dEUS + My Wet Calvin @ Fuzz Club

“Nothing really ends, no one can prove it”. Τι κι αν έλειπε το συγκεκριμένο τραγούδι από το setlist των dEUS; Οι Βέλγοι φρόντισαν να επιβεβαιώσουν αυτή την αλήθεια με μια επιβλητική εμφάνιση.

Δεν είναι και λίγοι αυτοί που θεωρούν πως το συγκρότημα που αγαπήσαμε όσο λίγα από τα 90’s και έπειτα έχουν “τελειώσει” καλλιτεχνικά στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας, ευτυχώς όμως η παρέα από την Αμβέρσα φροντίζει να τους διαψεύδει,

Ειλικρινά, πιστεύω πως ακόμα και οι πιο δύσπιστοι από αυτούς που γέμισαν το Fuzz το Σάββατο το βράδυ, αποχώρησαν τουλάχιστον ικανοποιημένοι από το σχεδόν δίωρο show που μας χάρισαν ο Tom Barman και η παρέα του. Οι υπόλοιποι, φύγαμε περίπου ευτυχείς μετά από ένα μεγάλο live και ένα γεμάτο σετ με κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους.

Οι My Wet Calvin που άνοιξαν τη βραδιά μεταμφιεσμένοι όπως συνηθίζουν, προσπάθησαν να “ζεστάνουν” τον κόσμο με τα κομμάτια του πρώτου άλμπουμ τους All Great Events. Συμπαθητικό συγκρότημα, έφτιαξαν το ιδανικό soundtrack για την πρώτη μπύρα και προσωπικά μου κέντρισαν το ενδιαφέρον στο δεύτερο μισό της εμφάνισής τους, όταν και έβαλαν τις κιθάρες σε πρώτο πλάνο. Θα ήθελα να τους ξαναδώ κάτω από διαφορετικές συνθήκες και σίγουρα σε μικρότερη σκηνή από αυτή του Fuzz. Όπως υποστήριξε όμως σωστά κάποιος φίλος, ήταν σαφώς πολύ καλύτεροι από τα προηγούμενα support acts στις παλιότερες εμφανίσεις των dEUS στην Ελλάδα.

Λίγο μετά τις 22:00, ένας υπερκινητικός Tom Barman, με ένα τσιγάρο στο χέρι και ένα κομψό μαύρο πουκάμισο που έφτανε μέχρι το γόνατο (!) μας καλωσόρισε εξαπολύοντας την party starter κραυγή “Good Evening Athens!”. Από τις πρώτες νότες του Final Blast οι Βέλγοι κατέστησαν σαφές πως εκπτώσεις δεν πρόκειται να γίνουν σήμερα. Σε μεγάλη μέρα όλοι τους, από την “παλιοσειρά” Klaas Janzoons, τον Bad Seed-ικής εμφάνισης κιθαρίστα Mauro Pawlovski, τους “νέους” Alan Gevaert στο μπάσο και Stephan Misseghers στα τύμπανα και φυσικά τον χαρισματικό frontman που ονομάζεται Tom Barman, έδωσαν μια μεγάλη performance, δείχνοντας να απολαμβάνουν το live όσο κι εμείς. 

Τα The Architect, Constant Now, Slow και Easy, μας έφεραν μπροστά σε μια πολύ δεμένη μπάντα η οποία βρίσκεται σε μια πολύ καλή φάση της καριέρας της, γεγονός που επιβεβαιώθηκε από το πρώτο πραγματικά μεγάλο highlight της συναυλίας, το Instant Street, σε μια σχεδόν λυτρωτική εκτέλεση, ειδικά τη στιγμή του κιθαριστικού ξεσπάσματος, σε ένα από τα, ούτως ή άλλως, καλύτερα riff που μας έχουν χαρίσει ποτέ.

Ο Barman θυμήθηκε το Ρόδον και η ευφορία συνεχίστηκε με μια άψογη εκτέλεση του Theme from Turnpike ακολουθούμενη από ένα εξίσου δυνατό Pocket Revolution, ενώ τα Ghost και Keep You Close από το τελευταίο άλμπουμ έδωσαν την ιδανική πάσα για το Little Arithmetics, το οποίο ταρακούνησε τις μπροστινές σειρές. Το κανονικό σετ τελείωσε με το Bad Timing, αλλά όπως ήταν φυσικό κι αναμενόμενο θα ακολουθούσε κι άλλο.

Κ