The Man From Managra – The Man From Managra

Το νέο εγχείρημα του Coti K. που ενδέχεται να καταχωρηθεί στα περισσότερο σημαίνοντα της πολύχρονης και αξιοθαύμαστης πορείας του.

Ενίοτε αναρωτιέμαι ποια είναι εκείνη η δύναμη που κινητοποιεί ένα καλλιτεχνικό μυαλό και το ωθεί να ρίχνεται διαρκώς στο «στίβο» της δημιουργίας. Όταν ανατρέχω στην ηχητική δραστηριότητα του Coti K., με οποιαδήποτε από τις πολλές αφορμές που μπορώ να αντλήσω από αυτήν, μου λύνονται δια μαγείας οι απορίες. Βλέπετε, η αχανής και συνεχώς αυξανόμενη συγκομιδή εγχειρημάτων τούτου του πολυσχιδούς ταλέντου δεν αφήνει και επαρκή περιθώρια για δεύτερες σκέψεις.

Μια συγκομιδή που άρχισε να σχηματίζεται πριν τα μέσα των 80s, για να ανέρθει σε πληθώρα αξιομνημόνευτων έργων, ορισμένα από τα οποία καταχωρήθηκαν και στη συλλογική μνήμη.

Κάθε, λοιπόν, που «σκαλίζει» κανείς το μουσικό παρελθόν του Ελληνοιταλού Coti Κ. (ή αλλιώς Κωνσταντίνου Κυριάκου) βρίσκεται μπροστά σε μια παρακαταθήκη που χρήζει εκτεταμένης «ανάγνωσης». Από το 1984 και τους πρωτόλειους πειραματισμούς του με τις electro-φόρμες στους Ricochet, οι οποίοι άφησαν μια κυκλοφορία σε κασέτα προτού μετατραπούν στο ντουέτο περίτεχνης house των Dada Data και εκδώσουν ένα LP, ένα EP κι ένα single, στις σκουρόχρωμες μετά-πανκ αρμονίες των Film Noir, στο ντεμπούτο-κειμήλιο των οποίων, Never Ending Dream (του 1986), ανέλαβε τις μπασογραμμές. Κι από την ενεργό συμμετοχή του στο παγανιστικό Land και το αστικό City των Raw, στις ημέρες ανάμειξής του στα τεχνουργήματα των Στέρεο Νόβα (στα LPs Στέρεο Νόβα, Ντισκολάτα και Ασύρματος Κόσμος) ως μηχανικός ήχου και μουσικός, και την ηλεκτρονική του ματιά στην επιτυχημένη απόπειρα του Βασίλη Σαλέα να προσεγγίσει με το κλαρίνο του την κληρονομιά του Παπαθανασίου… Εν έτη 1994, με το EP Θέρος αρχίζουν να στοιχειοθετούνται οι ατομικές προθέσεις του.

Όταν δε, τρία έτη αργότερα θα δοκιμάσει τις ικανότητές του σε πλήρους διάρκειας άλμπουμ, με το Quasi, θα κερδίσει ακόμη περισσότερες επιδοκιμασίες, ενώ τα Lego και Metamemoria θα ακολουθήσουν δύο και τέσσερα χρόνια μετά αντίστοιχα. Αυτή η συστοιχία ηχογραφήματων μαρτυρά μια εμπεριστατωμένη άποψη γύρω από τα μέσα παραγωγής και τους τρόπους με τους οποίους τα φυσικά όργανα δύνανται να αλληλεπιδρούν με τα ηλεκτρονικά εργαλεία, σε πλήρη συμφωνία με τις αποτελεσματικές προσπάθειες του Coti σε αρκετά ακόμη ετερόκλητα μεταξύ τους ηχητικά πεδία. Γεγονός, που επικυρώνει η μετέπειτα συνεργασία του με τoν Blaine Reininger, συνθετικά στον εθιστικό από κοινού τους δίσκο (το Uneasy Listening) και από το πόστο του παραγωγού σε σόλο άλμπουμ του τελευταίου, καθώς και σε LP των αλησμόνητων Tuxedomoon. Στο κατόπι αυτών, βρέθηκαν η πλαισίωση (στην παραγωγή) της μελίρρυτης κιθαριστικής ποπ των Ονειροπαγίδα και των Μέντα, το εκφραστικό ποπ μεγαλείο που εσωκλείστηκε με την αρωγή του στα Flood και Forwards and Backwards των Raining Pleasure, το απόκοσμο περιβάλλον στις σόλο δουλειές της Ελένης Τζαβάρα (Etten) των Film, οι ηχητικές συνεισφορές του σε (χορο)θεατρικές παραστάσεις (βλέπε Μήδεια(2)).

