Κόρε.Ύδρο. @ Six D.O.G.S.

Μια ακόμα συναυλία Κόρε Ύδρο. Υποσχέθηκα να είμαι αντικειμενική απέναντι σε μια μπάντα που αγαπώ και πολλοί θεωρούν γραφική, άλλοι δε, θέλουν σαδιστικά και με πολύ πόνο να εξαφανίσουν. Υπάρχουν όμως και άλλοι που τους λατρεύουν ευλαβικά. Το απέδειξαν και τις 2 μέρες των εμφανίσεών τους σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Six D.O.G.S.

Το ενδιαφέρον, αξιοπερίεργο και διαφορετικό τούτης της βραδιάς, ήταν ότι οι «πιστοί» αποτελούνταν από ένα εντελώς ετερόκλητο κοινό. Πιτσιρικάδες, 50άρηδες, hipsters, κυριλάτοι, άσχετοι και σχετικοί, πολλά κορίτσια, γνωστοί και άγνωστοι. Όλοι

διψασμένοι για την δεύτερη εμφάνιση των Κερκυραίων, που από την πρώτη νότα, άρχισαν να τα δίνουν όλα, σαν να μην υπήρχε αύριο.

Το πρόγραμμα θα ήταν πιο σκληρό από αυτό της Τετάρτης, αλλά απ’ ότι μάθαμε πολλά τραγούδια παίχθηκαν και τις δύο μέρες. Πολλοί από το κοινό πάντως, που βρέθηκαν στη λαοθάλασσα του Six D.O.G.S και τις δύο μέρες, αναφώνησαν κατά τη διάρκεια του live πως ήταν καλύτερο της Πέμπτης. Όπως και να έχει ήταν μια ακόμα συναυλία των Κόρε.Ύδρο. που τελικά με βρήκε πολύ γρήγορα να παραδίδω τα όπλα της απλής παρατήρησης και αντικειμενικότητας και να χάνομαι σε αυτή τη γλυκιά γραφικότητά τους, σε ένα ξέσπασμα γεμάτο απενοχοποίηση και κάθαρση. Γιατί αυτά τα απλά πράγματα σου προσφέρει μια ακόμα συναυλία τους. Να βλέπεις την αγαπημένη σου μπάντα, να τα δίνει όλα, να περνάει ίσως και καλύτερα από εσένα με όσα κάνουν επί σκηνής και να σου προσφέρεται δίχως όρους.

Λίγο πριν τις 11.00, η εξαμελής μπάντα των ΚΟΡΕ ΥΔΡΟ εμφανίστηκε στην σκηνή ανανεωμένη, δίχως την παρουσία του Αλέξανδρου Μακρή. Ο Παντελής Δημητριάδης και ακόμα 6 πολύ νέοι μουσικοί, φαν της μπάντας. Η διονυσιακή εμφάνισή τους κράτησε περίπου 3 ώρες.

Τι μας έμεινε τελικά από αυτή την εμφάνιση;

Μια εξαιρετική μπάντα νέων μουσικών, που αγαπούσαν την μπάντα πολύ πριν γίνουν μέλη της. Ήταν σα να συμμετέχουν στο κοινό, ενώ παράλληλα έπαιζαν τα κομμάτια που άκουγαν μικροί. Και έχουν όλη την ορμή και το πάθος της νεανικότητάς τους. Ο Δημήτρης Πάγανος στα πλήκτρα, ο Άγγελος Σερσέμης στα τύμπανα, τα αδέλφια Πέτρου, ο Παντελής στο μπάσο και ο Κυριάκος στο βιολί και ο Μάριος Πλασκασοβίτης στην κιθάρα.

Το μπουζούκι που κλήθηκε για τις ανάγκες του «Χωρίς επίκληση». Η λαική παρουσία του Στέφανου Μπόγδου, που όπως δήλωσε σε μια σύντομη συζήτηση μετά «Θέλω να παίζω μπουζούκι. Αυτό γουστάρω. Και να παίζω με όλους. Είτε είναι οι Κόρε.Ύδρο., είτε σε μια μεγάλη πίστα, είτε έντεχνο. Θέλω απλά να παίζω μπουζούκι».

Το setlist των 30 και βάλε κομματιών, απ’ όλη τους την δισκογραφία, επίσημη και μη.

Η διασκευή του «Είναι το κάτι που μένει» του Τόλη Βοσκόπουλου

Το ζεϊμπέκικο του Νίκου.

Η παρουσία ενός θαμώνα του μαγαζιού, που ενώ μέχρι το live δεν ήξερε τους Κόρε.Ύδρο., ανέβηκε στη σκηνή μαζί τους, προσπαθώντας να συμμετέχει με το δικό του τρόπο.

Το φανατισμένο, ετερόκλητο κοινό που έγινε ένα (στην κυριολεξία – τόσες αγκαλιές σε live δε μου έχουν ξανατύχει).

Τα κορίτσια στη πρώτη σειρά που τραγουδούσαν κάθε λέξη των στίχων.

Και φυσικά ο Παντελής Δημητριάδης, που για άλλη μια φορά, μέσα από τις ψυχαναγκαστικές του ιδιότητες, ξεπέρασε κάθε φόβο, τα έδωσε όλα και παραδόθηκε στο κοινό – πολλές φορές (με τα stage diving του).

Το παραλήρημα στο “Άλλη Μια Νύχτα Σύγχυσης Και Γέλιου”.

Δεν ξέρω αν μπορεί να μεταφερθεί σε ένα κείμενο πραγματικά η ατμόσφαιρα των live των Κόρε Ύδρο. Δεν ξέρω τελικά κι αν έχει και νόημα να γίνει κάτι τέτοιο. Γιατί πολύ απλά αν σου αρέσει έστω και λίγο ένα κομμάτι τους, δεν υπάρχει περίπτωση να μην παρασυρθείς από το live τους.

Ήταν ένα ακόμα live των Κόρε.Ύδρο…. που έγραψε τη δική του ιστορία!

(Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)