The Poogie Bell Band @ Half Note Jazz Club

Τα διαπιστευτήρια ήταν ήδη υψηλά. Οικοδεσπότης της βραδιάς ο Poogie Bell, ένας ντράμερ με πλουσιότατο παλμαρέ – με συνεργασίες που ξεκινούν από τον Randy Crawford και την Roberta Flack και καταλήγοντας  στην Erykay Badu -,  ο οποίος δε θα μπορούσε παρά να μας επιφυλάξει τελικά μια θερμότατη φιλοξενία.

Πόσο μάλλον όταν περιστοιχίζεται από μια παρέα  εξίσου άξιων μουσικών, τον Bobby Sparks στα πλήκτρα, τον Chris Hemingway στο σαξόφωνο και τον Michael “Patches” Stewart

στην τρομπέτα. Μια μπάντα, που με εξαίρεση τον Hemingway, είχα την τύχη να παρακολουθήσω στο παρελθόν όντας βασικά μέλη της μπάντας του Marcus Miller, τόσο στο φεστιβάλ Jazz à Juan της Νότιας Γάλλιας το 2005, όσο και στο Paradiso Club του Άμστερνταμ την ίδια χρονιά.

Ήταν λοιπόν λίγα λεπτά μετά τις 22:30, όταν πλησιάσαμε περπατώντας το Half Note, η συναυλία είχε ήδη ξεκινήσει, το κοφτερό groove δονούσε ήδη τ’ αυτιά μας και σπεύσαμε βιαστικοί να εισβάλλουμε στο χώρο.

Οι τέσσερις μουσικοί είναι σε πλήρη διάταξη παρατεταγμένοι στην σκηνή και το Half Note έχει ήδη μετατραπεί σε νεοϋορκέζικο στέκι.

Ο Poogie Bell είναι αυτός που έχει αναλάβει το γενικό πρόσταγμα και  δίνει φυσικά τους ρυθμούς. Είναι εύθυμος, κλείνει τα μάτια και το απολαμβάνει δεόντως, κουνώντας το κεφάλι του μέσα στο groove που αναβλύζει από βαθιά  μέσα του. Δεν θα διστάσει να παίξει ακόμα και όρθιος και κατευθύνει με μαεστρία την μπάντα του.

Δίπλα του, ο δεινός Chris Hemingway στο σαξόφωνο, που σολάρει ακατάπαυστα με ουσία, ενώ ο Michael “Patches” Stewart με το αισθαντικό του φύσημα στην τρομπέτα, τηρουμένων των αναλογιών, μας ξυπνά μνήμες από τον χαρακτηριστικό ήχο του μεγάλου Miles Davis.

Αριστερά τους ο Bobby Sparks στα πλήκτρα, ο οποίος δίνει ρέστα με ανυπέρβλητες μπασογραμμές στο αριστερό του χέρι, παίζοντας παράλληλα καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη του καλύτερου δυνατού groove, πότε με το hammond και πότε με το fender rhodes.

Τέσσερις παιχταράδες, τέσσερις μούρες με αλήτικη προσέγγιση, πάντα όμως στα πλαίσια που διαχωρίζει μια κορυφαία μπάντα από τις υπόλοιπες.

Το ρεπερτόριο περιλάμβανε τόσο κομμάτια από τα τέσσερα προσωπικά άλμπουμ του Poogie Bell, αλλά και διάφορες εκδοχές γνωστών jazz standards, όπως το “Kind of blue” του Miles Davis.

Πέρα από κομμάτια που ο “βρώμικος” ρυθμός δέσποζε, παρατέθηκαν και μπαλάντες που πάντα αναδεικνύουν τις παικτικές δυνατότητες των μουσικών και που στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία.

Το κοινό μπορεί να μην κατέκλυσε τον χώρο, ήταν όμως ολοκληρωτικά αφοσιωμένο σε αυτό που του προσφέρθηκε, με ποικίλους συνειδητοποιημένους ακροατές γύρω μας να απολαμβάνουν δεόντως τις μουσικές.

Ένα jazz funk παραλήρημα για τελείωμα ήρθε για να ολοκληρώσει μια άκρως groovy  βραδιά, ξυπνώντας μας μνήμες από τις παλιές καλές μέρες που έχουμε βιώσει στον ιστορικό στέκι, τότε που η συντριπτική πλειοψηφία των μετακλήσεων ήταν βασισμένες στην τζαζ και στο αντίστοιχο υψηλό καλλιτεχνικό επίπεδο.

(Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)