Στα 10s πια, βλέπει το σακούλι γεμάτο με άλλα τέσσερα προσωπικά καλούδια, με τελευταίο το περσινό Solesulsuolo και με το Dunung του 2008 να φεγγοβολά μέσα στη δωρική του ambient πραότητα, όπως και την αντίληψή του περί αυτοσχεδιαστικής μουσικότητας να διευρύνεται. Οι Texturizer που συγκρότησε προηγουμένως με τον Βελιώτη ήταν μόνο η αρχή, αφού οι Mohammad (στους οποίους εντοπίζουμε επίσης τον Βελιώτη, και τον Δημήτρη Καρυόφιλλη-ILIOS) κατορθώσαν να συγκαταλέγονται στις drone εκπλήξεις τις τρέχουσας δεκαετίας. Κι εκείνος, ξεχνά για λίγο τις καθηλωτικά πένθιμες πομπές των τελευταίων, στις οποίες συνεισέφερε με το κοντραμπάσο του. Υιοθετώντας το παρωνύμιο The Man From Managra, πιάνει το «πειραγμένο» μπάσο του, παρατάσσει τις ψηφιακές και αναλογικές συχνότητες των ηλεκτρονικών υποστηριγμάτων του (λογισμικού και υλικού), τοποθετεί μπροστά του ένα μικρόφωνο και ερμηνεύει αισθαντικά διάφορες μύχιες και μη σκέψεις, παρορμήσεις και αναμνήσεις. Με ευθύτητα εξομολόγησης και εν γένει με την λιτή εκφραστικότητά του να μεταφέρει ακέραιο το συναισθηματικό φορτίο στο δέκτη. Σαν να εκθέτει προς πάσα κατεύθυνση εικόνες ενός φωτογραφικού άλμπουμ, που δημιουργούν διαφορετικούς συνειρμούς στον καθένα/στην καθεμία από εμάς.

Στη διάρκεια του παρθενικού άλμπουμ του με το πρότζεκτ The Man From Managra, που φέρει και το όνομα του τελευταίου, ο 48χρονος πλέον καλλιτέχνης εκδηλώνεται αξιοποιώντας μια πηγαία και άμεση τραγουδοποιία, σε βαθμό πρωτόγνωρο στην πολυετή σταδιοδρομία του. Ειδικότερα, επικοινωνεί τις ιδέες του μέσα από τραγούδια σχετικά ηπίων τόνων και αναπτύξεων, στων οποίων το επίκεντρο τοποθετεί τη μελωδικότητα. Μια μελωδικότητα γάργαρη και γενναιόδωρη μέσα στο μινιμαλισμό της, η οποία ενέχει και αβίαστη θέρμη, με τη βοήθεια τόσο της βαθιάς χροιάς του Coti όσο και της αύρας από το νησί της Τήνου, στο οποίο γράφτηκε ο δίσκος.

Την παραπάνω αίσθηση, την εισπράττεις στην πλουμιστή μελαγχολία του υβριδικού γκόσπελ “Praise The Lord” με την ανερχόμενη Σtella (Στέλλα Χρονοπούλου) στις φωνητικές «πλάτες», στα νεφελώματα και τα επαναλαμβανόμενα beats που διασχίζουν το “The Well” παραπέμποντας στη ράθυμη νοσταλγία των Radio Dept., στην μεταμφιεσμένη μπαροκ ποπ του “The Lion’s Mouth”. Αίσθηση που προκύπτει κι από τις αργόσυρτες εξιστορήσεις μελαγχολίας των “Time To Move On”, “Broken” και “Hail To The Sea”, με τις σκηνές της ταινίας Submarine (2010) να αχνοφαίνονται. Όπως επίσης και από στιγμές στις οποίες το τέμπο και το νεύρο κλιμακώνονται προς τα πάνω · στη γιορτή χαρμολύπης του “While You Think You Are Awake”, στο βιομηχανικό ψυχεδελορόκ του “Fortitude”, στις θαυμάσιες ανδρόγυνες (πάλι με τη Σtella στο πλευρό του Coti) αρμονίες του “A Promise”.

Ο Coti K., ως The Man From Managra, δεν πασχίζει να αναγάγει τα τραγούδια του σε κάτι αλλιώτικο από αυτό που είναι εκ γεννησιμιού τους. Οι γνώσεις και οι παραστάσεις του στη ενοργάνωση και στην παραγωγή δίνουν στίγμα εδώ, αλλά δεν «καπελώνουν» την πρωτόλεια γραφή. Αφεθείτε…

Label: Onefingermusic
Track(s) For Your Mixtape: “Praise The Lord”, “A Promise”, “Broken”