε επεισοδιακά, αλλά τόσο το καλύτερο για τον Marriott. Βλέποντας πόσο χαρισματικός ήταν πάνω στη σκηνή ο καινούριος του φίλος, ο Lane διέλυσε το συγκρότημά του, κρατώντας μόνο τον ντράμερ Kenney Jones, και σχημάτισε τους Small Faces – Small λόγου του μικρού τους ύψους και Faces με την μοντάδικη έννοια του όρου (cool, άτομο)- με κιθαρίστα και βοκαλίστα τον Marriott. Λίγο καιρό αργότερα, ήρθε η γνωριμία με τον Jimmy Winston, που ανέλαβε χρέη οργανίστα και που παρείχε στο νεογέννητο συγκρότημα το πρώτο του προβάδικο (ένα στούντιο που διηύθυναν οι γονείς του).

Σύντομα οι Small Faces ξεκίνησαν να παίζουν δημόσια, ερμηνεύοντας αμερικάνικα soul και r’n’b τραγούδια, και ενσωματώνοντας σιγά-σιγά στο ρεπερτόριό τους συνθέσεις των Marriott και Lane. Υπέγραψαν συμβόλαιο με τον μάνατζερ Don Arden και με τη δισκογραφική Decca, και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους σινγκλ, το “Whatcha Gonna Do About It”, ένα απλό αλλά γκρουβαριστό soul κομμάτι που θυμίζει τα πρώτα σινγκλ του Marvin Gaye και που έφτασε ως το 14 των βρετανικών τσαρτ. Λίγο μετά την κυκλοφορία του δεύτερου σινγκλ τους, που απέτυχε να κάνει εντύπωση, οι Small Faces απέλυσαν τον Winston και προσέλαβαν στη θέση του τον Ian McLagan. Οι απόψεις για την απόλυση του Winston διίστανται. Έπαιξε ρόλο η έλλειψη ταλέντου ή η κακή του χημεία με τα υπόλοιπα μέλη; Ο Kenney Jones έχει δηλώσει πως o Winston προσπάθησε να ανταγωνιστεί με